3 tys. Rycerzy Niepokalanej w Niepokalanowie

Trzy tysiące Rycerzy Niepokalanej zgromadziło się na corocznym spotkaniu w Niepokalanowie. Mszy przewodniczył biskup tarnowski Wiktor Skworc. W tym roku Rycerstwo świętuje 150. rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi.

Rycerze wzięli też udział w nocnym czuwaniu. Reprezentują oni ponad 100 parafii z całej Polski. Na spotkanie przyjechali tylko dorośli członkowie stowarzyszenia, dla młodzieży zaplanowano zjazd w sierpniu. – Nie ustawajcie w walce z mocami ciemności, ponieważ jesteście rycerzami, którzy posługują się szlachetnym orężem modlitwy – mówił w homilii bp Skworc.
Stowarzyszenie Rycerstwo Niepokalanej zostało założone 16 października 1917 r. z inicjatywy św. o. Maksymiliana Kolbego. Według nowych statutów, zatwierdzonych w r. 1975 i 1980, charakterystycznymi cechami Rycerstwa są m. in.: całkowite i nieodwołalne poświęcenie własnego życia Niepokalanej w miłości i służbie; zaangażowanie w szerzeniu autentycznego nabożeństwa maryjnego w różnych środowiskach, z poszanowaniem wolności i osobowości każdego; umiejętność wciągania katolików świeckich w działalność apostolską, nie tylko ofensywną, ale przede wszystkim twórczą; wierność wobec Kościoła i jego pasterzy.
Rycerstwo Niepokalanej przyjmuje w swoje szeregi wszystkich, katolików świeckich i duchownych. Głównymi organami łączności między członkami ruchu jest na płaszczyźnie narodowej „Rycerz Niepokalanej”. Do Rycerstwa należy obecnie około 3 mln ludzi, w tym w Polsce – około 2 mln. Centrala światowa, czyli stowarzyszenie macierzyste, mieści się w Rzymie, w byłym kolegium ojców franciszkanów (Casa Kolbe, Via S. Teodoro 42). Centrala narodowa w Polsce ma miejsce w klasztorze franciszkanów w Niepokalanowie (poczta Teresin 96-515).
Rycerstwo stało się jednym z najbardziej żywotnych ruchów apostolskich laikatu, które poprzedziły narodziny teologii laikatu i torowały drogę nauce Soboru Watykańskiego II o apostolstwie świeckich. Sobór potwierdził zasadniczą intuicję ojca Maksymiliana – intuicję oparcia apostolstwa na całkowitym oddaniu się Matce Bożej jako narzędzia dla celów apostolskich. Potwierdziła się ona w wielu współczesnych prężnych ruchach odnowy, m. in. w Legionie Maryi (1921), w Armii Błękitnej (1945), w Dziele Maryi albo ruchu fokolarynów (1943), w Kapłańskiej Unii Maryjnej (1943).