Sandomierz: ekshumacja doczesnych szczątków ks. Granata

Ekshumacji, kanonicznego rozpoznania i zabezpieczenia doczesnych szczątków Sługi Bożego ks. Wincentego Granata dokonano 29 listopada w ramach trwającego procesu beatyfikacyjnego w Sandomierzu. Otwarcie katakumby i grobu na cmentarzu katedralnym odbyło się pod nadzorem specjalnej komisji kościelno-cywilnej.

Zachowane szczątki Sługi Bożego trafiły do przygotowanego grobowca w kościele seminaryjnym pw. św. Michała Archanioła w Sandomierzu. Obrzędowi złożenia ich w nowym miejscu przewodniczył ordynariusz diecezji sandomierskiej bp Krzysztof Nitkiewicz wraz z biskupem pomocniczym Edwardem Frankowskim.

Zgodnie z zaleceniami prawa kanonicznego, ekshumacja, kanoniczne rozpoznanie doczesnych szczątków i ich przeniesienie na nowe miejsce pochówku odbyło się w bardzo wąskim gronie osób i w skromnej formie.

„Wybór tego miejsca ma duże uzasadnienie, gdyż ks. Granat przez lata był wykładowcą sandomierskiego seminarium. Z drugiej strony ułatwi to wielu wiernym nawiedzanie grobu Sługi Bożego oraz modlitwę o łaski za jego pośrednictwem” – poinformował KAI ks. prof. Zdzisław Janiec, postulator procesu.

Podczas trwającego już 15 lat procesu beatyfikacyjnego na 76 sesjach trybunału przesłuchano wszystkich 52 świadków. Wśród nich 23 osoby duchowne: 3 biskupów, 18 kapłanów, 2 zakonników oraz 17 sióstr zakonnych i 12 osób świeckich, w tym 2 rodzonych braci sługi Bożego. Niektóre z tych osób były przesłuchiwane na kilku sesjach. Poza tym swą pracę zakończyła komisja historyczna i komisja teologów-cenzorów.

„Aktualnie zmierzamy do zamknięcia dochodzenia diecezjalnego, które prowadzi specjalny trybunał powoływany przez biskupa sandomierskiego. Po przeanalizowaniu akt dalszy ciąg postępowania procesowego będzie odbywać się w Rzymie, w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych” – poinformował ks. prof. Janiec.

11 grudnia w Sandomierzu odbędzie się dzień modlitwy i refleksji pod hasłem „Wokół osoby i myśli Sługi Bożego ks. Wincentego Granata”. Podczas spotkania wygłoszone zostaną referaty o osobie, działalności i dorobku naukowym sługi Bożego oraz świadectwa bliskich współpracowników ks. Granata. W programie sympozjum jest uroczysta Msza św. o rychłą beatyfikację księdza profesora. Podczas liturgii zostanie poświęcona tablica ku czci Sługi Bożego, umieszczona w miejscu złożenia jego doczesnych szczątków.

Ks. Wincenty Granat, uznawany jest za jednego z najwybitniejszych dogmatyków w Polsce, urodził się 1 kwietnia 1900 r. w Ćmielowie w woj. świętokrzyskim. Studia seminaryjne ukończył w Sandomierzu. Jeszcze przed święceniami kapłańskimi, które otrzymał 24 sierpnia 1924 r. w katedrze sandomierskiej, rozpoczął specjalistyczne studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.

W 1925 r. uzyskał stopień doktora filozofii, a w 1928 r. doktora teologii. Po powrocie do kraju pełnił obowiązki prefekta w szkołach podstawowych i średnich oraz prowadził szeroką działalność społeczną i charytatywną w Radomiu. Od 1952 r. był wykładowcą i profesorem na KUL, a w latach 1965-1970 rektorem tej uczelni. Pełnił także funkcję prezesa Towarzystwa Naukowego KUL (1963-1970).

Przez całe życie prowadził intensywną pracę naukową, której owocem jest ponad 330 publikacji. Jest autorem szeregu prac o charakterze filozoficzno-teologicznym, w tym monumentalnej, dziewięciotomowej „Dogmatyki katolickiej” oraz posoborowego dwutomowego dzieła: „Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie” (Lublin 1972, 1974) i innych publikacji. Brał m.in. udział w pracach redakcyjnych Encyklopedii Katolickiej, „Roczników Teologiczno-Kanonicznych” oraz „Zeszytów Naukowych KUL”.

Podczas wydarzeń Marca 1968 r. ks. prof. Granat wykupywał z aresztu i więzienia studentów KUL i innych uczelni. Pomagał im również finansowo. Nie tylko nie wyrzucił z uczelni żadnego studenta KUL biorącego udział w wydarzeniach marcowych, ani nie zwolnił żadnego pracownika uczelni, choć komunistyczne władze domagały się tego. Nadto podjął akcję przyjmowania studentów z innych uczelni ukaranych za udział w wydarzeniach marcowych. Dzięki temu KUL był jedyną uczelnią w kraju, gdzie odzyskali oni prawa studenckie i mogli kończyć studia. Za te działania ks. rektor Granat został dnia 6 marca 2008 r. pośmiertnie odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 1970 r. z powodów zdrowotnych zrezygnował z funkcji rektora KUL, opuścił Lublin i zamieszkał, jako rezydent w domu Sióstr Służek NMP Niepokalanej w Opolu Lubelskim poświęcając się wyłącznie pracy naukowej i duszpasterskiej. Pod koniec sierpnia 1977 r. przeniósł się do Sandomierza, gdzie zmarł w opinii świętości 11 grudnia 1979 roku.