Warszawa: zakończenie obchodów 350. rocznicy śmierci św. Wincentego a Paulo i św. Ludwiki de Marillac

Msza św. w warszawskiej bazylice Świętego Krzyża zakończyła 12 września ogólnokrajowe obchody 350. rocznicy śmierci św. Wincentego a Paulo i św. Ludwiki Marii de Marillac. Oboje założyli zgromadzenia zakonne, odpowiednio: misjonarzy i sióstr miłosierdzia (szarytek). Uroczystej liturgii przewodniczył abp Tadeusz Gocłowski CM w towarzystwie prawie 40 kapłanów – członków tego zgromadzenia z całej Polski i diecezjalnych z Warszawy. Byli wśród nich proboszcz parafii ks. Marek Białkowski CM i wizytator (prowincjał) polskiej prowincji misjonarzy ks. Arkadiusz Zakręta CM.

Nawiązując do tytułu kościoła i zbliżającego się jego święta patronalnego – Podwyższenia Krzyża Świętego, abp Gocłowski przypomniał w kazaniu, że krzyż jest symbolem stałej troski Chrystusa o człowieka w różnych jego sytuacjach życiowych, trudnościach i słabościach.

„Stąd, z warszawskiej bazyliki, wychodzi On do ludzi stolicy i całego kraju, aby im powiedzieć: «Sursum corda» (W górę serca). Chce On tylko jednego: zbawienia każdego z nas” – powiedział kaznodzieja. Dodał, że „krzyż to Chrystus miłujący i czekający nieustannie na odnawiającego się człowieka i ciągle idący za nim, aby wspierać go w jego walce ze złem”.

Emerytowany arcybiskup gdański zauważył, że kończące się obecnie obchody 350. rocznicy śmierci świętych Wincentego i Ludwiki są okazją do podziękowania Bogu za ogrom dokonań księży misjonarzy i szarytek na rzecz wszystkich warstw społecznych, a zwłaszcza biednych, chorych i opuszczonych. Ich obecność i działalność w ciągu wieków zapisała się na trwałe w dziejach stolicy i całego kraju.

W Warszawie jest wiele świątyń, które odegrały i odgrywają ważną rolę w życiu miasta i Polski, np. katedra czy kościół św. Stanisława Kostki – mówił dalej arcybiskup. Ale szczególne miejsce zajmuje wśród nich bazylika świętokrzyska, która była widownią wielu ważnych wydarzeń historycznych. To tu, przypomniał kaznodzieja, odprawiono nabożeństwo dziękczynne po ogłoszeniu Konstytucji 3 Maja w 1791, tu modlono się w intencji powstań narodowych w XIX w.: listopadowego i styczniowego oraz po ich upadku, to tu wreszcie w czerwcu 1987 Jan Paweł II spotkał się z ludźmi kultury, sztuki i nauki. „Obecnie zaś przywrócono tu po latach Ołtarz Ojczyzny, który będzie odtąd miejscem wielbienia Boga, dziękczynienia Mu za wszystkie łaski, jakie zdziałał dla Polski, a wreszcie duchowo-patriotycznej formacji kolejnych pokoleń” – dodał abp Gocłowski.

Po komunii ks. wizytator A. Zakręta podziękował głównemu celebransowi za przewodniczenie liturgii oraz odczytał pozdrowienia i życzenia, jakie uczestnikom uroczystości przesłał przełożony generalny zgromadzenia ks. Gregory Gay.

Po Mszy arcybiskup konsekrował Ołtarz Ojczyzny , który był ostatnim elementem przedwojennego wyposażenia tej świątyni, a którego nie odbudowano po zniszczeniach wojennych.

Powstał on w 1720 z fundacji rodziny Tarłów a zaprojektował go znany wówczas architekt pochodzenia niderlandzkiego Tylman z Gameren. Przed wojną był to ołtarz Trójcy Przenajświętszej i Najświętszego Sakramentu; we wrześniu 1939, a zwłaszcza w czasie Powstania Warszawskiego został doszczętnie zniszczony. Ponieważ był duży i bogato zdobiony, bardzo trudno było go odbudowywać i dopiero na początku 2004 ks. proboszcz Białkowski postanowił przystąpić do odtwarzania go. Powołano w tym celu Fundację „Sursum corda”, z której następnie wyłonił się Komitet Odbudowy.

Ale na audiencji dla Komitetu w Watykanie 24 marca 2004 Jan Paweł II zaproponował, aby – biorąc pod uwagę szczególne miejsce, jakie na religijnej i narodowej mapie Warszawy i Polski zajmuje świątynia ks. misjonarzy – był to Ołtarz Ojczyzny. Zmieniło to nieco koncepcję odbudowy, ale nie zahamowało tego procesu. Równolegle do odbudowy w parafii powołano Szkołę Cnót Obywatelskich, stanowiącą jakby ideowe wsparcie dla odbudowywanego Ołtarza. Przez kilka lat w ramach Szkoły zaproszeni goście przedstawiali słuchaczom różne wydarzenia z dziejów naszej ojczyzny, jakby przygotowując duchowo wiernych do funkcjonowania nowego ołtarza.

Uroczystości z okazji 350. rocznicy śmierci obojga założycieli rozpoczęły się 27 września ub.r. w bazylice ks. misjonarzy w Bydgoszczy, po czym miejscem kolejnych etapów jubileuszu były różne parafie prowadzone przez kapłanów tego zgromadzenia.

Na uroczystości rocznicowe przybyło do Warszawy ponad 400 osób, reprezentujących parafie misjonarskie i różne dzieła miłosierdzia, których patronem jest św. Wincenty a Paulo.

Ten francuski kapłan, żyjący w latach 1590-1660, założył w 1625 Zgromadzenie Misji (CM), którego pierwsi kapłani przybyli do Polski jeszcze za jego życia – w 1651. Z jego inicjatywy i we współpracy z nim Francuzka św. Ludwika de Marillac (1591-1660) powołała do życia w 1633 Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia, popularnie zwanych szarytkami. Pierwsze siostry zjawiły się w naszym kraju w 1652, a więc również za życia współzałożycielki.