Sztutowo: 73. rocznica wyzwolenia KL Stutthof

Hymn państwowy, świadectwo byłej więźniarki, recytacja wierszy, modlitwa, złożenie kwiatów pod Pomnikiem Walki i Męczeństwa oraz Pieśń Obozowa złożyły się na program obchodów 73. rocznicy wyzwolenia niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Stutthof i zakończenia II wojny światowej. W uroczystości wzięli udział byli więźniowie obozu.

O traumatycznych wydarzeniach okresu pobytu w obozie opowiedziała uczestnikom uroczystości Maria Kowalska – „Kobieta-Pistolet” z Powstania Warszawskiego. Według niej, najważniejszym zadaniem na dziś jest wychowanie młodych pokoleń w szacunku do drugiego człowieka i zachowanie pamięci o tragedii obozów. – Nasza współczesna walka toczy się o lepsze i szczęśliwsze jutro Ojczyzny. To walka, którą prowadzimy naszą postawą, wyborami i życiem – mówiła Maria Kowalska.

Po przemowie byłej więźniarki miały miejsce wystąpienia młodych finalistów X. Konkursu Recytatorskiego o tematyce patriotycznej, wojennej i obozowej.

O konieczności zachowania pamięci przypomniał zebranym Piotr Tarnowski – dyrektor Muzeum Stutthof. Zaznaczył, że obozy zagłady to dowód tego, do czego prowadzą ksenofobia, rasizm, uprzedzenia, stereotypy oraz agresywny nacjonalizm.

W modlitwie uczestniczyli przedstawiciele pięciu wspólnot: gminy żydowskiej, społeczności muzułmańskiej, Kościoła ewangelicko-augsburskiego (bp Marcin Hintz), Kościoła prawosławnego, Kościoła rzymskokatolickiego (bp Jacek Jezierski).

Oprawę uroczystości zapewniła Kompania i Orkiestra Reprezentacyjna Marynarki Wojennej RP.

W uroczystości wzięli udział: byli więźniowie obozu, młodzież szkolna, przedstawiciele władz, służb mundurowych i dyplomatycznych oraz duchowieństwo. Patronat nad wydarzeniem objął Jarosław Selin – sekretarz stanu i pełnomocnik Rządu RP ds. obchodów Stulecia Odzyskania Niepodległości.

Niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny KL Stutthof położony na Mierzei Wiślanej, funkcjonował od 2 września 1939 r. do 9 maja 1945 r. Był pierwszym i najdłużej istniejącym obozem tego typu na terenach wchodzących aktualnie w skład państwa polskiego i diecezji elbląskiej. W ciągu ponad 5 lat działalności obozu zarejestrowano w nim łącznie około 110 000 więźniów. Byli oni obywatelami 28 państw. Szacuje się, że w wyniku zastosowania bezpośrednich metod uśmiercania więźniów, jak również w skutek ekstremalnych warunków bytowych, chorób, braku opieki lekarskiej oraz ciężkiej pracy, zwłaszcza w podobozach, a także w wyniku ewakuacji obozu, śmierć w obozie poniosło około 63 000 do 65 000 osób. Do dziś żyje około 100 świadków tych tragicznych wydarzeń.