Wiadomo już, kogo beatyfikuje Papież w Polsce

Znane są już nazwiska czterech kandydatów na ołtarze, których beatyfikuje Papież podczas sierpniowej pielgrzymki do Polski. To ks. Jan Balicki, o. Jan Beyzym, s. Sancja Janina Szymkowiak oraz abp Szczęsny Feliński.

Nazwiska kandydatów ujawnił dziś papieski ceremoniarz bp Piero Marini. Dotychczas znane były konkretnie tylko 3 osoby, których Ojciec Święty beatyfikuje w sierpniu – brakowało pewności co do czwartej osoby. Okazał się nią ks. Jan Balicki – rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu w latach 1929-1935. Wszystkie cztery Sługi Boże Papież wyniesie na ołtarze 18 sierpnia na krakowskich Błoniach.

. *Ks. Jan Balicki* _(1869-1948)_ pochodził z biednej podrzeszowskiej, bardzo religijnej rodziny. Po ukończeniu seminarium duchownego w Przemyślu, w 1892 r. został wyświęcony na kapłana. W rok później rozpoczął studia teologiczne na Gregorianum w Rzymie, uwieńczone doktoratem. Po powrocie do kraju podjął pracę prefekta i wykładowcy w przemyskim seminarium, będąc w latach 1928-1934 jego rektorem. Po przejściu na emeryturę poświęcał wiele czasu na posługę w konfesjonale. Jeszcze jako młody kapłan założył dom dla upadłych dziewcząt, co było powodem oszczerstw pod jego adresem. Dzieło to zostało zlikwidowano po wkroczeniu Sowietów do Przemyśla podczas drugiej wojny światowej. Sługa Boży boleśnie to przeżył. Zmarł w opinii świętości 15 marca 1948 r. Od tego czasu jego grób jest codziennie miejscem licznych pielgrzymek, a wierni składają kartki z prośbami i podziękowaniami za łaski otrzymane za pośrednictwem sługi Bożego.

. *Abp Zygmunt Szczęsny Feliński* był metropolitą warszawskim w czasie powstania styczniowego. Spędził 20 lat na Syberii zesłany przez cara za list w obronie Kościoła i narodu.
Urodził się w 1822 r. na Wołyniu. Brał udział w powstaniu w Poznaniu w 1848 r. Święcenia kapłańskie przyjął w 1855 r., po czym otworzył schronisko dla sierot i bezdomnych w Petersburgu. W 1857 r. założył Zgromadzenie Sióstr Rodziny Maryi. Arcybiskupem metropolitą warszawskim został w 1862 r. W ciągu dwóch lat m.in. zreformował seminaria i Akademię Duchowną w Warszawie, założył schronisko dla biednych dzieci i upowszechnił nabożeństwo majowe ku czci Najświętszej Maryi Panny.
W czasie powstania styczniowego w marcu 1863 r. napisał list do cara Aleksandra II w obronie Kościoła i narodu, za co został uwięziony i zesłany do Jarosławia nad Wołgą. Po uwolnieniu w 1883 r. nie miał prawa powrotu do Warszawy. Zmarł w Krakowie 17 września 1895 r. W 1920 r. jego zwłoki przewieziono do Warszawy i rok później złożono do podziemi katedry warszawskiej.
Proces informacyjny abp. Felińskiego otworzył kard. Stefan Wyszyński w 1965 r., zaś zamknięcia dokonał w 1984 r. kard. Józef Glemp. W 1988 roku Kongregacja ds. Kanonizacji, ogłosiła ważność procesu.

. *O. Jan Beyzym* jezuita, nazywany był „posługaczem trędowatych”. Pracował jako misjonarz na Madagaskarze. Urodził się w 1850 roku na Wołyniu. W 1872 r. wstąpił do zakonu jezuitów, a 26 lat później wyjechał na Madagaskar. Jest uznawany za prekursora nowoczesnej opieki medycznej nad trędowatymi. Dzięki wsparciu mieszkańców XIX-wiecznej Galicji wybudował w 1911 r., istniejący do dziś, nowoczesny szpital w Maranie. Tam trędowaci po raz pierwszy otrzymali fachową pomoc medyczną oraz stałą opiekę duchową. W głównym ołtarzu szpitalnej kaplicy znajduje się sprowadzona przez o. Beyzyma kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Do dzisiaj chorzy Malgasze otaczają Maryję z Jasnej Góry wielką czcią. Mówią o Niej: „brązowa jak my i poraniona jak my”.
„Posługacz trędowatych” umarł z nędzy i osłabienia 2 października 1912 roku. Proces beatyfikacyjny o. Jana Beyzyma SJ rozpoczął się w 1984 roku. Dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dotyczący heroiczności życia i cnót o. Beyzyma został odczytany w obecności Jana Pawła II w Watykanie 21 grudnia 1992 roku.

. *S. Sancja Janina Szymkowiak* starała się uzyskać świętość w codziennej posłudze bliźnim. Za jej wstawiennictwem doszło do cudownego uzdrowienia dziewczynki z Poznania.
Urodziła się w 1910 r. Pochodziła ze wsi Możdżanów k. Ostrowa Wielkopolskiego. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Poznańskim. W czasie nauki odwiedzała nędzarzy w najbardziej zaniedbanej dzielnicy Poznania tzw. Wesołym Miasteczku. W 1936 roku wstępując do Zgromadzenia Sióstr Serafitek w Poznaniu powtarzała „świętą muszę zostać za wszelką cenę”.
W Zgromadzeniu s. Sancja była wychowawczynią, nauczycielką, tłumaczką, furtianką i refektarką. Na początku okupacji hitlerowskiej nie wróciła do rodzinnego domu, lecz została we wspólnocie. Opiekowała się jako tłumacz przetrzymywanymi w budynku Zgromadzenia jeńcami francuskimi i angielskimi. Osłabiona zimnem i głodem zapadła na gruźlicę. Zmarła 29 sierpnia 1942 roku. Serafitki wspominają, że angielscy i francuscy jeńcy przychodzili całować jej martwą dłoń i powtarzali ,,Święta Sancja”.
Proces beatyfikacyjny s. Sancji rozpoczął się w 1968 roku. 11 lat później jego akta zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, która 18 grudnia 2000 roku zatwierdziła heroiczność cnót zakonnicy.