Siostra Małgorzata Chmielewska

Kościół moich marzeń? Taki będzie niewątpliwie w Raju. Na razie jest to wspólnota wędrująca, kulejąc. Czego nam wszystkim brak? Luzu, pokory, życia w prawdzie i prostoty. No i odwagi.

Od odpowiedzialnych oczekuję, żeby wyplątali się z politycznych uzależnień po to, żeby ich głos był słyszany przez wszystkich. Oczekuję budowania jedności i troski o najsłabszych. Wyjścia z biur do ludzi. Życia prostego i współczującego. Dobry pasterz musi mieć szerokie ramiona. I żyć tak, żeby najsłabsza owca mogła do niego dotrzeć, jeśli sam jej nie znajdzie. I nie musiała wchodzić po wysokich schodach. Czyli blisko i nisko.

Od sióstr i braci w wierze oczekuję zaangażowania – płynącego z modlitwy – w budowaniu miłości tam, gdzie każdy z nas jest. Pł

Od wszystkich, w tym od siebie – przedkładania Chrystusa ponad wszystko. Ponad podziałami narodowymi, klanowymi, stanowymi, rasowymi, politycznymi i geograficznymi. Kościół jest powszechny i najpierw jesteśmy chrześcijanami, potem Polakami, członkami jakiejś rodziny, mieszkańcami regionu.

Kościół marzeń to wspólnota dobroci płynącej z Boga. A jak tu dobrym być? Nie wiem, bo jeszcze żyję.

S. Małgorzata Chmielewska, przełożona Wspólnoty „Chleb Życia”