Bp Wiesław Mering z Nagrodą im. Włodzimierza Pietrzaka

Bp Wiesław Mering odebrał 9 czerwca na Zamku Królewskim w Warszawie Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka za „wkład w rozwój i ochronę dziedzictwa kulturowego” oraz bezkompromisową posługę pasterską. Biskup był przez wiele lat przewodniczącym Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Konferencji Episkopatu Polski.

W tym roku Nagrodą uhonorowano sanktuarium na Jasnej Górze oraz, pośmiertnie, Helenę Kmieć, zamordowaną w Boliwii polską wolontariuszkę misyjną.

Przyznając nagrodę bp. Meringowi Kapituła podkreśliła w uzasadnieniu wkład biskupa włocławskiego „w rozwój i ochronę dziedzictwa kulturowego, a także odważną i bezkompromisową posługę pasterską, ukazującą kluczową rolę wartości ewangelicznych w kształtowaniu rzeczywistości społeczno-politycznej”.

Odnosząc się do tych słów bp Mering powiedział: „Uważam, że to, co Państwo napisaliście, jest jak jeden z drogowskazów – ‘idź tą drogą!’ To jest droga mojego kapłaństwa, chrześcijaństwa, biskupstwa. Na tej drodze mam wielu przyjaciół, którzy swoją modlitwą, życzliwością i solidarnością wspierają mnie, i za to z tej okazji chcę podziękować”.

Czytaj także: Rzymska wizyta bp. Wiesława Meringa pod znakiem „Trzech Papieży”

Laudację na cześć laureata wygłosił Tomasz Nakielski, przewodniczący Stowarzyszenia Civitas Christiana. Podkreślił, że w uzasadnieniu Kapituły Nagrody jest coś, co spaja osobę Księdza Biskupa: „wierność wartościom ewangelicznym z jednoczesnym imperatywem wyjścia z nimi do ludzi: wierzyć w Ewangelię, to zmieniać nie tylko siebie, ale i otaczający świat przez osobiste świadectwo”. Zaznaczył, że bp. Meringa cechuje „temperament apostolski – komplementarna troska o kulturę, posługa w diecezji, działalność kaznodziejska i bezkompromisowa odwaga w budzeniu sumień”, zwłaszcza w reagowaniu na zjawiska społeczne.

Odpowiadając na słowa laudacji biskup włocławski stwierdził: „Nie wolno milczeć, kiedy zagrożone są podstawowe wartości ludzkie, kiedy w życiu społecznym nie ma dostatecznie dużo prawdy, dobra i piękna. To uważam za swój obowiązek, żeby na prawdzie, dobru i pięknu ukazywać wielkość Chrystusa”. Bp Mering dodał: „Moja praca to wierność nauce Jezusa, wierność Ewangelii, którą otrzymaliśmy. Ewangelii, która jest jednoznaczna, nie można dostosowywać do swoich poglądów”.

Tegoroczną Nagrodę przyznano także Jasnej Górze. Sanktuarium jasnogórskie otrzymało ją za „kształtowanie i umacnianie tożsamości chrześcijańskiej i kulturowej Narodu polskiego, formowanie Go w duchu prawd ewangelicznych oraz niestrudzone ukazywanie Matki Bożej Królowej Polski jako najpewniejszej drogi wiodącej ku zbawieniu”.

Uhonorowano też śp. Helenę Kmieć za „przepełnione młodzieńczym entuzjazmem i radością świadectwo życia według wskazań ewangelicznych, a także za pokorną i gorliwą służbę na rzecz obrony życia, godności ludzkiej oraz najwyższą ofiarę życia, złożoną w misyjnej służbie Kościołowi Chrystusowemu”.

Nagroda należy do najważniejszych niepaństwowych wyróżnień w dziedzinie polskiej kultury. Przyznawana jest nieprzerwanie od 1948 r. za doniosłe osiągnięcia w działalności formacyjnej, kulturalnej i społecznej, będące świadectwem uniwersalnych wartości ludzkich i chrześcijańskich w życiu narodu.

Fundatorem nagrody jest Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana” a na czele kapituły stoi bp Michał Janocha, przewodniczący Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Konferencji Episkopatu Polski.

W latach 2006-2016 na czele kapituły Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka stał ks. bp Wiesław Mering, jako przewodniczący Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Konferencji Episkopatu Polski.

W gronie nagrodzonych Nagrodą im. Pietrzaka są m.in.: Roman Brandstaetter, Paweł Jasienica, Zofia Kossak-Szczucka, Ernest Bryll, ks. Jan Twardowski, Krzysztof Penderecki, Henryk Mikołaj Górecki, abp Ignacy Tokarczuk, abp Kazimierz Majdański, kard. Stanisław Dziwisz, abp Marek Jędraszewski oraz instytucje m.in. Centrum Myśli Jana Pawła II czy Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.

Patron Nagrody, Włodzimierz Pietrzak (1913-1944), z wykształcenia prawnik, swoją pasję twórczą realizował głównie jako pisarz, krytyk literacki, teoretyk kultury, publicysta, ale również działacz społeczny i polityczny, wreszcie żołnierz-powstaniec. Zginął trafiony odłamkiem granatu w sierpniu 1944 r.

Pozostała po nim spuścizna literacka, pamięć wśród tych coraz mniej licznych, którzy z nim działali w podziemnym ruchu kulturalnym i walczyli na barykadach powstańczej Warszawy.