Warszawa: pożegnanie Edwarda Dwurnika

Pogrzeb wybitnego malarza Edwarda Dwurnika odbył się w poniedziałek w Warszawie. Żałobnej Mszy św. w kościele środowisk twórczych przewodniczył bp Michał Janocha. „Dawał motywację do działania i siłę – do rozwoju i pracy. Człowiek chciał być przy nim „jakiś”, a nie „byle jaki” – powiedział o śp. artyście ks. Andrzej Luter, który wygłosił homilię.

„Dzięki Edwardowi nasza doczesność była lepsza, piękniejsza, oryginalniejsza, bardziej szalona (spróbujmy żyć bez tej odrobiny szaleństwa?), dowcipniejsza, mądrzejsza, czasami weselsza, a niekiedy smutna, refleksyjna” – mówił ks. Luter.

Duszpasterz i publicysta wskazywał, że człowiek jest istotą, która zmartwychwstaje. „Zmartwychwstaje nie tylko na końcu życia, ale zmartwychwstaje także w ciągu całego swojego życia” – podkreślił kaznodzieja, dodając, że zmartwychwstawanie towarzyszy człowiekowi co dzień, co godzinę.

„Nie podsumowujmy zatem życia Edwarda, bo on żyje w naszej pamięci, on jest, i będzie w swojej twórczości. Zresztą on chyba nie pozwoliłby się podsumować. Zostawmy go z tym ludzkim, a chwilami jakby ponadludzkim punktem widzenia, zostawmy mu tę jego „religię” sztuki, malarstwa, która nie przestaje pytać: czym jest człowiek” – powiedział w homilii ks. Luter.

Rzymskie zakonnice założyły dwa domy dla uchodźczyń

Mszy św. w Kościele Środowisk Twórczych pw. św. Andrzeja Apostoła i św. Alberta Chmielowskiego w Warszawie przewodniczył bp Michał Janocha. Koncelebrowali: ks. Andrzej Luter i krajowy duszpasterz środowisk twórczych ks. Grzegorz Michalczyk.

Po Mszy św. urna z prochami artysty spoczęła na warszawskich Powązkach Wojskowych.

Edward Dwurnik był jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy współczesnych. Kluczowym doświadczeniem artystycznym, które mocno wpłynęło na jego malarstwo, było zetknięcie się z twórczością artysty-samouka Nikifora.

Tworzył rozbudowane cykle malarskie. Jego prace charakteryzował dosadny realizm, groteskowość i „prymitywizm”.
Namalował blisko pięć tysięcy obrazów, ok. 14 tys. prac na papierze i 3,5 tys. grafik.

Jest laureatem licznych nagród, m.in. nagrody krytyki artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida (1981), nagrody Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarności” (1983), nagrody Coutts Contemporary Art Foundation (1992).

O twórczości Dwurnika powstało kilka filmów dokumentalnych m.in. „Owoce Ziemi” (1977), „Portret z natury” (1984), „Polska Nike” (1978) Andrzeja Szczygła oraz „Podróże Edwarda Dwurnika” (1995) w reżyserii Grażyny Banaszkiewicz.

Edward Dwurnik zmarł 28 października w wieku 75 lat.