Św. Klara daje światło w obliczu kryzysu wiarygodności Kościoła

„Postawa św. Klary może być dla wszystkich wiernych szczególnym światłem w obliczu kryzysu wiarygodności Kościoła” – uważa s. Rafaela Rapacz OCPA w klasztorze Zakonu Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji w Kętach na Podbeskidziu.

Zgromadzenie powstało w XIX wieku, ale podstawą duchowości tej wspólnoty jest życie według pierwotnej reguły św. Klary – współzałożycielki franciszkańskich klarysek na początku XIII wieku. Siostry z kęckiego klasztoru wspominają swoją patronkę św. Klarę w dniu jej liturgicznego święta.

Zdaniem s. Rafaeli, dla Kościoła, który przeżywa kryzys wiarygodności w związku z coraz to nowymi informacjami na temat różnych afer finansowych czy niemoralnego życia jego członków, postawa św. Klary może być dla wszystkich wiernych szczególnym światłem.

„Zarówno ona, jak i jej duchowy przewodnik św. Franciszek, nie byli ślepi na błędy i upadki sobie współczesnych ludzi Kościoła. Widzieli je dobrze i cierpieli z tego powodu, ale nie czekali aż ten Kościół się z tego wszystkiego oczyści. Wiedzieli, że idealny Kościół, bez skazy czy zmarszczki, doskonale bezgrzeszny, tu na ziemi nie istnieje, dlatego z całą miłością zaangażowali się w życie Kościoła takiego, jakim go zastali” – zauważa mniszka w rozmowie z KAI i wskazuje, że recepta Klary nie polega na kontestacji i odrzuceniu nauczania Kościoła.

„Klara pokazuje, że trzeba przyjąć inny kierunek, nie OD Kościoła, ale DO Kościoła, bo On jest święty nie w wyniku bezgrzeszności i nieomylności swych pasterzy i wiernych, a jedynie ze względu na Najświętszego, który ten Kościół stworzył i w Nim przebywa” – wyjaśnia s. Rafaela. „Klara wskazuje jasno, że Kościół – nawet ten splamiony grzechami – można pokochać tylko wtedy, gdy zobaczy się w Nim przede wszystkim Jezusa. Mówi nam współczesnym katolikom: nie kontemplujcie ciemności, grzechów i upadków, ale wpatrujcie się w Światło, w samego Chrystusa, w Jego Osobę!” – akcentuje zakonnica.

Jak zaznacza siostra, św. Klara przynosi też receptę wobec sytuacji, gdy pomimo zakończonej dyspensy spowodowanej pandemią niektórzy katolicy żądają, by Kościół zwolnił ich z wielu chrześcijańskich obowiązków, np. z regularnej spowiedzi czy z zachowywania niektórych przykazań. S. Rafaela przypomina, że jednoznaczna postawa Klary, która odrzuciła propozycję ówczesnego papieża, chcącego w trosce o życie i zdrowie sióstr udzielić jej dyspensy od ślubu całkowitego ubóstwa, powinna obudzić pragnienie, „by nie rezygnować z tego, co nas do Chrystusa przybliża: z sakramentów, z Mszy św., z trwania we wspólnocie Kościoła”.

„Sobie i wszystkim klaryskom na całym świecie życzymy z okazji tej dorocznej uroczystości ku czci naszej Asyskiej Matki – zgodnie z jej słowami zawartymi w Testamencie – abyśmy «wszedłszy raz na drogę Pańską, nigdy z niej w żaden sposób nie zboczyły z własnej winy, przez niedbalstwo lub niewiedzę i nie przyniosły wstydu tak wielkiemu Panu, Jego Matce Dziewicy, Świętemu naszemu Ojcu Franciszkowi i Kościołowi»” – podkreśla na koniec klaryska z Kęt.

W klasztorze w Kętach, w którym od 1910 r. trwa nieprzerwanie adoracja Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie, w liturgiczne wspomnienie św. Klary sprawowana były uroczysta Msza św., a siostry za klauzurą wzięły udział w nabożeństwie „Transitus”, upamiętniającym przejście św. Klary z tego świata do nieba. Była to także okazja dla klarysek do odnowienia ślubów zakonnych.
W kęckiej wspólnocie kontynuowana jest tradycyjna forma kultu eucharystycznego. Wokół sakramentalnej obecności Pana Jezusa koncentruje się całe życie sióstr. Modlitwa klarysek za klauzurą, kontemplujących w dzień i w nocy Hostię, obejmuje wszystkich potrzebujących duchowego wsparcia.

Zakon Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji (OCPA) powstał w połowie XIX w. we Francji. Do jego powstania przyczyniło się dwoje fundatorów: ks. Jan Chrzciciel Heurlaut i Matka Maria od św. Klary (Wiktoria Józefina Bouillevaux). W 1866 r. do wspólnoty w Troyes wstąpiła Polka – Ludwika Morawska – Matka Maria od Krzyża. W 1871 r. przeszczepiła ona zakon Franciszkanek Najświętszego Sakramentu na ziemie polskie.

Początkowo siostry próbowały założyć klasztor w Granowie, a następnie w Gnieźnie. Na skutek germanizacji i kulturkampfu musiały opuścić Wielkopolskę i osiedliły się we Lwowie. Stamtąd wyszły kolejne fundacje. Obecnie na całym świecie istnieje 29 autonomicznych domów Klarysek od Wieczystej Adoracji – m.in. we Francji, w Niemczech, Austrii, Stanach Zjednoczonych, Indiach i Bangladeszu. W Polsce jest osiem takich domów: w Bydgoszczy, Elblągu, Hajnówce, Kętach, Kłodzku, Pniewach, Słupsku i Ząbkowicach Śląskich.

Do Kęt siostry przybyły w 1910 r., na prośbę istniejących tu wcześniej kapucynek, które nie mogąc otrzymać oficjalnego zatwierdzenia ze strony władz państwowych i kościelnych, zdecydowały się na inkorporację do innego, duchowo bliskiego im zgromadzenia. 6 lutego 1910 r. bp Anatol Nowak dokonał uroczystego wystawienia Najświętszego Sakramentu do kęckiego klasztoru. W 1999 r. bp Tadeusz Rakoczy ogłosił to miejsce lokalnym sanktuarium Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu.