Święty papież od śpiewu

Historia zapisała go jako twórcę śpiewu Kościoła zachodniego, nazwanego gregoriańskim. Był także wybitnym pisarzem i reformatorem. 3 września Kościół wspomina św. Grzegorza Wielkiego, papieża i doktora Kościoła.

Urodził się w 540 r. w Rzymie. Otrzymał gruntowne wykształcenie. W 574 r. cesarz Justyn Młodszy mianował go prefektem Rzymu. Po śmierci ojca św. Grzegorz zbudował 6 klasztorów na Sycylii. Siódmy, klasztor benedyktynów, założył we własnym domu, gdzie w 575 r. przywdział habit zakonny.
Po śmierci Pelagiusza kapłani i lud jednogłośnie wybrali św. Grzegorza papieżem. Swoją działalnością zasłużył sobie na miano Wielkiego. Jego pracowitość i zapał religijny znane były w całym ówczesnym świecie.
Pozyskał Longobardów ariańskich dla Kościoła, przywiązał Franków do Stolicy Apostolskiej, wysłał opata Augustyna z gronem misjonarzy do Anglii. Był ojcem i jakby drugim fundatorem życia i pracy benedyktyńskiej.
Wobec roszczeń patriarchów konstantynopolitańskich określił dobitnie prymat rzymski, mianując się jednak tylko „sługą sług Bożych” („servus servorum Dei”) – tytuł ten przyjmowali także kolejni papieże, w tym Jan Paweł II.
Przez mądre administrowanie majątkiem Kościoła dał zaczątek Państwu Kościelnemu. Uczestniczył gorliwie w życiu Kościoła. Mimo cierpień fizycznych i niezliczonych zajęć, znajdował czas na pisanie.
Jest autorem wielu dzieł o ogromnej wartości, a do najcenniejszych należą listy i homilie. Zawdzięczamy mu także wspaniałe opracowanie liturgii Mszy św. (śpiew gregoriański) i innych nabożeństw. Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła zachodniego. Zmarł w 604 r.