Święty prześladowca, święty zdrajca

Jeden z nich prześladował chrześcijan, drugi – zaparł się Chrystusa. Obydwaj zostali świętymi, uznanymi za filary Kościoła. 29 czerwca Kościół wspomina świętych Piotra i Pawła.

Obydwaj Apostołowie ponieśli śmierć męczeńską w Rzymie w czasie prześladowań rozpętanych w I wieku przez cesarza Nerona.
*Św. Piotr* – pierwotnie Szymon – pochodził z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim. Podobnie jak jego ojciec i brat był rybakiem. Był człowiekiem żonatym, po ślubie mieszkał w Kafarnaum. Być może początkowo był uczniem św. Jana Chrzciciela. W chwili powołania Jezus nadał mu nowe imię – Piotr, mające etymologiczne źródło w łacińskim „petra” – skała, i oznaczające tyle co „Skałosz”.
Jako pierwszy, w imieniu wszystkich Apostołów, uznał w Jezusie Mesjasza. Na pytanie Jezusa: „A wy za kogo mnie uważacie?”, Piotr odpowiedział: „Ty jesteś Mesjasz, syn Boga Żywego”. Wówczas usłyszał: „Ty jesteś Piotr, Skała, i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.
Ewangelie wielokrotnie ukazują szczególną pozycję Piotra w gronie Apostołów. Często wypowiada się w imieniu ich wszystkich, jest świadkiem największych cudów: przemienienia i wskrzeszenia córki Jaira. W tzw. „katalogach Apostołów” (np. Mt 10,1-4) zawsze jest wymieniany na pierwszym miejscu. Często też w Piśmie Świętym pojawia się zwrot „Piotr i Apostołowie”, który podkreśla jego szczególną rolę. Po zmartwychwstaniu Jezusa pierwszy z Apostołów wszedł do pustego grobu. Później to jemu właśnie Jezus powiedział: „Paś owce, paś baranki moje”, mimo że gdy Jezus był sądzony i skazany na śmierć, Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Wszystkie te powyższe świadectwa wskazują na prymat św. Piotra, pierwszego papieża.
Działalność misyjną prowadził w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Później udał się do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a wreszcie Rzymu, gdzie założył gminę chrześcijańską, której był pierwszym biskupem. Tam podczas prześladowań za cesarza Nerona został aresztowany i poniósł śmierć męczeńską, ukrzyżowany głową w dół, prawdopodobnie ok. 64 r. Nad jego grobem w IV w. wzniesiono kościół, który po różnych przebudowach ostatecznie przybrał postać obecnej Bazyliki św. Piotra. Dwa listy św. Piotra należą do kanonu Pisma Świętego.

*Św. Paweł* nosił przed nawróceniem imię Szaweł. Urodził się w Tarsie między 5 a 10 rokiem po Chrystusie. Pochodził z rodziny żydowskiej, miał jednak również obywatelstwo rzymskie. Należał do stronnictwa faryzeuszy, ściśle przestrzegających prawa. Był uczniem jednego z najwybitniejszych nauczycieli żydowskich – Gamaliela. Jako faryzeusz był zaciętym wrogiem Kościoła. Nawrócił się ok. 35 r. w drodze do Damaszku, gdy ukazał mu się Jezus i usłyszał głos: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”.
Po cudownym nawróceniu przez trzy lata przebywał w Damaszku, później na krótko odwiedził Jerozolimę, gdzie spotkał się z innymi Apostołami. Odbył trzy wielkie podróże misyjne, w których dotarł do wielu miast pogańskich, wszędzie gorliwie głosząc Ewangelię. Z niektórych fragmentów jego listów wynika także, że już po nawróceniu miał doświadczenia mistyczne.
Z powodu gorliwości apostolskiej jego życie wielokrotnie wystawione było na niebezpieczeństwo. Aresztowany w Jerozolimie w 60 r. spędził najpierw dwa lata w więzieniu w Cezarei, a po odwołaniu się do cezara, został przewieziony do Rzymu. Tam kilka lat spędził w areszcie domowym. Uwolniony z braku dowodów jakiejkolwiek winy odbył prawdopodobnie kolejną podróż do Hiszpanii i na Kretę. Aresztowany ponownie poniósł w roku 67 śmierć męczeńską. Jako obywatel rzymski nie był torturowany, lecz został ścięty mieczem.
Św. Paweł pozostawił po sobie 13 listów, które wchodzą w skład kanonu Pisma Świętego. Dzięki świetnemu wykształceniu potrafił też nawiązać dialog z myślicielami pogańskimi, co stworzyło nowe możliwości ewangelizacji wśród pogan.

Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła już od połowy III wieku obchodzona jest wspólnie 29 czerwca. Od początku też miała ona bardzo doniosłą rangę i była obchodzona jako tzw. święto nakazane, co pociąga za sobą obowiązek uczestnictwa w tym dniu we Mszy św. W Polsce jednakże wierni mogą korzystać z dyspensy, zwalniającej od obowiązku Mszy św. i powstrzymania się od pracy.