T. Mazowiecki laureatem „Diamentowego Śladu”

Tadeusz Mazowiecki został laureatem „Diamentowego Śladu” – specjalnej Nagrody Dziennikarskiej im. Biskupa Jana Chrapka przyznanej w tym roku po raz pierwszy za dorobek publicystyczny i dziennikarski, realizowany w skali całego życia.

Wręczenie wyróżnienia odbyło się 29 stycznia podczas uroczystej gali w rezydencji Prymasa Polski w Warszawie.
T. Mazowiecki otrzymał „Diamentowy Ślad” za „wytrwałość w budowaniu mostów między etyką i polityką; siłę spokoju i mądrość, za zaangażowanie w ruch „Solidarności” i budowanie fundamentów Trzeciej Rzeczypospolitej oraz za wskazywanie prymatu wartości duchowych na rozdrożach religii i światopoglądów, Polski i Europy” – uzasadnił werdykt kapituły jej przewodniczący sen. Krzysztof Piesiewicz. Laureat otrzymał statuetkę autorstwa prof. Gustawa Zemły.
Tadeusz Mazowiecki (ur. 1927) był pierwszym niekomunistycznym premierem powojennej Polski. W latach 1946-55 był członkiem Stowarzyszenia „Pax”, 1953-55 redaktorem naczelnym tygodnika „WTK”; współzałożycielem warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej, a także współzałożycielem w 1958 r. i redaktorem naczelnym do 1981 r. miesięcznika „Więź”.
W latach 1961-71 był posłem na sejm (Koło Poselskie „Znak”). W 1968 roku wraz z grupą posłów „Znaku” składał interpelację w sprawie brutalnej akcji milicji wobec studentów Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1976 był jednym z sygnatariuszy protestu przeciwko zmianie Konstytucji. W 1980 r. został przewodniczącym komisji doradców Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W 1981 i 1989 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”.
Internowany po ogłoszeniu stanu wojennego, w 1989 roku uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. Po przełomie 1989 r. – od sierpnia 1989 do grudnia 1990 – był premierem. Jako kandydat w wyborach prezydenckich 1990 zajął trzecie miejsce za Lechem Wałęsą i Stanem Tymińskim. Był wieloletnim liderem i do 1995 roku przewodniczącym Unii Wolności.
W 1995 został odznaczony Orderem Orła Białego, jest jednym z głównych twórców Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r., był posłem na Sejm w latach 1991-2001, 1998-2001. W latach 1992-95 był też specjalnym sprawozdawcą konfliktu w b. Jugosławii, wyznaczonym przez Komisję Praw Człowieka ONZ. Podał się do dymisji na znak protestu przeciw bierności wspólnoty międzynarodowej w obliczu czystek etnicznych na Bałkanach.