Wielki Tydzień w Kościele prawosławnym

Wierni Kościoła prawosławnego rozpoczęli Wielki Tydzień – Strastnuju Siedmicu. Podczas najbliższych kilku dni, do soboty włącznie, cała uwaga Kościoła skierowana będzie na mękę Zbawiciela. Każdy z kolejnych dni Wielkiego Tygodnia ma swoje symboliczne znaczenie.

W Wielki Poniedziałek Cerkiew wspomina starotestamentowego Józefa, sprzedanego przez braci w niewolę. Jego niezasłużone cierpienie i późniejsze wywyższenie symbolizują los Jezusa.

Teksty liturgiczne Wielkiego Wtorku podkreślają potrzebę duchowej czujności i doskonałości.

Wielka Środa przypomina o namaszczeniu Chrystusa, przez pewną grzeszną kobietę, Świętym Mirrem. Tego dnia wspomina się również o podjętym przez Judasza zamiarze wydania Chrystusa arcykapłanom. W ten sposób Cerkiew przeciwstawia bezinteresowność i miłość grzesznicy zdradzieckim planom Judasza.

Przez pierwsze trzy dni Wielkiego Tygodnia, podczas nabożeństwa godzin kanonicznych, czytane są kolejno Ewangelie od wszystkich czterech ewangelistów. Dzięki temu wierni przypominają sobie całą Dobrą Nowinę, aż do opisu męki Zbawiciela w Ewangelii wg. św. Jana.

W Wielki Czwartek, na porannej Liturgii, prawosławni wspominają ustanowienie sakramentu Świętej Eucharystii. Tego samego dnia wieczorem odprawiana jest Jutrznia Wielkiego Piątku, na której czytanych jest dwanaście fragmentów Ewangelii mówiących o cierpieniach Zbawiciela i jego śmierci na krzyżu. W trakcie czytania Ewangelii wierni trzymają zapalone świece, które oznaczają, iż chwała i boskość Jezusa nie opuściły Go nawet podczas poniżenia i męki.

W Wielki Piątek, w godzinach popołudniowych, odprawiana jest wieczernia (nieszpory), na której wynosi się na środek cerkwi płaszczannicę – specjalną tkaninę przedstawiającą Chrystusa leżącego w grobie, owinietego w całun. Tego samego dnia, w godzinach wieczornych, na Jutrzni Wielkiej Soboty, odbywa się obrzęd pogrzebu Zbawiciela, który kończy się procesją z płaszczannicą wokół cerkwi. Jest to też dzień szczególnie surowego postu.

Wielka Sobota ma na celu przypomnienie wiernym o przebywaniu Jezusa w grobie, o zstąpieniu Jego duszy do piekła i wyprowadzeniu stamtąd starotestamentowych sprawiedliwych.