ŚRODA 3. TYGODNIA ZWYKŁEGO Rozrzutny jak… Bóg

Przypowieść o siewcy to również przypowieść o Bożej „rozrzutności”. O tym, że Bóg to szczodry siewca, który nikomu swojej woli na siłę nie wmusza.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej na jeziorze, a cały lud stał na brzegu jeziora. Uczył ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce:

„Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo gleba nie była głęboka. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. I dodał: „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha”.

A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli razem z Dwunastoma, o przypowieści. On im odrzekł: „Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana tajemnica”.

I mówił im: „Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści?

Siewca sieje słowo. A oto są ci posiani na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa słowo zasiane w nich. Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością; lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to są ci, którzy słuchają wprawdzie słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. W końcu na ziemię żyzną zostali posiani ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. (Mk 4,1-20 )

Rozrzutny jak… Bóg

Czy Pan Bóg nie ma mocy sprawczej, aby z każdego ziarna na świecie wyrosła dorodna roślina? Ma. Gdyby zechciał, każde najmniejsze ziarenko przyniosłoby plon obfity. Dla Boga nie ma nic niemożliwego. A jednak pozwala, by miliony ziaren usychały zaraz po wykiełkowaniu, były zjadane, gniły, zagłuszone przez chwasty. Dlaczego?

Czy Pan Bóg nie ma dość mocy, aby każdego człowieka na ziemi uczynić wzorowym chrześcijaninem, przestrzegającym starannie przykazań, skwapliwie uczestniczącym we wszelkich możliwych praktykach religijnych, kochającym Boga i bliźniego? Ma taką moc. Dla Boga nie ma nic niemożliwego. A jednak pozwala, aby ludzie kierowali się we wszystkim wolną wolą, którą traktuje jak najbardziej nienaruszalną świętość. A jednak pozwala, aby miliony ludzi na ziemi żyły tak, jakby Boga nie było. Dopuszcza, by odwracali się od Niego, błądzili, grzeszyli. By mówili Bogu „nie”. Dlaczego?

Przypowieść o siewcy to również przypowieść o Bożej „rozrzutności”. O tym, że Bóg to szczodry siewca, który nikomu swojej woli na siłę nie wmusza. Który pozwala, aby Jego słowo, jeśli taka jest wola człowieka, pozostawało „zmarnowane”.

Jestem rolą, na którą Bóg rzuca ziarno swego słowa. To ja decyduję, co się z tym ziarnem stanie. Czy uschnie? Czy zostanie „wydziobane”? Czy zagłuszą je inne sprawy?

Mogę robić co chcę. Ale nie w nieskończoność. Jest czas żniw. Wtedy trzeba będzie zdać sprawę z losy Bożego ziarna. Przed Bogiem.