W Mediolanie pokazano film o kard. Carlo M. Martinim

W mediolańskiej katedrze, w 37. rocznicę ingresu do niej kardynała Carlo Marii Martiniego, odbyła się 10 lutego światowa prapremiera dokumentnego filmu o nim w reżyserii jego przyjaciela, nestora włoskich twórców filmowych Ermanno Olmiego. Praca nad obrazem zatytułowanym „Widzicie, jestem jednym z was”, trwała cztery lata.

Reżyser, który uważa, iż kardynał Martini, jezuita, może być uważany za prekursora obecnego papieża Franciszka, też jezuity, wykorzystał archiwalne zdjęcia i nagrania, przedstawiające m.in. Jana Pawła II.

Opowieść o życiu włoskiego kardynała rozpoczyna się w pokoiku, w którym zmarł 31 sierpnia 2012 roku. Przywołane są wydarzenia, do jakich dochodziło w Mediolanie i we Włoszech, gdy pełnił on posługę arcybiskupa tej metropolii, to znaczy w latach 1979-2002, a więc terroryzm, korupcja wśród polityków i zmiany na scenie politycznej kraju, kryzys gospodarczy i bezrobocie.

Otaczającą go rzeczywistość kardynał Martini w duchu profetycznym interpretował w świetle Ewangelii – powiedział przy okazji projekcji Ermanno Olmi. Dodał, że postawę jego oddawała słynna maksyma dom Heldera Camary, arcybiskupa Recife w Brazylii: „Gdy daję biednym chleb, nazywają mnie świętym. Gdy pytam, dlaczego biedni nie mają chleba, nazywają mnie komunistą”.

Kardynał Carlo Maria Martini (1927-2012) urodził się w Turynie. W 1944 rozpoczął nowicjat w zakonie jezuitów, po czym studiował teologię w Gallarate, Chieri a na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie uzyskał doktorat z teologii. Był również doktorem egzegezy Pisma Świętego po studiach w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie.

13 lipca 1952 przyjął święcenia kapłańskie, po czym przez wiele lat pracował w swym dawnym Papieskim Instytucie Biblijnym, którego był wykładowcą, dziekanem i rektorem (1969). W 1978 został rektorem Gregorianum. 2 lutego 1962 złożył wieczyste śluby zakonne. Był m.in. jedynym przedstawicielem katolickim w Komitecie Ekumenicznym pracującym nad grecką edycją Nowego Testamentu. W 1978 głosił rekolekcje wielkopostne w Watykanie.

29 grudnia 1979 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem Mediolanu i 6 stycznia 1980 udzielił mu sakry w Watykanie, a na konsystorzu 2 lutego 1983 włączył go w skład Kolegium Kardynalskiego (razem m.in. z kard. Józefem Glempem). Jako biskup i kardynał metropolita mediolański uczestniczył w wielu ważnych wydarzeniach kościelnych, m.in. w obradach Synodu Biskupów, od 1980 był członkiem Sekretariatu Generalnego Synodu. W latach 1987-93 przewodniczył Radzie Konferencji Biskupich Europy. Kilkakrotnie był specjalnym wysłannikiem papieskim na ważne rocznice kościelne w różnych krajach.

Chętnie współpracował z mediami. Odważnie poruszał gorące tematy dialogu chrześcijaństwa ze światem laickim, m.in. w latach 90. wymieniał poglądy z włoskim pisarzem Umberto Eco i innymi myślicielami spoza Kościoła (owocem tej wymiany była książka, wydana m.in. w Polsce „W co wierzy ten, kto nie wierzy?”). Otrzymał wiele cennych nagród i wyróżnień, zarówno kościelnych, jak i świeckich.

Z kierowania archidiecezją mediolańską ustąpił 11 lipca 2002, po czym przeniósł się do Ziemi Świętej, gdzie w domu zakonnym jezuitów w Jerozolimie zamierzał oddać się swym ukochanym studiom biblijnym, ale postępująca choroba Parkinsona zmusiła go po kilku latach do powrotu do Włoch. W kwietniu 2005 brał udział w konklawe, które wybrało Benedykta XVI i na którym był jednym z kandydatów na papieża. Zmarł 31 sierpnia 2012 w miejscowości Gallarate w prowincji Varese w Lombardii. Został pochowany w mediolańskiej katedrze.