Sandomierzanie modlili się o beatyfikację bp Piotra Gołębiowskiego

Dzisiaj liczni sandomierzanie modlili się w katedrze o beatyfikację bp Piotra Gołębiowskiego. Proces beatyfikacyjny zakończył się w 1997 r. Eucharystii przewodniczył bp Edward Frankowski.

W 29. rocznicę pogrzebu Sługi Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego, 5 listopada, w bazylice katedralnej w Sandomierzu odbyła się Msza św. w intencji jego beatyfikacji. W Eucharystii sprawowanej pod przewodnictwem bp. Edwarda Frankowskiego – sandomierskiego biskupa pomocniczego – uczestniczyli kapłani, wspólnota Wyższego Seminarium Duchownego, siostry zakonne oraz wierni.

W homilii bp Frankowski przypomniał życiorys Sługi Bożego oraz jego zasługi dla Kościoła sandomierskiego. Zaakcentował szczególnie rys maryjny jego kapłańskiej i biskupiej posługi oraz to, że jego czytelnym wyrazem było biskupie zawołanie Maria Spes Nostra (Maryja naszą nadzieją).

Biskup podkreślił Jego umiłowanie kapłaństwa i Eucharystii, wierność Stolicy Apostolskiej, a także wkład w budowanie jedności lokalnego Kościoła. Wskazał także na nieugiętą postawę wobec reżimu komunistycznego, która przejawiała się w obronie niezależności Kościoła od władzy państwowej. „Miłość do Boga, Kościoła i Ojczyzny, to były najważniejsze zasady jego życia – mówił bp Frankowski.

Przypomniał, że 2 maja 1984 roku ówczesny ordynariusz sandomierski bp Edward Materski otworzył proces beatyfikacyjny w Jedlińsku w obecności Prymasa Polski, kard. Józefa Glempa. Na etapie diecezjalnym proces zakończono 11 maja 1997 roku. Aktualnie dokumentacja postępowania beatyfikacyjnego jest złożona w Kongregacji ds. Świętych w Watykanie

– Teraz już tylko od nas, od naszych modlitw, zależy kiedy nastąpi beatyfikacja. Im będziemy żarliwiej modlić się o to, im bardziej będziemy wpatrywać się w przykład bp Piotra, pielęgnując o nim żywą pamięć, tym szybciej to nastąpi – podkreślił bp Frankowski.

Bp Piotr Gołębiowski żył w latach 1902-1980. Konsekrowany na biskupa 28 lipca 1957 r. pełnił posługę pasterską z wielkim poświęceniem przez 23 lata, organizował duszpasterstwo na miarę czasów posoborowych, koncentrując się na rodzinie, budzeniu powołań duchownych, zabiegach o trzeźwość, niesieniu pomocy potrzebującym.

Przeciwstawił się skutecznie władzy komunistycznej, która próbowała rozbijać jedność Kościoła w Polsce poprzez tworzenie tzw. parafii niezależnych. Doznał z tego powodu wielu niesprawiedliwości, upokorzeń i krzywd. Zmarł w Nałęczowie podczas odprawiania Mszy św. 2 listopada 1980 r.