Siostry duchaczki kończą jubileusz 800-lecia obecności w Polsce

Mszą św. w Sanktuarium Jana Pawła II w Krakowie zakończą się w piątek obchody jubileuszowego roku 800-lecia obecności Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia w Polsce. Misją sióstr jest pomoc ubogim i chorym.

Siostry duchaczki zamkną rok jubileuszowy podczas Mszy św. dla chorych, którą w piątek o 17.00 odprawi w Sanktuarium Jana Pawła II o. Wiesław Wiśniewski z Towarzystwa Ducha Świętego. Nabożeństwo będzie transmitowane przez TVP3 Kraków.

Jak podkreśla s. Julia Karpacz, jubileusz jest dla Zgromadzenia „wielką łaską i radością”, gdyż oznacza, że zakon jest „wciąż żywą gałęzią na drzewie Kościoła”, mimo wielu burzliwych zwrotów w historii Kościoła i świata.

Do zewnętrznych owoców jubileuszu s. Julia zaliczyła rozwój misji w Afryce, w Burundi, a w Polsce – powstanie nowego budynku Domu Dziecka w Pacanowie, którego otwarcie nastąpi w najbliższym czasie.

Z okazji jubileuszu do końca roku kalendarzowego w każdym kościele lub kaplicy zakonnej można uzyskać odpust zupełny. Siostry zaprojektowały wystawę historyczną o Zgromadzeniu, która eksponowana była w wielu kościołach parafialnych, gdzie pracują. Wydany został śpiewnik zakonny, w którym znalazło się wiele pieśni ku czci Ducha Świętego. Dzięki współpracy ze Studiem Telewizyjnym Tygodnika Katolickiego „Niedziela” zrealizowany został także film o zgromadzeniu pt. „W blasku duchackiego krzyża”. Siostry pielgrzymowały do historycznych miejsc związanych z początkami Zakonu na ziemiach polskich, jak Kraków czy Sandomierz.

W każdym domu zakonnym odbywały się Msze dziękczynne. Przeżywanie jubileuszu dzieliły działające przy klasztorach wspólnoty dziecięce i osób dorosłych, nawiązujące do duchowości zakonu.

– Te wydarzenia podkreślają naszą działalność w Kościele dla człowieka, jednak to, co najcenniejsze, często jest ukryte przed szerokim gremium obserwatorów – zwraca uwagę s. Julia, dodając że chodzi jej o „codzienną cichą posługę dzieciom i kobietom w domach samotnej matki, w domu dziecka, w domach opieki, szpitalach i wszędzie tam, gdzie chronione jest życie człowieka na każdym etapie jego istnienia”. – Nasze najcenniejsze doświadczenie to trwanie przy Bogu i przy człowieku, szczególnie będącym w potrzebie – podkreśla.

Obchody jubileuszu przypadły na czas pandemii, siostry musiały więc ograniczyć zaplanowane uroczystości. – Jednak te ograniczenia nie dotyczyły realizacji naszego charyzmatu. Tu miałyśmy jeszcze większe pole do działania. Pomoc potrzebującym w czasie pandemii mogłyśmy jeszcze bardziej poszerzyć – przekonuje s. Julia. – Być może Bóg chce nam uświadomić, że na świętowanie przyjdzie jeszcze czas. Teraz trzeba odpowiedzieć na wyzwanie z jakim mierzy się większość ludzi – dodaje.

– Nasze siostry pracują wśród chorych w szpitalach, w domach opieki, odwiedzają chorych, starszych i samotnych w ich domach i udzielają potrzebnej pomocy. Myślę, że Bóg mówi przez to: jestem tu – w chorym i potrzebującym człowieku. Tu mnie znajdziesz – zaznacza.

W czasie pandemii w Krakowie działalność sióstr stała się bardziej widoczna dzięki Oknu Gwidonowemu i Gwidonowej Furcie. To miejsca, gdzie bezdomni i ubodzy – dzięki licznym darczyńcom i wolontariuszom – otrzymywali pomoc w postaci żywności.

– Ale nie jest to nowa działalność. Odkąd istnieje nasz zakon, pomoc taką może uzyskać każdy, kto zapuka do naszych drzwi – zapewnia duchaczka. – Do naszej furty klasztornej często pukają bezdomni i ubodzy, nie tylko w Krakowie, ale w każdym naszym klasztorze, i za każdym razem dzielimy się tym, co mamy – mówi.

Zakon Ducha Świętego, którego żeńską częścią jest zgromadzenie sióstr kanoniczek, powstał w XII wieku we Francji. Założył je bł. Gwidon z Montpelier. Około roku 1175 sprzedał on cały majątek otrzymany od rodziców i wybudował szpital w rodzinnym mieście. Z czasem duchacy i duchaczki pojawili się również w innych krajach, służąc chorym, ubogim i dzieciom. Do Polski przybyli w 1220 roku i założyli szpital na terenie krakowskiego Prądnika.

Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia liczy obecnie ponad 220 sióstr, które posługują w 24 klasztorach w Polsce oraz w Afryce, we Włoszech i na Ukrainie. Prowadzą m.in. placówki opiekuńczo-wychowawcze, zawodowe rodziny zastępcze, domy opieki i przedszkola. Posługują w szpitalach, hospicjum, pomagają chorym w domach prywatnych oraz dzieciom i młodzieży poprzez katechezę.

Na misjach w Afryce siostry prowadzą centra medyczne z oddziałami szpitalnymi, przychodniami, ambulatoriami i porodówkami, opiekują się sierotami wojennymi, ubogimi, organizują dożywianie dzieci i prowadzą edukację zawodową (krawiectwo, stolarstwo) i katechizują.