S. Lucyna Lubińska ponownie przełożoną sióstr terezjanek

S. Lucyna Lubińska została w środę 26 czerwca ponownie wybrana przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Kapituła Zgromadzenia obraduje od 23 do 30 czerwca w Podkowie Leśnej.

W Zgromadzeniu Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Domu głównym w Podkowie Leśnej w dniach od 23-30 czerwca odbywa się XIV Kapituła generalna pod hasłem: „Ku odnowie terezjańskiej tożsamości. Wierność Konstytucjom Zgromadzenia”. Ekspertem podczas obrad Kapituły jest o. dr Waldemar Barszcz TOR.

W środę 26 czerwca dokonano wyboru przełożonej generalnej i jej Rady. Została nią ponownie na kolejne sześcioletnią kadencję s. Lucyna Lubińska.

W skład nowej Rady weszły: s. Łucja Mentel – wikaria generalna, I Radna generalna, s. Laura Michalak – II Radna generalna, s. Beniamina Karwowska – III Radna generalna i s. Hiacynta Augustynowicz – IV Radna generalna.

Zgromadzenie Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus zostało utworzone na bazie dwóch stowarzyszeń religijnych: Związku Terezjańskiego i Asocjacji Chrystusa Króla. Obydwa te Stowarzyszenia miały różnorodne zadania apostolskie.

Związek Terezjański założył ks. Kan. Jan Majchrzycki w Świdrze koło Warszawy. Przystąpiły do niego nauczycielki i wychowawczynie zakładu i internatu dla dziewcząt. Celem związku, oprócz pracy nad własnym uświęceniem, były wychowanie młodzieży w duchu św. Teresy od Dzieciątka Jezus, przez zakładanie kółek św. Teresy tzw. Teresek.

Asocjację Chrystusa Króla zorganizowała Maria Kubasiewicz w diecezji łuckiej na Wołyniu. Jej celem było rozwijanie apostolstwa i misji wśród tamtejszego ludu, zróżnicowanego pod względem narodowościowym i wyznaniowym oraz przyczynianie się do zjednoczenia wiernych wyznania prawosławnego z Kościołem katolickim.

Pierwszą i główną siedzibą Zgromadzenia i nowicjatu był dom w Maszowie na Wołyniu, gdzie siostry pracowały wśród ubogiego ludu katolickiego i prawosławnego. Warunki pracy były trudne, a dodatkowym utrudnieniem była duża odległość do kościoła. Od początku istnienia Zgromadzenia było nastawione na działalność apostolską wśród dzieci i młodzieży. Do wybuchu II wojny światowej rozwijało się dynamicznie, prowadziło swą działalność głównie na terenie Wołynia.

Wojna wpłynęła bardzo niekorzystnie na rozwój Zgromadzenia, uniemożliwiając mu działalność apostolską. Po zajęciu przez Armię Czerwoną terenu diecezji łuckiej, Matka Generalna pozwoliła siostrom opuścić placówki i rozejść do rodzin. Część sióstr pozostała jednak na Wołyniu do 1944 r. W tym trudnym czasie siostry heroicznie niosły pomoc tam, gdzie była najbardziej potrzebna: pomagały więzionym kapłanom i prześladowanym Żydom; wspomagały tych, którzy znaleźli się bez środków do życia; swoim wstawiennictwem wyprowadzały na wolność uwięzione rodziny, pracowały przy parafiach, w kuchniach niemieckich, opiekowały się chorymi i osieroconymi dziećmi.

W roku 1944 siostry zmuszone były opuścić wszystkie placówki na Wołyniu, powróciły jednak bez żadnego zaplecza materialnego. Po przyjeździe do Polski, zaproszone przez ordynariuszy, rozpoczęły owocną pracę w kilku diecezjach.

Zgromadzenie zostało 9 maja 1991 agregowane do Zakonu Braci Karmelitów Bosych i korzysta ze wszystkich łask duchowych tegoż zakonu. Dnia 19 marca 1993 roku nasze Zgromadzenie zostało zatwierdzone jako instytut zakonny na prawie papieskim.