Siostra Dulce błogosławioną

Tę brazylijską zakonnicę ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek od Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej nazywano Dobrym Aniołem z Bahia. W zakonie, przez 50 lat pomagała wszystkim potrzebującym, którymi nikt nie chciał się zająć.

Maria Rita do Sousa Brito Lopes Pontes, znana jako Siostra Dulce żyła w latach 1914-92. Przez ostatnie 30 lat swego życia zmagała się z chorobą płuc. W 1991 roku, podczas swej drugiej pielgrzymki do Brazlii, Jan Paweł II zmienił plan wizyty, żeby spotkać się z chorą zakonnicą.

W niedzielne popołudnie Siostra Dulce została ogłoszona błogosławioną. Msza św. beatyfikacyjna miała miejsce w Centrum Wystawowym w Salwadorze a przewodniczył jej legat papieski, kard. Geraldo Angelo Majella. Mszę koncelebrowali: nuncjusz apostolski w Brazylii, abp Lorenzo Baldisseri, metropolita Salwadoru, abp Murilo Krieger oraz licznie zgromadzeni biskupi i księża. Na uroczystość beatyfikacyjną przybyło ok. 70 tysięcy wiernych. Przed rozpoczęciem ceremonii tysiące wiernych oglądało sztukę teatralną o życiu nowej błogosławionej.

Claudia Cristina, która doznała cudu za wstawiennictwem siostry Dulce ze łzami w oczach mówiła o uzdrowieniu z silnego krwotoku, którego doznała podczas porodu. „Dziękuję bardzo. Wierzę w Boga i nie znałam historii siostry Dulce, jednak cud jest niesamowity. Wszystko wskazywało że nie będzie mnie więcej tutaj. Wystarczy wierzyć, gdyż wszystko jest możliwe. Ja wierzę całkowicie w cuda” – powiedziała.

Maria Rita de Souza Brito Lopes Pontes urodziła się 26 maja 1914 roku w stolicy stanu Bahia, Salwadorze. Była bardzo radosnym dzieckiem, lubiła bawić się lalkami, puszczać latawce i była zapalonym kibicem klubu piłkarskiego Esporte Clube Ypiranga.

Od dzieciństwa okazywała miłość biednym i chorym. Mając 13 lat rodziny dom zamieniła w centrum pomocy dla potrzebujących. Wtedy też po raz pierwszy wyraziła pragnienie zostania zakonnicą. Wstąpiła do zakonu i sześć lat później została siostrą Dulce. W zakonie pomaga wszystkim potrzebującym, którymi nikt nie chciał się zająć. „Jeśli żaden szpital nie chce przyjąć pacjenta, my go przymniemy. Są to dla nich ostatnie drzwi i dlatego nie mogę ich przed nim zamknąć” – mówiła błogosławiona.

W 1936 roku utworzyła Związek Pracowników im. Św. Franciszka, pierwszy katolicki związek zawodowy w stanie Bahia w Brazylii, który utrzymywał się z dochodów trzech kin działających w Salwadorze.

W 1937 r., aby mieć gdzie przyjmować chorych siostra Dulce zajęła pięć opuszczonych domostw na wyspie Ratos (Wyspa Szczurów). Została jednak wyrzucona z wyspy i przez dziesięć lat ciągle zmieniała miejsce pobytu chorych. W końcu w 1949 r. zamieniła klasztorny kurnik na szpital dla 70 chorych. Do dziś działa tam szpital św. Antoniego, największy w stanie Bahia. Od tamtego czasu rozrósł się tak, że obecnie ma 11 filii i przyjmuje bezpłatnie ponad milion pacjentów rocznie. Każdego dnia ponad 200 osób pracuje w nich charytatywnie.

W 1979 r. siostra Dulce została zgłoszona do Pokojowej Nagrody Nobla. Podczas drugiej wizyty w Brazylii, 20 października 1991 roku Jan Paweł II specjalnie zmienił plan wizyty, aby udać się do klasztoru św. Antoniego i spotkać się z chorą siostrą Dulce.

Błogosławiona żyła 77 lat. Przez ostatnie 30 lat życia zmagała się z chorobą płuc. Mimo złego stanu zdrowia zbudowała i kierowała jedną z największych i najbardziej prestiżowych instytucji charytatywnych w Brazylii. Zmarła 13 marca 1992 roku.

Obok błogosławionych Albertiny Berkenbrock i Lindalvy Justo de Oliveira, siostra Dulce jest trzecią rdzenną Brazylijką ogłoszoną błogosławioną.