Święci reformatorzy

Wspólnym rysem świętych Jana XXIII i Jana Pawła II było dążenie do odnowy Kościoła – poprzez powrót do ewangelicznych źródeł. Ich pontyfikaty są znakiem szczególnej obecności Ducha Świętego w Kościele epoki współczesnej. Franciszek dokonał jednoczesnej kanonizacji obu papieży, chcąc wskazać m.in. na aktualność soborowej reformy, rozpoczętej przez Jana XXIII, a realizowanej przez Jana Pawła II.

Obaj ci papieże otwierają ważną epokę historii Kościoła: dialogu ze światem, ekumenizmu i nowej ewangelizacji. Odnowiony Kościół rozpoczyna dzieło ponownej ewangelizacji świata – niegdyś ochrzczonego, a dziś zapominającego o korzeniach.

Dobry Papież Jan i Jan Paweł II dokonali także istotnej reformy papiestwa. Zrezygnowali z monarchicznych atrybutów, wprowadzając styl pokory i otwartości. Zdobyli autorytet w oparciu o siłę świadectwa. Nigdy przed nimi papiestwo nie było tak ważnym – i docenianym – autorytetem. Umożliwiło to skuteczne zaangażowanie na rzecz pokoju i praw człowieka.

Obu kanonizowanych charakteryzował prosty, święty tryb życia. Emanował z nich wyjątkowy mistycyzm: nie izolujący, lecz owocujący otwartością. Jan XXIII podjął rozmowę z przedstawicielami innych Kościołów (wcześniej uznawanymi za odstępców), a Jan Paweł II z ateistami, Żydami jako starszymi braćmi, a także z islamem.

Troską obu papieży była rodzina i młodzież. Rewolucyjne znaczenie miała teologia ciała Jana Pawła II czy jego sposób rozmowy z młodymi. Dlatego Franciszek nazwał go „papieżem rodziny”.
Kanonizacja miała miejsce w niedzielę Bożego Miłosierdzia, którego Jan Paweł II był gorącym czcicielem. Traktował je jako najbardziej skuteczną – może nawet jedyną – nadzieję dla współczesnego świata. W osobach dwóch nowych świętych zyskujemy potężnych orędowników. Orate pro nobis!

Marcin Przeciszewski