11 stycznia rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego karmelity o. Rudolfa Warzechy

11 stycznia w kaplicy arcybiskupów krakowskich przy ul. Franciszkańskiej 3 w Krakowie nastąpi rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego o. Rudolfa Warzechy, karmelity bosego, długoletniego wychowawcy, cenionego spowiednika i opiekuna chorych, zmarłego w opinii świętości 27 lutego 1999 r. w Wadowicach.

Zgodnie z wytycznymi prawa kanonizacyjnego, od chwili rozpoczęcia procesu kandydatowi na ołtarze będzie przysługiwał tytuł Sługi Bożego, a zaprzysiężony przed metropolitą krakowskim kard. Stanisławem Dziwiszem trybunał kościelny przystąpi do przesłuchiwania świadków życia i świętości zakonnika i kapłana. Członkami trybunału są: ks. dr Andrzej Scąber – delegat biskupa, o. mgr-lic. Marian Szczecina CRL – promotor sprawiedliwości i ks. mgr Krzysztof Tekieli – notariusz.

Postulator w procesie beatyfikacyjnym o. Warzechy – jego wychowanek i współbrat zakonny, o. dr Szczepan T. Praśkiewicz OCD – określa nowego kandydata na ołtarze jako „specjalistę od spotkania człowieka z Bogiem, kapłana zanurzonego w miłości Chrystusowej, wierzącego w moc swego kapłaństwa i zdolnego do praktykowania duchowego ojcostwa”. Dodaje, „że takich kapłanów, w myśl wypowiedzi Benedykta XVI w Warszawie w dniu 25 maja 2006 roku, potrzebuje współczesny Kościół w Polsce i na świecie”.

Na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego o. Warzechy wyraziły najpierw zgodę najwyższe władze zakonu Karmelitów Bosych w Rzymie (5 maja 2008 r.). Pozytywną opinię w tej sprawie wydała 5 lipca 2008 r. Konferencja Episkopatu Polski, a 18 października 2008 r. także Stolica Apostolska. Ponadto dzięki edyktowi arcybiskupa krakowskiego kard. Stanisława Dziwisza do wiernych, zgromadzono dokumenty dotyczące o. Warzechy, ocenione przez Komisję Historyczną, oraz jego pisma, w których cenzorzy teologowie nie znaleźli niczego przeciw wierze i moralności chrześcijańskiej, przeciwnie – ukazali przebijającą z nich duchową sylwetkę tego prawdziwego męża Bożego.

Nowy kandydat do chwały ołtarzy z Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych urodził się 14 listopada 1919 roku w Bachowicach w dekanacie zatorskim w archidiecezji krakowskiej. Po szkole powszechnej zdobywał wiedzę w gimnazjum karmelitów bosych w Wadowicach. W 1935 r. wstąpił do Karmelu. W 1944 r. przyjął w Czernej, przy grobie św. Rafała Kalinowskiego, święcenia kapłańskie.

Przez lata kapłańskiej pracy pełnił funkcje wychowawcy młodego pokolenia karmelitów, wielokrotnie pełnił funkcje podprzeora w różnych klasztorach, był także radnym prowincji. Wiele czasu poświęcał kierownictwu duchowemu, posłudze w konfesjonale, prowadzeniu dni skupienia oraz rekolekcji. Był oddanym apostolstwu chorych. Zmarł w opinii świętości 27 lutego 1999 r.

W pamięci wielu współbraci pozostał jako świątobliwy wychowawca. Wspominają oni, że naczelną zasadą o. Rudolfa było pełne zaufanie do wychowanków, do ich dobrej woli. Zakonnik był też ceniony jako kierownik duchowy.

Wierni, którzy za jego życia z wielką ufnością prosili go o modlitwę, czynią to również po jego śmierci i oczekują, że będzie wyniesiony do chwały ołtarzy. Licznie nawiedzają jego grób na wadowickim cmentarzu i proszą go o wstawiennictwo przed Bogiem. Powstało także Stowarzyszenie Przyjaciół Ojca Rudolfa Warzechy OCD z siedzibą w Wadowicach, które propaguje sławę świętości swego patrona. Zorganizowano sesję kommemoracyjną z naukowymi referatami o tym świątobliwym kapłanie, przedłożono o nim rozprawy magisterskie na niektórych uczelniach, napisano wiele artykułów, opublikowano foldery, pocztówki i obrazki, ponadto ukazały się trzy książki autorstwa o. dr. hab. Honorata Czesława Gila OCD z wadowickiego klasztoru karmelitów o o. Warzesze: „Ojciec Rudolf. Kapłan z otwartymi oczami” (Kraków 2000), „Jestem kapłanem dla was. O. Rudolf Warzecha w oczach świadków” (Kraków 2005) i „O. Rudolf Warzecha, 1919-1999 (Wadowice 2010).

O. Rudolf Warzecha powiększa do sześciu osób grono karmelitańskich kandydatów do chwały ołtarzy w Polsce, po o. Anzelmie Gądku, br. Franciszku Powiertowskim, m. Teresie Marchockiej, m. Teresie Kierocińskiej i Kunegundzie Siwiec.