Taki duży, taki mały – fenomen Arki Noego

Śpiewaniem o Bogu podbić listy przebojów – to niemożliwe dla wielu zjawisko zdarzyło się w Polsce. Nazywa się Arka Noego i brzmi głosikami dzieciaków.

A zaczęło się bardzo niewinnie. – W 1999 r. Grzegorz Sadurski z redakcji programów katolickich TVP zaproponował mi nagranie jakiejś piosenki, która mogłaby być puszczana podczas pielgrzymki Papieża do Polski – opowiada Robert Friedrich „Litza”, założyciel Arki. Wtedy powstał folkowy utwór „Tato”, z charakterystycznym refrenem „Nie boję się, gdy ciemno jest, Ojciec za rękę prowadzi mnie”. Piosenkę zaśpiewały jego córeczki i dzieci jego przyjaciół, m.in. Darka Malejonka i Maćka „Ślimaka” Starosty.
Zainteresowanie utworem przeszło najśmielsze oczekiwania twórców. „Piosenka podobała się zarówno babciom, jak i moim kolegom-twardzielom” – opowiada zaskoczony „Litza”.
Od września 1999 r. zespół jest stałym gościem katolickiego programu dla dzieci *”Ziarno”*, nadawanego w TVP.
Dzieci muzyków rockowych zebrały się więc jeszcze raz w studiu i tak powstał materiał na pierwszą płytę, zatytułowaną „A gu gu”. To niezależne wydawnictwo w ciągu pół roku osiągnęło rekordowy nakład *ponad 500 tys. egzemplarzy*, czyniąc z Arki najpopularniejszy polski zespół.
Na Boże Narodzenie 2000 r. pojawiła się w sprzedaży druga płyta „Piosenki i kolędy na żywo”, zawierająca koncertowe wersje piosenek znanych z debiutanckiego albumu oraz kolędy. W nagraniach, oprócz podstawowego składu, wzięli udział również Mieczysław Szcześniak, Beata Kozidrak i Eleni.
Na co dzień w Arce Noego gra Darek Malejonek, Maciej „Ślimak” Starosta (perkusista Acid Drinkers), znany muzyk Marcin Pospieszalski i grupa maluchów, w większości dzieci grających z nimi rodziców. Wspiera ich folkowy zespół Dikanda.
W 2001 r. ukazała się kolejna płyta Arki „Mamatata mam 2 lata”. Album zawiera dziesięć żywiołowo zagranych i zaśpiewanych piosenek o wierze i Bogu. Dodatkowo każda z nich jest powtórzona w wersji instrumentalnej. Na krążku znalazły się także dwa teledyski oraz prezentacja multimedialna gry „Ja jestem”.
Nad fenomenem sukcesu Arki Noego zastanawiało się wielu. Redaktor naczelny „Więzi” Zbigniew Nosowski zjawisko tego zespołu zaliczył do *najważniejszych wydarzeń roku jubileuszowego w Polsce*. Dziennikarz muzyczny Marek Sierocki zauważył z kolei, że „takie śpiewanie jest lepsze niż kaznodziejskie gadanie”. Według niego ludzi porywa nie tylko muzyka i żywioł – słowa piosenek są także istotne. Dowodem na to jest chociażby fakt, że wszystkie dzieciaki chodzą i śpiewają „taki duży, taki mały…”.
Bez wątpienia jednym z największych osiągnięć ewangelizacyjnych Arki jest umiejętność przełożenia ważnych i wielkich prawd teologicznych na język dziecka. Wiele fragmentów piosenek zespołu znakomicie nadaje się na sentencje, zrozumiałe dla wszystkich; m.in. „Taki duży, taki mały może świętym być”, *”Pilnie potrzebny olej do głowy, musi być Święty nie rzepakowy”*, „Kto Tobie patrzy prosto w oczy, ten się nie boi do wody skoczyć”, „Najlepszą modlitwę na świecie znam: cieszyć się z tego, co mam”.

Ukazały się dotąd następujące płyty Arki Noego:
. 2000 „A gu gu”
. 2000 „Piosenki i kolędy na żywo”
. 2001 „Mamatata mam 2 lata”
. 2001 „Znów się rodzi, moc truchleje”