Sierpc: II Pielgrzymka Chorych i Niepełnosprawnych Diecezji Płockiej

Osoby niepełnosprawne z diecezji płockiej, w tym mieszkańcy i opiekunowie Domów Pomocy Społecznej, pielgrzymowali do Sanktuarium Matki Bożej Sierpeckiej Pani Niezawodnej Nadziei w Sierpcu, w II Pielgrzymce Chorych i Niepełnosprawnych. Każdy z uczestników pielgrzymki przyjął sakrament namaszczenia chorych i otrzymał błogosławieństwo Lourdzkie.

W programie II Pielgrzymki Chorych i Niepełnosprawnych Diecezji Płockiej w Sanktuarium Matki Bożej Sierpeckiej Pani Niezawodnej Nadziei w Sierpcu była wspólna modlitwa różańcowa, poprowadził ją ks. Marek Tomulczuk SAC, proboszcz parafii pw. św. Benedykta, kustosz sanktuarium.

Konferencję do chorych wygłosił ks. Adam Kowalski, wikariusz parafii Proboszczewice. Podkreślił w niej, że Bóg kocha człowieka takim, jakim on jest i bez względu na to, jaki jest. Po konferencji osoby niepełnosprawne adorowały Najświętszy Sakrament oraz otrzymały indywidualnie tzw. błogosławieństwo Lourdzkie.

Głównym punktem była Eucharystia z sakramentem namaszczenia chorych. Przewodniczył jej i kazanie wygłosił ks. dr Marcin Sadowski, dyrektor wydziału duszpasterskiego Kurii Diecezjalnej oraz Instytutu „Musicum” w Płocku.

Odwołał się do ewangelicznej przypowieści o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10,25-37). Zaznaczył, że także Jezusa nazywano „miłosiernym Samarytaninem”, ponieważ pomagał chorym.

– Podczas Eucharystii cierpiący człowiek otrzymuje od Jezusa pomoc. Jezus pochyla się nad nim, zalewa jego rany winem, aby je odkazić, wyczyścić, a oliwą, żeby uśmierzyć ból. Takim czułym dotknięciem Jezusa, który uśmierza ból, jest też sakrament namaszczenia chorych – zaznaczył ks. Marcin Sadowski.

Na zakończenie pielgrzymki odbyła się agapa przed kościołem.

W pielgrzymce uczestniczyli między innymi mieszkańcy i opiekunowie Domu Pomocy Społecznej im. Bł. Abp. Antoniego J. Nowowiejskiego w Brwilnie, Domu Pomocy Społecznej w Miszewie Murowanym, Domu Pomocy Społecznej w Goślicach oraz osoby z Płocka i innych miejscowości w diecezji.

– Po raz kolejny chorzy i niepełnosprawni z naszej diecezji spotkali się przed świętem Podwyższenia Krzyża, ponieważ godnie noszą swój krzyż, a po raz pierwszy – w Sanktuarium Matki Bożej Sierpeckiej Pani Niezawodnej Nadziei. Chorzy nie się w chorobie sami. Spotykamy się razem, aby być z nimi wspólnocie, aby nie adorowali swojego cierpienia w domowym zaciszu, ale ubogacali siebie wzajemnie, podzielili się dobrym słowem, uśmiechem, radością ze wspólnego przebywania – podsumował pielgrzymkę jej organizator – ks. Jakub Kępczyński, diecezjalny duszpasterz Apostolstwa Chorych, kapelan w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Płocku.

***

Wzgórze Loret w Sierpcu to miejsce szczególne, o bogatej i wyjątkowej historii. Sanktuarium Matki Bożej Sierpeckiej Pani Niezawodnej Nadziei (obecny tytuł świątyni) jest najstarszym i najważniejszym elementem zespołu klasztornego, którego zabudowania górują nad miastem, zajmując szczyt znanego wzgórza.

Kult maryjny w Sierpcu ma swój początek w 1483 roku. Dla pielgrzymów na wzgórzu zwanym Loret zbudowano murowany kościół, konsekrowany w roku 1488. Przedmiotem czci jest gotycka rzeźba stojącej Madonny z Dzieciątkiem na ręku i jabłkiem w lewej dłoni. Pochodzi z lat 1360-1390 i zbadano, że jest najstarszą figurą maryjną na Mazowszu. Figura została koronowana koronami papieskimi 21 sierpnia 1983 roku, korony nałożył kard. Franciszek Macharski.

Figura w przeszłości zyskała tytuły: Madonna Loretańska (stąd być może pochodzi nazwa wzgórza Loret), Ksieni Sierpecka, Matka Niezawodnej Nadziei. W czasach największej świetności w latach 1500-1650 sierpeckie sanktuarium miało opinię pierwszego po częstochowskim. W latach 1620-1625 przy kościele wzniesiono drewniany klasztor, do którego w 1625 roku przybyły siostry benedyktynki z Chełmna.

Po pożarze w 1703 roku wybudowano klasztor murowany. Po kasacie opactwa benedyktynek w 1892 roku kościół znalazł się pod opieką kleru diecezjalnego. Ostatnie siostry zaborcy rosyjscy wysiedlili z Sierpca w 1896 roku. W latach 1915-1945 budynek klasztoru pełnił funkcje więzienne. W czasie II wojny światowej był miejscem kaźni dokonywanych przez hitlerowskich okupantów.

Siostry powróciły do sierpeckiego klasztoru w roku 1947. Dnia 8 września 1981 roku erygowano parafię, a świątynia z figurą stała się kościołem parafii pw. św. Benedykta. W 2004 roku diecezja płocka duszpasterstwo parafialne oddała pod opiekę księżom ze Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, czyli księżom pallotynom. Przy sanktuarium działa Stowarzyszenie „W Trosce o Rodzinę”.