Sandomierz: odpust u sióstr klarysek

W liturgiczne wspomnienie św. Klary z Asyżu biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz odwiedził klasztor Zakonu Świętej Klary pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. W homilii hierarcha zwrócił uwagę, że życie klauzurowe klarysek stanowi cenny dar dla lokalnego Kościoła, do którego należą.

Podczas homilii wygłoszonej do sandomierskich sióstr klarysek biskup sandomierski mówił o znaczeniu i roli zakonów klauzurowych.

– Każdy szczegół w życiu św. Klary jest fascynujący. Weźmy na przykład okoliczności opuszczenia przez nią rodzinnego domu, gdzie nie było zgody, aby poszła śladami św. Franciszka. Ucieka więc przez otwór w ścianie, którym podczas pogrzebów spuszczano trumnę z ciałem zmarłego. To jest bardzo symboliczne. Umrzeć dla świata, aby należeć wyłączenie do Chrystusa. Zdać się tylko na Niego, rezygnując z innych zabezpieczeń. On jest jedyną dopuszczalną gwarancją – mówił biskup.

Ordynariusz podkreślił, że zakonnice obchodzące swoje święto jako duchowe córki św. Klary wybrały podobną drogę, otrzymując od Pana Jezusa nowe życie.

– Jeśli naprawdę umarłyście dla świata, otrzymałyście od Pana Jezusa nowe życie. Życie z Nim, dla Niego, dla nas wszystkich. Cieszcie się tym darem i proście Boga, abyście mogły go dzielić z innymi. Myślę tu o nowych powołaniach – wskazywał kaznodzieja.

Hierarcha podkreślił, że życie klauzurowe klarysek stanowi również cenny dar dla lokalnego Kościoła, do którego należą.

– Dziękujemy Bogu za sandomierski klasztor klarysek, zdając sobie sprawę z tego, jak ważnym jest miejscem. Ważnym przez modlitwę wypełniającą wszystkie pory dnia, ważnym przez milczenie i medytację, przez umartwienie, przez świadectwo. W Boskiej ekonomii zbawienia jesteśmy ze sobą złączeni, jedni żyją i pracują dla drugich. W ten sposób klauzura oddzielająca Was materialnie od świata, zacieśnia naszą duchową jedność – podkreślał biskup.

Siostry klaryski przybyły do Sandomierza 12 czerwca 2007 roku. Ich wspólnota liczy 7 zakonnic. W 2008 r. rozpoczęły budowę sandomierskiego konwentu. Proszą o wsparcie modlitewne i materialne.

To, co je wyróżnia wśród osób konsekrowanych to ścisła klauzura, radykalne ubóstwo, którego wyrazem jest wyrzeczenie się nie tylko rzeczy, ale także przestrzeni, kontaktów z ludźmi. Ich głównym zadaniem jest modlitwa.

Pierwsza polska klaryska bł. Salomea – córka Leszka Białego, księcia krakowskiego wraz z kilkoma siostrami przybyłymi z Pragi Czeskiej utworzyły w XIII w. wspólnotę w Zawichoście i wybudowały tam klasztor.