Stalowa Wola: jubileusze urodzin abp. I. Tokarczuka i bp. E. Frankowskiego

Połączone obchody jubileuszowe urodzin 100. rocznicy abp. Ignacego Tokarczuka i 80. rocznicy bp. Edwarda Frankowskiego obchodzone były uroczyście 24 czerwca w Stalowej Woli. Mszy św. w kościele pw. św. Jana Pawła II przewodniczył bp. Edward Frankowski, który po jej zakończeniu dokonał poświęcenia ronda w mieście, noszącego imię abp. Ignacego Tokarczuka.

Podniosłym momentem było wręczenie bp. Frankowskiemu Księgi Jubileuszowej „Christus vincit”, wydanej z okazji 80. urodzin. Dziękując za nią, biskup zachęcił do ambitnego brania w swoje ręce odpowiedzialności za losy miasta i ojczyzny oraz udzielił zebranym błogosławieństwa.

Podczas konferencji naukowej w imieniu biskupa ordynariusza Krzysztofa Nitkiewicza ks. dr Marek Kumór przekazał pozdrowienie zebranym oraz podkreślił rolę, jaką w dziejach Kościoła i Polski odegrali abp Ignacy Tokarczuk i bp Edward Frankowski. Biskup sandomierski nieobecny był z powodu przewodniczenia w tym samym czasie obchodom 100. rocznicy pobytu we Włostowie Achillesa Ratti (późniejszego Piusa XI).

Na temat 100-lecia niepodległości Polski mówił dr Jarosław Szarek, prezes Instytutu Pamięci Narodowej. Ks. prof. Bogdan Stanaszek opowiedział o tradycjach patriotycznych diecezji sandomierskiej. Ojciec prof. Roman Jusiak przybliżył postaci Jubilatów. Dr Mariusz Krzysztofiński z IPN w Rzeszowie mówił o ich działalności. W dyskusji głos zabrał również dyrektor Radia Maryja i Telewizji Trwam o. Tadeusz Rydzyk.

Abp Ignacy Tokarczuk żył w latach 1918 – 2012. Urodził się 1 lutego 1918 roku w Łubiankach Wyższych koło Zbaraża. Papież Paweł VI mianował go 3 grudnia 1965 biskupem diecezjalnym diecezji przemyskiej. Papież Jan Paweł II podniósł go 2 czerwca 1991 do godności arcybiskupa, zaś 25 marca 1992 ustanowił metropolitą nowo powstałej metropolii przemyskiej. W latach 1967-1993 był członkiem Rady Głównej Episkopatu Polski i wielu komisji, m.in. Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Komisji ds. Budowy Kościołów, Komisji Wspólnej Episkopatu i Rządu PRL, przewodniczącym Komisji „Iustitia et Pax”.

Arcybiskup wspierał opozycję demokratyczną z Komitetu Obrony Robotników, Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Lubelskiej i NSZZ „Solidarność”. Za swoją bezkompromisową postawę wobec PRL, w szczególności odważne wystąpienia przeciwko zakłamaniu i ateizacji społeczeństwa, był inwigilowany i szykanowany przez władze i Służbę Bezpieczeństwa. Zyskał miano „biskupa niezłomnego”.

Odznaczony został przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego 3 maja 2006 r. Orderem Orła Białego. Od maja 2007 do lutego 2009 był członkiem kapituły tego orderu. Za swoją postawę duszpasterską otrzymał m.in.: Nagrodę Stefana Wyszyńskiego, Krzyż Obrony Lwowa, Odznakę „Zasłużony za działalność kulturalną” nadaną przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2012 został laureatem nagrody „Świadek Historii”. Był honorowym obywatelem miasta Przemyśla, Rzeszowa, Jarosławia, Jasła i Stalowej Woli. Otrzymał również tytuły: Honorowego Członka NSZZ „Solidarność” oraz Honorowego Członka Związku Sybiraków. Był autorem wielu publikacji i artykułów. Zmarł 29 grudnia 2012 roku w Przemyślu.

Bp Edward Frankowski urodził się 15 VIII 1937 r. w Kępie Rzeczyckiej k. Stalowej Woli. Święcenia kapłańskie przyjął w 1961 r.Jako wikariusz pracował w Hyżnem k. Rzeszowa i Jaśle. Następnie pełnił obowiązki proboszcza w parafiach Stalowej Woli: pw. Matki Bożej Różańcowej (1967-1975), pw. św. Floriana (od 1975-1978) i pw. Matki Bożej Królowej Polski (1978-92).

W 1989 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej. Konsekracja odbyła się 5 marca 1989 r. w Stalowej Woli. W 1992 r. otrzymał nominację na biskupa pomocniczego diecezji sandomierskiej. Jako dewizę biskupią wybrał hasło: „Christus vincit” (Chrystus zwycięża).

Bp Edward Frankowski prowadził szeroko zakrojoną działalność społeczną. Bronił praw ludzi pracy, szczególnie podczas strajku w 1988 r. w Hucie Stalowa Wola. Organizował pomoc dla prześladowanych działaczy opozycji w okresie stanu wojennego. Przez długie lata był duszpasterzem „Solidarności”.