W Ewangelii i Talmudzie Bóg uczy nas miłosierdzia w praktyce – komentarz do Ewangelii na niedzielę

Podobnie jak Ewangelia, Talmud sugeruje, abyśmy pomagali najsłabszym, gdyż tak postąpiłby sam Bóg. Pomagając potrzebującym, rzeczywiście kroczymy Bożymi śladami. Bóg uczy nas, czym jest praktyczne miłosierdzie – tłumaczy izraelski rabin Oded Peles w komentarzu dla Centrum Heschela KUL na ostatnią niedzielę roku liturgicznego. Odwołując się do Talmudu babilońskiego, ukazuje niezwykłe podobieństwo do Ewangelii podkreślając, że gdy okazujemy życzliwość innym, naśladujemy przymioty Boga, zbliżamy się do Niego i za Nim podążamy.

Czytana w ostatnią niedzielę kościelnego roku liturgicznego Ewangelia Mateusza przedstawia wizję Sądu Ostatecznego. Ukazując Boga jako Króla, Pasterza i Sędziego wskazuje na praktyczny wymiar sprawiedliwości społecznej i uczy praktycznego wymiaru miłosierdzia.

Bardzo podobne przesłanie zawarte zostało w Talmudzie babilońskim (traktat Sotta 14a), w którym rabin Hama na pytanie, czy jest możliwe naśladowanie Boga, który jest określany mianem „ognia trawiącego”, do którego przecież zbliżyć się nie można, odpowiada, że chodzi raczej o zbliżanie się do Boga poprzez naśladowanie Jego atrybutów. Podkreślił, że Boga naśladować można „odwiedzając chorych, tak jak Bóg odwiedził Abrahama; pocieszając żałobników, tak jak to uczynił Bóg w przypadku Izaaka; grzebiąc zmarłych, tak jak Bóg pochował Mojżesza”. Zarówno Ewangelia jak i Talmud uczą, że poprzez pomoc najsłabszym, tym którzy są na marginesach naszych wspólnot i naszego społeczeństwa naśladujemy Boga.

Bóg jest Królem, Pasterzem i Sędzią. Odwołując się do wizji Boga królującego na tronie, rabin Peles podkreśla, że obraz ten również nie jest obcy judaizmowi, gdyż jest on głównym tematem Rosz HaSzana – żydowskiego Nowego Roku. „W tym dniu, w dniu, w którym według mędrców został stworzony świat, zostaje ukoronowany Bóg Wszechmogący, zasiadający na swoim tronie i sądzący całą ludzkość”.

Bóg, który zasiada na tronie, by osądzić ziemię, porównany zostaje przez Jezusa do pasterza. Zdaniem Odeda Pelesa dlatego, że pasterz zna trzodę, którą pasie i wie, że bez niego jest ona bezbronna. Pasterz pomaga słabym i chorym owcom, szuka i odnajduje zagubione, opatruje zranione, a chore wzmacnia (por. Ez 34). Okazując życzliwość i pomoc bliźnim, tak jak pasterz opiekujący się swoją trzodą, naśladujemy przymioty Boga, zbliżamy się do Niego i za Nim podążamy w myśl słów Jezusa „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście” (Mt 25,40).

Pełny tekst komentarza na stronie Centrum Heschela KUL.