Sandomierz: szarytki świętowały 200 lat swojej posługi charytatywnej

Siostry ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, popularnie zwane szarytkami, świętowały 200 – lecie swojej posługi charytatywnej 7 grudnia w Sandomierzu. Bp Krzysztof Nitkiewicz podkreślał, że dzięki świadectwu szarytek, które poruszyło niejednym sumieniem, dokonywały się duchowe nawrócenia.

Mszy św. dziękczynnej za ich działalność charytatywną, odprawionej w kościele pw. Świętego Ducha w Sandomierzu, przewodniczył bp Krzysztof Nitkiewicz. Koncelebrowali ją: bp Paweł Socha oraz zaproszeni kapłani.

Biskup sandomierski zwrócił uwagę na to, że św. Jan Paweł II powiedział kiedyś, że świadectwo sióstr szarytek odpowiada szczególnie wrażliwości współczesnego człowieka, który bardziej niż słowa o ojcostwie Boga, ceni sobie konkretne znaki Jego obecności.

– Wasz charyzmat wyrażał się zawsze w podobny sposób i tutaj w Sandomierzu, i gdzie indziej. Niezależnie od trudności, a nawet zagrożenia życia, za czasów zaboru rosyjskiego, pierwszej i drugiej wojny światowej oraz PRL-u, przywiązanie sióstr szarytek do ubóstwa oraz prostota stylu ich życia były w stanie zjednać sobie każdego, niosąc mu miłość, która jest imieniem Boga. Czymże są wobec tego nasze kazania i okolicznościowe gesty? A dzięki waszemu świadectwu, które poruszyło niejednym sumieniem, dokonywały się duchowe nawrócenia. Tak pozostało po dzień dzisiejszy, za co pragnę z całego serca podziękować – podkreślał ordynariusz.

Biskup senior Paweł Socha z Zielonej Góry w swej homilii odnosząc się do historii pracy sióstr szarytek w diecezji sandomierskiej, podkreślił, że wykonały i wykonują ogrom pracy w stosunku do ludzi cierpiących duchowo i fizycznie.

Przed Eucharystią wspólne świętowanie rozpoczęło spotkanie w Ośrodku Rehabilitacyjno – Edukacyjnym „Radość Życia” mieszczącym się w budynkach dawnego szpitala.

Uczestniczyli w nim m.in.: bp Krzysztof Nitkiewicz, bp Paweł Socha z diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, siostry z różnych rejonów Polski na czele z siostrą wizytatorką z Prowincji Warszawskiej, władze samorządowe oraz liczne grono sandomierzan.

Ks. dr Stanisław Rospond opowiedział o działalności charytatywnej Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo na terenie diecezji sandomierskiej. Prelegent przedstawił historię przybycia zakonu na teren diecezji oraz trudności z jakimi musiały mierzyć się siostry w czasie swojego posługiwania ubogim i cierpiącym.

Siostra Jadwiga Kisielewska opowiedziała o znanych i nieznanych biogramach kilku sióstr, które służyły Bogu w ubogich na Ziemi Sandomierskiej. Zebrani mogli usłyszeć między innymi o s. Józefie Kozieł, która długie lata posługiwała w Sandomierzu, a którą UB aresztowało i na półtora roku zamknęło w więzieniu na sandomierskim zamku.

Na zakończenie uroczystości wystąpiła młodzież z liceum w Staszowie z montażem słowno – muzycznym „Jak promień słońca”.

Siostry przybyły do Sandomierza dokładnie 8 grudnia 1819 roku. Do roku 1944 sprawowały pieczę administracyjną nad szpitalem przy ul. Opatowskiej, przyczyniając się do jego rozbudowy oraz służąc w nim osobom ubogich, chorym i niepełnosprawnym. W 1945 r. szpital przejęły nowe władze PRL. Siostry nadal pracowały w nim jako pielęgniarki. Po dwudziestu latach, decyzją tych władz, zostały z niego zwolnione, by w 1989 roku ponownie do niego powrócić.

Obecnie budynek starego szpitala jest siedzibą Caritas Diecezji Sandomierskiej, w którym działa Ośrodek „Radość Życia”. Swój dom zakonny mają w nim również siostry, które kontynuują dzieło miłosierdzia. Opiekują się m.in. „Oknem Życia”. Na terenie diecezji zgromadzenia posiada jeszcze dwa domy zakonne i posługuje osobom chorym, samotnym i ubogim także w Kurozwękach, Lipowej i Kobylanach.

Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo utworzone zostało w Paryżu w pierwszej połowie XVII wieku, jako odpowiedź na konkretne zapotrzebowanie społeczne na pomoc ludziom znajdującym się w ogromnej nędzy duchowej i materialnej. W Polsce siostry szarytki posługują od trzech wieków.