Watykan: wielkanocne orędzie „Urbi et Orbi”

Jedynie Bóg, który z miłości do nas wziął na siebie nasze rany i boleści godzien jest wiary – powiedział Benedykt XVI w wielkanocnym orędziu „Urbi et Orbi” wygłoszonym w południe ze środkowego balkonu bazyliki św. Piotra.

Odnosząc się do ludzkich cierpień w regionach konfliktów papież podkreślił, że „nic pozytywnego niestety nie dzieje się w Iraku, wykrwawianym przez nieustanne rzezie, podczas gdy trwa ucieczka ludności cywilnej”.
Następnie Ojciec Święty złożył życzenia wielkanocne w 62 językach. Po polsku powiedział: „Chrystus zmartwychwstał!”. Po złożeniu życzeń udzielił uroczystego błogosławieństwa „Urbi et Orbi” (Miastu i Światu), z którym związany jest odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.

Było to piąte błogosławieństwo „Urbi et Orbi” obecnego papieża. Po raz pierwszy udzielił go w dniu swego wyboru 19 kwietnia 2005 r., a następnie w Boże Narodzenie 2005 i 2006 r. oraz w Wielkanoc 2006 r.

Rzymianie i pielgrzymi z całego świata, szczelnie wypełniający plac przed bazyliką św. Piotra owacyjnie przyjmowali Benedykta XVI, skandując „Benedetto!”. Na zakończenie uroczystości zostały tradycyjnie odegrane hymny Włoch i Watykanu.

W swoim orędziu, wśród licznych bólów współczesnego świata Ojciec Święty wspomniał ofiary niedawnych katastrof naturalnych, plagę głodu, nieuleczalne choroby, terroryzm, porwania ludzi i tysiąc „oblicz przemocy – usprawiedliwianej czasem w imię religii”, pogardę dla życia, gwałcenie praw człowieka i jego wyzysk. Wyraził niepokój z powodu katastrofalnej sytuacji humanitarnej w Darfurze, a także troskę o proces demokratyzacji w Demokratycznej Republice Konga i odbudowę tego kraju. Wskazał, że „w Somalii wznowienie walk oddala widoki na pokój i pogłębia regionalny kryzys, zwłaszcza jeśli chodzi o przemieszczanie się ludności i handel bronią”. Podkreślił, że „poważny kryzys dręczy Zimbabwe”, ludność Timoru Wschodniego potrzebuje pokoju i pojednania, że w Sri Lance „tylko rozwiązanie na drodze rokowań położy kres dramatycznemu konfliktowi, jaki wykrwawia ten kraj”, zaś Afganistan nadal jest „naznaczony rosnącym niepokojem i brakiem stabilizacji”.

„Na Bliskim Wschodzie, obok sygnałów budzących nadzieję na dialog między Izraelem i Autonomią Palestyńską, nic pozytywnego niestety nie dzieje się w Iraku, wykrwawianym przez nieustanne rzezie, podczas gdy trwa ucieczka ludności cywilnej; w Libanie stagnacja instytucji politycznych grozi roli, jaką kraj ten powinien odgrywać na arenie bliskowschodniej i poważnie zagraża jego przyszłości. Nie mogę w końcu zapominać o trudnościach, na jakie natrafiają codziennie wspólnoty chrześcijańskie i o exodusie chrześcijan z błogosławionej Ziemi, która jest kolebką naszej wiary. Mieszkańców tych zapewniam raz jeszcze o mojej miłości i duchowej solidarności” – mówił Benedykt XVI.

Wezwał, by na „całe to zło, które dręczy ludzkość” patrzeć „poprzez rany zmartwychwstałego Chrystusa” oczyma nadziei. „Zmartwychwstając bowiem Pan nie usunął ze świata cierpienia i zła, lecz pokonał je u korzeni obfitością swej łaski. Despotyzmowi zła przeciwstawił wszechmoc swojej miłości. Pozostawił nam jako drogę do pokoju i radości radość Miłości, co nie lęka się śmierci” – przekonywał papież.

Zapewnił, że „zmartwychwstały Chrystus jest żywy pośród nas, to On jest nadzieją na lepszą przyszłość”. Przyznał zarazem, że wobec zła „każdy z nas może stanąć w obliczu pokusy niedowierzania jak Tomasz. Czyż ból, zło, śmierć, szczególnie kiedy godzą w niewinnych – na przykład dzieci, ofiary wojny i terroryzmu, chorób i głodu – nie wystawiają na ciężką próbę naszej wiary?” – pytał retorycznie Benedykt XVI. Wyjaśnił jednak, że „paradoksalnie właśnie w takich okolicznościach niedowierzanie Tomasza jest dla nas przydatne i cenne, ponieważ pomaga oczyścić wszelkie fałszywe pojęcie Boga i prowadzi nas do odkrycia Jego prawdziwego oblicza: oblicza Boga, który w Chrystusie wziął na siebie nieszczęścia zranionej ludzkości. Tomasz otrzymał od Pana i ze swej strony przekazał Kościołowi dar wiary wypróbowanej przez mękę i śmierć Jezusa, i utwierdzonej przez spotkanie z Nim zmartwychwstałym. Wiarę, która była niemal umarła i odrodziła się dzięki zetknięciu z ranami Chrystusa, z ranami, których Zmartwychwstały nie ukrywał, ale ukazał je i nie przestaje ukazywać nam w udrękach i cierpieniach każdej istoty ludzkiej” – stwierdził Ojciec Święty.

Wezwał do odnowienia wyznania wiary w Chrystusa słowami św. Tomasza: „Pan mój i Bóg mój”! Dzisiejsza ludzkość bowiem „oczekuje od chrześcijan odnowionego świadectwa zmartwychwstania Chrystusa; potrzebuje spotkać Go i móc poznać Go jako prawdziwego Boga i prawdziwego Człowieka. O ile w tym Apostole możemy znaleźć liczne wątpliwości i niepewności tak wielu chrześcijan dnia dzisiejszego, lęki i rozczarowania niezliczonych naszych współczesnych, wraz z nim możemy również odkryć na nowo z przekonaniem wiarę w Chrystusa zmarłego i zmartwychwstałego dla nas. Wiara ta, przekazywana w ciągu wieków przez następców Apostołów, trwa, ponieważ zmartwychwstały Pan już więcej nie umiera. Żyje On w Kościele i pewnie prowadzi go ku wypełnieniu się Jego odwiecznego planu zbawienia” – wskazał papież.