W Cytadeli Warszawskiej otwarto celę pamięci bł. Honorata Koźmińskiego

Celę pamięci bł. Honorata Koźmińskiego, kaznodziei i spowiednika powstańców styczniowych, otwarto w niedzielę w Muzeum X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej.

Bł. Koźmiński był więziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej, ale nie wiadomo, w którym miejscu. Cela pamięci ma charakter symboliczny.

Otwarcie celi odbyło się w ramach uroczystości upamiętniających 185. rocznicę wybuchu Powstania Listopadowego, współorganizowanych przez Muzeum Niepodległości i Muzeum Ordynariatu Polowego oraz warszawskich kapucynów. W programie znalazł się m.in. koncert w katedrze polowej w wykonaniu Orkiestry Wojskowej Dowództwa Garnizonu Warszawa oraz Msza św. w kościele pw. Przemienienia Pańskiego (ojców kapucynów) pod przewodnictwem bp. seniora drohiczyńskiego Antoniego P. Dydycza OFMCap.

Bł. Honorat Koźmiński (1829-1916) urodził się w Białej na Podlasiu. Ukończył Gimnazjum w Płocku (1844 r.), uczęszczał do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie na wydziale budownictwa. W 1846 r. został posądzony o spisek przeciwko władzy i uwięziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Początkowo przeżywał kryzys wiary, ale więzienie stało się dla niego miejscem jej odzyskania. Wiosną 1847 r. został zwolniony. Wstąpił do Zakonu Kapucynów, święcenia kapłańskie otrzymał w 1852 r. w kościele św. Krzyża w Warszawie.

W 1855 r. razem z Zofią Truszkowską założył w Warszawie Zgromadzenie Sióstr Felicjanek, którego zadaniem była działalność charytatywna.

W czasie Powstania Styczniowego razem z innymi braćmi posługiwał w Cytadeli, przygotowując na śmierć skazańców i towarzysząc im w ostatniej drodze. W czerwcu 1864 r. przygotował na śmierć swojego współbrata o. Agrypina Konarskiego, a 5 sierpnia 1864 członka Rządu Narodowego – Jana Jeziorańskiego.

Po kasacie Zakonu Kapucynów Honorat Koźmiński przebywał przez 28 lat w Zakroczymiu, a w latach 1892-1916 w Nowym Mieście. W celu ominięcia zakazu rosyjskiego Koźmiński zaczął zakładać w Kongresówce skryte zgromadzenia zakonne – tzw. skrytki, oparte na regule trzeciego zakonu św. Franciszka.

W latach 1872-1898 założył 14 żeńskich zgromadzeń zakonnych skrytych. Ich zadaniem miało być uświęcenie osobiste, działalność charytatywna i akcja apostolska w rodzinach, fabrykach, szpitalach itd. Uzyskał w 1889 r. aprobatę Stolicy Apostolskiej dla zgromadzeń bezhabitowych. Dzięki temu powstało 26 stowarzyszeń tercjarskich, a z nich powstało 16 zgromadzeń zakonnych. Powołał wówczas do życia m.in. Zgromadzenie Sióstr Serafitek w Warszawie.

Zmarł 16 grudnia 1916 r. w Nowym Mieście nad Pilicą, wśród współbraci kapucynów. Został beatyfikowany 16 października 1988 r. przez Jana Pawła II. Kościół katolicki w Polsce wspomina bł. Honorata 13 października.