Wprowadzenie relikwii bł. Edmunda Bojanowskiego

Wprowadzenie relikwii bł. Edmunda Bojanowskiego do kościoła farnego w Gostyniu Wlkp odbędzie się w niedzielę 16 października. Uroczystość ta wpisze się w tegoroczne obchody 140. rocznicy śmierci założyciela Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP.

Uroczystość wprowadzenia relikwii do gostyńskiej fary, jak wyjaśnia w rozmowie z KAI ks. Krzysztof Młynarczyk, proboszcz tego kościoła pw. św. Małgorzaty, poprzedzi przekazanie ich wspólnocie parafialnej przez m. Rafałę Kisiel, matkę generalną gałęzi wielkopolskiej Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP.

Odbędzie się ono w sobotę 15 października podczas Mszy św. sprawowanej w sanktuarium bł. Edmunda Bojanowskiego znajdującego się przy domu generalnym zgromadzenia w Luboniu-Żabikowie koło Poznania.

„Relikwie – cząstka kości bł. Edmunda – znajdują się już w relikwiarzu zaprojektowanym przez wykładowcę Marcina Nosko z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie” – zaznacza ks. Młynarczyk dodając, że na relikwiarzu wyryte są słowa powtarzane przez błogosławionego: „Każda dobra dusza jest jako ta świeca, która sama się spala, a innym przyświeca”.

Do kościoła pw. św. Małgorzaty w Gostyniu, który zresztą często odwiedzał pochodzący w pobliskiego Grabonogu Edmund Bojanowski, relikwie błogosławionego zostaną wprowadzone podczas uroczystej Mszy św. sprawowanej w tej świątyni w niedzielę 16 października.

Bł. Edmund Bojanowski urodził się 14 listopada 1814 r. w Grabonogu, małej wielkopolskiej wiosce oddalonej o kilka kilometrów od Gostynia. Wówczas ziemie te – Wielkie Księstwo Poznańskie – znajdowały się w zaborze pruskim. Wychowywał się w rodzinie o duchu i tradycjach patriotycznych. Jego ojciec Walenty utracił swój majątek skonfiskowany za udział w powstaniu listopadowym (1831 r.), w którym uczestniczył wraz z przyrodnim bratem Edmunda (z pierwszego małżeństwa matki) Teofilem. Jego matka Teresa z domu Umińska, była siostrą gen. Jana Nepomucena Umińskiego, który brał udział w wojnach napoleońskich i powstaniu listopadowym.

Edmund będąc słabego zdrowia postanowił służyć ojczyźnie codzienną pracą i nauką. Zachęcił go do tego patriota ks. Jan Siwicki z Dubina koło Rawicza. Ok. 1826 r. bowiem rodzina Bojanowskich przeniosła się do leżącego na terenie dubińskiej parafii Płaczkowa. Od 1832 r. Edmund kontynuował naukę na uniwersytecie we Wrocławiu, przerywaną złym stanem zdrowia oraz śmiercią matki w 1834 r., a potem ojca w 1836 r. Dalsze studia odbywał w Berlinie, jednak zdiagnozowana przez lekarzy poważna choroba płuc przekreśliła jego dalszą karierę naukową.

W 1838 r. powrócił do rodzinnego Grabonogu, gdzie mieszkał wraz z bratem. Tam zaangażował się w życie społeczne i dzieła charytatywne m.in. poprzez przynależność do tzw. Kasyna Gostyńskiego stawiającego sobie za cel odrodzenie polskiej tradycji, a przez to ducha narodowego. Zajmował się też badaniem miejscowego folkloru, a poznając zwyczaje ludu polskiego dostrzegł pilną potrzebę szerzenia wśród jego najniższych warstw oświaty i wychowania moralnego. Z myślą o tym założył przy wiejskich szkołach czytelnie polskojęzyczne oraz udostępnił swoją prywatną bibliotekę. W 1845 r. otworzył pierwszą ochronkę dla biednych dzieci.

Punkt zwrotny w życiu Bojanowskiego nastąpił podczas epidemii cholery kilkukrotnie nawiedzającej Wielkopolskę pod koniec pierwszej połowy XIX w. Wówczas, pomimo wątłego zdrowia, bez reszty oddał się opiece nad chorymi i sierotami, które pozostawiła po sobie epidemia. W 1849 r. otworzył w Gostyniu Dom Miłosierdzia, do którego sprowadził, za zgodą biskupa poznańskiego, siostry miłosierdzia. Oprócz opieki nad chorymi, zgromadzenie to prowadziło również przedszkole dla sierot, a także szkoliło zawodowo dziewczęta m.in. na wychowawczynie w powstających ochronkach.

3 maja 1850 r. powołał do życia Bractwo Wychowawczyń Ochronek skupiające żeński personel pracujący w ochronkach, które stanowiło zalążek Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP. W 1855 r. zostało ono zatwierdzone przez arcybiskupa poznańskiego i gnieźnieńskiego Leona Przyłuskiego, a rok później powstał pierwszy nowicjat zgromadzenia w Jaszkowie koło Śremu. Jeszcze za życia założyciela siostry uzyskały pozwolenie na prowadzenie domów i ochronek w Galicji i na Śląsku.

W 1869 r. Edmund Bojanowski wstąpił do seminarium w Gnieźnie, ale zły stan zdrowia zmusił go przerwania także tych studiów. Ostatni rok życia spędził on na plebani przy sanktuarium Matki Bożej w Górce Duchownej. Tam również zmarł w opinii świętości 7 sierpnia 1871 r.

Pogrzeb Edmunda Bojanowskiego odbył się 11 sierpnia 1871 r. w Jaszkowie, a jego ciało spoczęło, zgodnie z życzeniem, w jaszkowskim kościele. W sierpniu 1930 r. jego doczesne szczątki zostały przeniesione do kaplicy pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w domu gałęzi wielkopolskiej Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP w Luboniu-Żabikowie koło Poznania.

W 1948 r. Zgromadzenie Sióstr Służebniczek rozpoczęło proces beatyfikacyjny swojego założyciela. Zakończyła go beatyfikacja Edmunda Bojanowskiego dokonana przez Jana Pawła II 13 czerwca 1999 r. w Warszawie.