Solec: parafianie pielgrzymowali po relikwie patrona św. Wojciecha

Wierni parafii pw. św. Wojciecha w Solcu (diecezja płocka), która w tym roku świętuje stulecie konsekracji kościoła parafialnego, pielgrzymowali do Gniezna po relikwie patrona. Autentyczność relikwii Świętego potwierdził prymas Polski abp Wojciech Polak, który razem z parafianami modlił się o dobre owoce jubileuszu.

W roku, w którym parafia Solec obchodzi setną rocznicę poświęcenia kościoła parafialnego, proboszcz parafii ks. Sławomir Buńkowski postanowił, aby na stałe w miejscowym kościele znajdowały się relikwie patrona parafii. W tym celu parafianie wraz ze swoim proboszczem udali się w pielgrzymce po relikwie do Gniezna.

Relikwie św. Wojciecha przekazał delegacji z Solca prymas Polski abp Wojciech Polak, który zaświadczył o ich autentyczności, a także wpisał się do jubileuszowej księgi parafialnej. Relikwie św. Wojciecha zostały umieszczone w relikwiarzu, który ufundowali mieszkańcy miejscowości Wrząca w parafii Solec.

W tym roku parafia pw. św. Wojciecha w Solcu przypomina wiernym, że jej świątynia parafialna ma już sto lat. Poświęcenia kościoła dokonał kard. Aleksander Kakowski, arcybiskup warszawski, bowiem przed laty parafia Solec należała do archidiecezji warszawskiej. Kościół parafialny wzniesiony konsekrowany został w roku 1923.

Proboszcz parafii ks. Sławomir Buńkowski podkreślił, że sto lat temu, w tej niewielkiej wspólnocie parafialnej, jako pierwszej w tamtej okolicy, kościół wzniesiono ze składek parafian i kwest na terenie całego zaboru rosyjskiego, w ciągu jedenastu lat, w stylu neogotyku nadwiślańskiego.

Obchody stulecia konsekracji kościoła w parafii Solec będą trwały przez cały rok. Przypomniane zostaną ważne wydarzenia historyczne, na przykład wizyta prezydenta Ignacego Mościckiego. W planach jest też wystawa historyczna o parafii i jej mieszkańcach.

***
Parafia pod wezwaniem św. Wojciecha w Solcu powstała prawdopodobnie w XV wieku, choć pierwsza wzmianka na jej temat pochodzi dopiero z roku 1506. Z wizytacji odbytej w 1609 roku wiadomo, że pierwszy kościół był drewniany. W połowie XVII wieku zastąpiono go nowym, także drewnianym.

Obecny kościół zbudowany został w latach 1891-1902 według projektu architekta Konstantego Wojciechowskiego, ale ostatecznie ukończony w 1923 roku. W tym samym roku konsekrował go kard. Aleksander Kakowski. Polichromię wnętrza wykonał Leon Zdziarski. W 1939 roku świątynia uległa uszkodzeniu. Odbudowano ją w 1952 roku. W czasie okupacji, po aresztowaniu proboszcza ks. Antoniego Szałkiewicza w 1940 roku, który zginął w Dachau, kościół został zamknięty.

Budowla jest utrzymana w stylu neogotyckim, murowana, z cegły na zaprawie cementowo-wapiennej, nieotynkowana z zewnątrz, z wieżą o wysokości 57 m. Wewnątrz przekryty jest sklepieniami krzyżowymi, a w zakrystii stropem płaskim. Więźba dachowa jest drewniana, wieszarowa. Dach jest dwuspadowy, kryty blachą miedzianą, nad prezbiterium znajduje się dach namiotowy, nad bocznymi pomieszczeniami – dwuspadowe.

Obecnie w kościele są trzy ołtarze: główny z rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego oraz boczne Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Wojciecha. We wnętrzu kościoła znajdują się: obraz Matki Boskiej Bolesnej w ażurowej ramie – kopia według Sassoferrata z XVIII wieku (odnowiono w konserwatorium w Gdańsku w 1981 roku), krzyż procesyjny drewniany z XVIII wieku oraz drewniane lichtarze o charakterze barokowym z XIX wieku.