Watykaniści typują „wielką trójkę”

Od pewnego czasu watykaniści zastanawiali się, kto mógłby zastąpić Benedykta XVI na Stolicy Piotrowej.

Zdaniem Amerykanina, Johna Allena na czołowych pozycjach znajdują się:

1. Kard. Angelo Scola, ur. 1941 r. w Malgrate w Lombardii na północy Włoch. Święcenia kapłańskie przyjął 18 lipca 1970 r. i należy do prezbiterium diecezji mediolańskiej. Uzyskał doktorat z filozofii na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie oraz z teologii na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii.

Od 1982 r. wykładał antropologię teologiczną w Papieskim Instytucie Jana Pawła II Studiów nad Małżeństwem i Rodziną Uniwersytetu Laterańskiego. W 1987 r. był ekspertem synodu biskupów poświęconego świeckim, a 18 lipca 1991 r. Jan Paweł II mianował go biskupem Grosetto. Obowiązki te pełnił do 14 września 1995 r.

Natomiast od 24 lipca 1995 został rektorem Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. W latach 1996-2001 bp Scola był członkiem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. 5 stycznia 2002 r. Jan Paweł II mianował go patriarchą Wenecji, a 21 października 2003 r. włączył do kolegium kardynalskiego.

Kard. Scola jest członkiem Papieskiej Rady ds. Rodziny, Kongregacji ds. Duchowieństwa, Papieskiej Rady ds. Świeckich, Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oraz Prefektury ds. Ekonomicznych Stolicy Apostolskiej.

18 marca 2005 r. Jan Paweł II mianował go relatorem generalnym XI Zgromadzenia Zwyczajnego Synodu Biskupów poświęconego Eucharystii. Od stycznia 2009 r. jest członkiem Papieskiej Rady ds. Kultury, a od stycznia 2011 Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji.

9 grudnia 2010 r. otrzymał doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego im. Jana Pawła II w Lublinie. Kard. Scola jest autorem ponad 120 publikacji naukowych. Związany jest z ruchem „Komunia i Wyzwolenie („Comunione e Liberazione”). Ojca Świętego, Benedykta XVI poznał na początku lat siedemdziesiątych, współredagując międzynarodowe czasopismo teologiczne „Communio”, a od połowy lat osiemdziesiątych współpracując z kard. Josephem Ratzingerem w Kongregacji Nauki Wiary.

Jak przypomina ceniony watykanista, Andrea Tornielli, dwukrotnie w XX wieku arcybiskupi Mediolanu obejmowali Stolicę Piotrową – kard. Achille Ratti – Pius XI (1922-1939) oraz kard. Giovanni Battista Montini – Paweł VI – 1963-1978.

Amerykański watykanista dodaje, że przeciw jego wyborowi przemawia chroniczny podział między włoskimi purpuratami, a także brak doświadczenia kurialnego. Wątpliwości wiążą się także z tym, czy po pontyfikacie „nauczającym” powinien nastąpić kolejny pontyfikat „nauczający”.

2. Kanadyjczyk, kard. Marc Ouellet, (ur. 8 czerwca 1944 r.), od 30 czerwca 2010 r. prefekt Kongregacji ds. Biskupów.
Jest trzecim z ośmiorga dzieci Pierre’a Ouellet i Grazielli z domu Michaud. Po studiach teologicznych w wyższym seminarium duchownym w Montrealu (w latach 1964-1968) uzyskał kościelny licencjat z teologii na Uniwersytecie w Montrealu. Święcenia kapłańskie przyjął 25 maja 1968 r.

Przez kolejne dwa lata pracował duszpastersko. Następnie nauczał filozofii w Wyższym Seminarium Duchownym w stolicy Kolumbii, Bogocie, kierowanym wówczas przez kanadyjską prowincję sulpicjanów. Wstąpił do tego zgromadzenia. Następnie studiował w Rzymie, gdzie w 1974 uzyskał licencjat z filozofii na Uniwersytecie św. Tomasza, „Angelicum”.

Był wykładowcą wyższych seminariów duchownych w Manizales w Kolumbii oraz w Montrealu w Kanadzie. W 1983 r. uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Był profesorem seminariów w Kolumbii i Kanadzie. W latach 1996-97 był wykładowcą Instytutu Jana Pawła II na Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie, a następnie kierownikiem katedry teologii dogmatycznej na tej uczelni.

W marcu 2001 został mianowany sekretarzem Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan i 19 marca tego roku otrzymał sakrę biskupią z rąk Jana Pawła II. Jako motto swej posługi obrał słowa «Ut unum sint» – Aby byli jedno. Był też konsultorem Kongregacji ds. Nauki Wiary, Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, członkiem Międzydykasterialnej Komisji ds. Kościoła w Europie Wschodniej, sekretarzem Komisji ds. Relacji Religijnych z Judaizmem i członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej.

15 listopada 2002 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą Québecu. Do kolegium kardynalskiego włączył go Jan Paweł II 21 września 2003 r. W październiku 2008 r. był relatorem generalnym 12 Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów obradującego pod hasłem: „Słowo Boże w życiu i misji Kościoła”. Jest członkiem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów; ds. Edukacji Katolickiej; ds. Duchowieństwa; Papieskiej Rady ds. Kultury; Papieskiej Rady ds. Ameryki Łacińskiej; Papieskiego Komitetu ds. Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych; Rady Kardynałów ds. Studium Problemów Organizacyjnych i Ekonomicznych Stolicy Apostolskiej oraz Rady Zwyczajnej Sekretariatu Synodu Biskupów.

Jest znany przede wszystkim z obrony poczętego życia i ostrych wystąpień przeciw aborcji, dlatego też dla wielu, szczególnie dla liberalnych mediów, jest postacią kontrowersyjną.

Jest też weteranem szkoły Communio i uczniem Urs von Balthasara do dziś jest członkiem redakcji tego czasopisma.

Allen wskazuje, że przeciw jego wyborowi przemawia fakt, że kard. Ouellet jest zbyt podobny do Benedykta XVI, intelektualista, bardziej zainteresowany sferą intelektualną niż tzw. realpolitk.

3. Argentyńczyk, kard. Leonardo Sandri. Urodził się 18 listopada 1943 r. w Buenos Aires w rodzinie włoskich imigrantów. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 grudnia 1967 r. Od 1974 r. pracował w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej, początkowo na Madagaskarze, w latach 1977-89 w Sekretariacie Stanu w Watykanie, a następnie do 1991 r. W nuncjaturze w Waszyngtonie. W latach 1991-97 był asesorem w sekcji ds. ogólnych Sekretariatu Stanu. W 1997 r. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym Aemona i nuncjuszem apostolskim w Wenezueli. Sakrę biskupią przyjął 11 października tegoż roku z rąk kard. Angelo Sodano. W marcu 2000 r. został nuncjuszem w Meksyku, jednak już we wrześniu papież mianował go substytutem w sekcji ds. ogólnych Sekretariatu Stanu. To on 2 kwietnia 2005 r. ogłosił na Placu św. Piotra w Watykanie wiadomość o śmierci Jana Pawła II. W czerwcu 2007 r. Benedykt XVI mianował go prefektem Kongregacji dla Kościołów Wschodnich.

Allen wskazuje, że kard. Sandri zna doskonale mechanizmy kurialne, pozytywem jest jego pochodzenie spoza Europy, choć także z rodziny włoskich imigrantów. Może też liczyć na wsparcie pururatów z USA, dzięki swej pracy w nuncjaturze w Waszyngtonie. Przeciw przemawia natomiast fakt, że nie ma wielkiego doświadczenia jako wykładowca, nauczyciel prawd wiary.

Jak pisał w lutym ub. roku włoski watykanista, Andrea Tornielli kardynałowie zgromadzeni na przedostatnim konsystorzu Benedykta XVI dyskutowali m. in. o sytuacji w Kurii Rzymskiej i przyszłym konklawe, zwracając uwagę właśnie na trzech wspomnianych Marca Ouellet, Angelo Scolę i Leonardo Sandriego.