Wspólnota duchowa, wspólny kod pocztowy

W uroczystość Matki Boskiej Częstochowskiej zostały zawierzone Maryi wszystkie polskie parafie. Tekst odmówili biskupi na Jasnej Górze i księża w parafiach w całym kraju. Był to kolejny akord obchodów 1050. rocznicy Chrztu Polski.

Kościół w Polsce parafiami stoi – można stwierdzić bez obawy o popełnienie błędu. Wystarczy znać codzienność ludzi wiary, by wiedzieć, jak ważny w ich życiu jest kościół parafialny, z którym związani są nieraz całe życie – od chrztu aż po Mszę pogrzebową. Parafia to nie tylko „najmniejsza jednostka ewangelizacyjna”, ale także miejsce kontaktowania się z duszpasterzami i wiernymi. To rzeczywistość duchowa, gdyż tu sprawowana jest Eucharystia, tu jest miejsce modlitwy i najważniejszego spotkania człowieka z jego Stwórcą. Jest to organizm nieskończenie przekraczający określone terytorium, coś znacznie większego niż wspólnota osób, która ma ten sam kod pocztowy. Kościół od zawsze dostrzegał wagę parafii i robił wszystko, by była blisko ludzi. Budowanie świątyń miało zagęścić sieć parafialną, także w czasach PRL, gdy wbrew zakazom wznoszono kościoły ogromnym wysiłkiem wiernych.

Po odzyskaniu niepodległości, gdy napięcie związane z represjami spadło, pojawiły się głosy, że najważniejszym narzędziem ewangelizacji są ruchy i stowarzyszenia. Zaczął się „churching”, czyli wędrowanie po kościołach w poszukiwaniu najbardziej odpowiedniego.

Do dyskusji niespodziewanie włączył się papież Franciszek podczas pobytu w Polsce. Stwierdził, że parafia jest strukturą, „której nie wolno wyrzucić przez okno”, że to dom Ludu Bożego, w którym on mieszka. Problemem jest to, w jaki sposób parafię „ustawić”! I o światło w tej sprawie należy modlić się do Niepokalanej.

Alina Petrowa-Wasilewicz