W katedrze polowej odprawiono mszę żałobną w intencji Andrzeja Milczanowskiego

Biskup polowy przypomniał, że katedra polowa jest miejscem pogrzebów wybitnych żołnierzy Wojska Polskiego i przedstawicieli służb mundurowych, zasłużonych działaczy patriotycznych, kombatantów i weteranów walk o wolność naszej Ojczyzny, szefów instytucji państwowych, znanych polityków, sławnych sportowców. – Zawsze podczas słów pożegnania na plan pierwszy wysuwa się człowieczeństwo zmarłej lub zmarłego, nawet jeśli to był jedyny polski kosmonauta czy najwybitniejsza sportsmenka w historii polskiego sportu. Zapamiętujemy sobie nie tyle sukcesy, osiągnięcia zawodowe, ile cechy ludzkie – liczy się duch zmarłej osoby i płynące z tego ducha czyny – powiedział.

Biskup Lechowicz zwrócił uwagę, że w nauczaniu Jezusa dotyczącym Królestwa Bożego i życia w szczęśliwości wiecznej wyróżnia się obraz „domu Ojca, w którym jest mieszkań wiele” oraz uroczyste zapewnienie: „gdyby tak nie było to, bym wam powiedział”! – Jezus przygotował dla nas to miejsce poprzez swoją działalność publiczną polegającą na głoszeniu słowa i okazywaniu dobroci innym oraz finalnie poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie. Wszystko więc jest już gotowe i przygotowane. Ważne teraz jest tylko nasze przygotowanie się. Stąd celebrujemy Eucharystię, która nam, żyjącym, daje pokarm na życie wieczne w postaci słowa Bożego i chleba eucharystycznego, a zmarłym wyprasza łaskę Bożego miłosierdzia, by mogli zamieszkać w domu nie ludzką ręką uczynionym! – powiedział.

Eucharystię koncelebrowali kapelani Ordynariatu Polowego m.in. ks. kpt. SOP Piotr Zamaria i ks. por. Jacek Białek.

We Mszy św. uczestniczyli m.in. minister spraw wewnętrznych i administracji Tomasz Siemoniak, Radosław Kujawa, sekretarz stanu w Kancelarii Premiera, płk Rafał Syrysko, szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, płk Paweł Szota, szef Agencji Wywiadu, a także byli podwładni i współpracownicy ministra Milczanowskiego, funkcjonariusze i pracownicy służb.

Andrzej Milczanowski urodził się 26 maja 1939 r. w Równem na Ukrainie. Jego ojciec Stanisław pracował jako prokurator w Równem na Wołyniu; był jedną z ofiar Zbrodni Katyńskiej. W 1962 r. Andrzej Milczanowski ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracował w Prokuraturze Powiatowej w Szczecinie. W latach 1968–1980 był radcą prawnym m.in. w przedsiębiorstwach komunalnych.

Od 1978 r. współpracował z Komitetem Obrony Robotników, w latach 80. kierował biurem prawnym NSZZ „Solidarność” na Pomorzu Zachodnim. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. zorganizował strajk w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego, po którym został aresztowany i skazany na 5 lat więzienia. Uwolniony w 1984 r., na mocy amnestii, wrócił do działalności w podziemnej „S”. W 1988 r. współorganizował strajk w szczecińskim porcie, a później m.in. uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu.

Pełnił funkcję szefa Urzędu Ochrony Państwa od sierpnia 1990 r. do stycznia 1992 r. a następnie ministra spraw wewnętrznych (1992–1995). Podał się do dymisji 22 grudnia 1995 r. po wyborze Aleksandra Kwaśniewskiego na prezydenta.

Dzień przed złożeniem dymisji udzielił w Sejmie informacji o rzekomej współpracy premiera Józefa Oleksego z radzieckimi i rosyjskimi służbami specjalnymi, co dało początek tzw. aferze Olina. Zarzuty przeciwko Józefowi Oleksemu nie zostały nigdy potwierdzone, a prokurator przedstawił Andrzejowi Milczanowskiemu zarzut ujawnienia tajemnicy państwowej. W lutym 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w pierwszej instancji uniewinnił go, uznając, że działał w stanie wyższej konieczności. W listopadzie 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił ten wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia. W lipcu 2009 r. zapadł ponowny wyrok uniewinniający i umarzający postępowanie w odniesieniu do jednego z czynów z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy w lutym 2010 r.

Po wycofaniu się z działalności politycznej Milczanowski prowadził kancelarię notarialną. Mieszkał z żoną na szczecińskim Pogodnie.

Andrzej Milczanowski w 1995 r. został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2015 r. Krzyżem Wolności i Solidarności. W 1988 r. został laureatem Nagrody Fundacji Polcul (1988), a także Nagrody Wolności duńskiej Fundacji im. Paula Lauritzena (wspólnie z Piotrem Andrzejewskim), która honoruje osoby działające na rzecz praw człowieka.