Wkrótce brazylijski kapłan zostanie błogosławionym

Ojciec Święty przyjął 6 kwietnia na audiencji prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angelo Becciu i polecił tej dykasterii wydanie 8 dekretów. Jeden z nich dotyczy cudu za przyczyną sługi Bożego, ks. Donizettiego Tavares de Lima (1882-1961) – do beatyfikacji. Pozostałe – heroiczności cnót czworga Włochów, ponadto włoskiego kapucyna – misjonarza w Brazylii, 11-letniego Brazylijczyka oraz francuskiego brata szkolnego, misjonarza w Puerto Rico.

Ks. Donizetti Tavares de Lima urodził się 3 stycznia 1882 r. w mieście Cássia, w stanie Minas Gerais w Brazylii. Jego ojciec był prawnikiem, wielkim miłośnikiem muzyki i dlatego dał mu na imię Donizetti. Gdy był jeszcze dzieckiem rodzina przeprowadziła się do stanu São Paulo. W wieku 12 lat wstąpił do seminarium diecezjalnego, gdzie był organistą i uczył swoich kolegów muzyki.

W 1900 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Państwowego, ale w 1903 r. podjął studia filozoficzne i teologiczne w ramach przygotowań do kapłaństwa. Święcenia kapłańskie przyjął w diecezji Pouso Alegre 12 lipca 1908 r. Gdy utworzono nową diecezję Campinas, w ślad za swoim biskupem, João Baptista Correa Nery, został przydzielony do parafii Jaguary.

W 1909 r. został mianowany proboszczem w Vargem Grande do Sul w diecezji Ribeirão Preto, do której został inkardynowany. Był proboszczem wszystkich, dzielącym problemy ludzi, nie godząc się na jakąkolwiek formą dyskryminacji, człowiekiem o wybitnej osobowości, nigdy nie rezygnując z obrony praw ludzi ubogich i robotników. Zbudował nowy kościół parafialny i kaplice Matki Bożej z Aparecidy oraz św. Benedykta.

W 1926 r. został przeniesiony jako proboszcz do parafii św. Antoniego w Tambaú, poświęcając się ubogim, starszym, chorym i dzieciom. Stworzył hospicjum św. Wincentego a Paulo dla potrzebujących w podeszłym wieku, Stowarzyszenie Ochrony Macierzyństwa i Dzieciństwa, żłobek dla dzieci, ośrodek zaopatrzenia w żywność dla ubogich, Krąg Robotniczy dla pracowników fabryki. Utworzył dla młodzieży drużynę piłkarską, zespół muzyczny oraz stowarzyszenia religijne.

Zawsze by otoczony przez młodych ludzi, których słowem i przykładem zachęcał do nauki i pracy, nie zaniedbując troski o powołania. Żyjąc w dobrowolnym ubóstwie, był dobrym administratorem, aby znacznie zwiększyć majątek parafii, której dochody inwestował w dzieła społeczne. Kupił ziemię i domy dla tych, którzy niczego nie posiadali.

Zmarł w opinii wielkiej świętości w Tambaú 6 czerwca 1961 roku.