Zakończyło się VIII sympozjum liturgiczne diecezji siedleckiej

W Siedlcach zakończyło się VIII Sympozjum Liturgiczne Diecezji Siedleckiej. Spotkaniu w parafii św. Józefa przewodniczył biskup Zbigniew Kiernikowski. Temat sympozjum: „Mistagogia – Pogłębione Wtajemniczenie” łączył się z prowadzonym od kilku lat diecezjalnym programem duszpasterskim „Chrzest w życiu i misji Kościoła”, ukierunkowanym na formowanie dojrzałych chrześcijan. Głównymi prelegentami sympozjum byli: biskup siedlecki Zbigniew Kiernikowski, ks. prof. dr hab. Zbigniew Wit z KUL, ks. dr hab. Bogusław Migut z KUL oraz o. dr Ryszard Szmydki OMI z Poznania.

Temat „Mistagogia nieodzownym etapem chrześcijańskiego wtajemniczenia” przedstawił bp Kiernikowski. – Musimy dołożyć wszelkich starań, aby sakramenty w nas nie umarły i nie zwyciężyła mentalność starego człowieka. Mistagoga można porównać do doświadczonego przewodnika. Ten przewodnik poznał tajemnicę Jezusa Chrystusa, umie ją przekazać innym, ukazując związek tej tajemnicy z ich życiem – mówił.

„Katecheza mistagogiczna Ojców Kościoła i jej aktualność dzisiaj” to temat jaki podjął ks. dr Jerzy Duda, prorektor Wyższego Seminarium Duchownego diecezji siedleckiej. – Katecheza mistagogiczna stanowi jeden z najstarszych rodzajów literackich w Kościele. Jej źródłami są modlitwy liturgii sakramentów wtajemniczenia, teksty biblijne Okresu Wielkiego Postu i tygodnia paschalnego. Rozwijali ją pisarze i Ojcowie Kościoła: św. Justyn, Tertulian, św. Cyryl Jerozolimski, św. Ambroży, św. Jan Chyzostom, św. Augustyn. W pierwszych wiekach katecheza ta była zaadresowana do ludzi dorosłych, którzy przez sakramenty wtajemniczenia wchodzili do wspólnoty Kościoła. Była podyktowana troską pasterzy o świadomą i dojrzałą wiarę nowych chrześcijan. Mistagogia i dzisiaj jest konieczna w pierwszym rzędzie jako integralny element procesu chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych. Cały Okres Wielkanocny według posoborowego rytuału „Ordo initiationis christianae adultorum” winien być jej poświęcony. Ale także ochrzczonym, którzy przyjęli chrzest w dzieciństwie, katecheza mistagogiczna jest konieczna, aby mogli sobie uświadomić, jak wielkie misteria zostały im powierzone i jak winny one kształtować ich chrześcijańską egzystencję. Mistagogia jest konieczna rodzicom i chrzestnym, reprezentującym Kościół, w wierze którego chrzci się dzieci – mówił ks. dr Jerzy Duda.

„Mistagogiczny wymiar okresu wielkanocnego” przedstawił ks. dr hab. Bogusław Migut z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. – Nie wszystkie prawdy daje się przekazać przez katechezę. Potrzebne jest również świadectwo chrześcijańskiego życia. Nie da się bowiem rozprawiać o głębiach oceanu stojąc na brzegu. Głównym mistagogiem w Kościele jest Duch Święty. W okresie wielkanocnym w szczególny sposób jesteśmy wezwani do otwarcia się na Ducha Świętego, by On wprowadzał nas w rozumienie Słowa Bożego i sakramentów – powiedział.

O mistagogii jako stałej formacji chrześcijańskiej mówił ks. prof. dr hab. Zbigniew Wit z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. – Mistagogia otwiera człowieka na sferę Boską i transcendentalną. Tajemnica Jezusa Chrystusa pozostała niezmienna w sakramentach Kościoła. Udział w liturgii bez wiary jest swoistym świętokradztwem. W pierwszej kolejności Bóg przychodzi do nas w swoim Słowie. To Słowo wprowadza nas w niekończący się proces inicjacji chrześcijańskiej, w którym Bóg zajmuje pierwsze miejsce – mówił ksiądz profesor.

Ostatni temat „Wspólnota wierzących – środowisko doświadczania paschalnego misterium Chrystusa” przedłożył o. dr Ryszard Szmydki OMI z Poznania. – Chrześcijanin już na ziemi uczestniczy w tajemnicy paschalnej Chrystusa. Sakramentalne wprowadzenie w tę tajemnicę dokonuje się dość prosto. Na życie przekłada się jednak z wielkim trudem. Dlatego potrzebujemy ciągłej formacji chrześcijańskiej, by mieć w sobie Ducha Jezusa Chrystusa. Formacja mistagogiczna powinna prowadzić do tego, by zjednoczenie z Chrystusem owocowało jednością wierzących. Prawdziwy cud zbawczy polega na tym, że różni ludzie mogą żyć w jedności, potrafią sobie przebaczać i wzajemnie siebie miłować. Życie chrześcijańskie to ustawiczne nawrócenie, umieranie z Chrystusem i powstawanie z Nim do nowego życia. Trzy elementy konstytuują życie wspólnoty wierzących: Słowo Boże, sakramenty, komunia osób. Nasze parafie zasadniczo opierają się na sakramentach. Najbardziej w nich brakuje wspólnotowego słuchania Słowa i doświadczenia wspólnoty. Wielu ludzi czuje się w parafiach anonimowo. Wspólnota jest nieodzownym środowiskiem, aby chrzest wydał w nas owoce – mówił prelegent.

Po zakończonych wykładach Karina, która przyjęła chrzest podczas ostatniej Wigilii Paschalnej, podzieliła się swoim doświadczeniem wprowadzenia w tajemnicę Jezusa Chrystusa na drodze neokatechumenalnej. – Dla mnie mistagogiem jest moja wspólnota. Gdy przeżywam ze wspólnotą Eucharystię i widzę jak ułomni ludzie pochylają głowy przed Chrystusem, moja pycha zaczyna umierać a w sercu rodzi się Chrystus – wyznała Karina.

Podsumowując VIII Sympozjum Liturgiczne, bp Kiernikowski podkreślił, że wspólnota jest nieodzowna do duchowego wzrostu. – Nasze wspólnoty są zbyt mocno zinstytucjonalizowane i anonimowe, skoncentrowane wokół wielu spraw a nie wokół Jezusa Chrystusa. O pierwszych wyznawcach Chrystusa mówiono: „Patrzcie jak oni się miłują”. Czym różnią się dzisiaj ludzie, którzy nie znają Jezusa Chrystusa i ci, którzy regularnie uczestniczą w niedzielnej Eucharystii? Czy faktycznie zostaliśmy wprowadzeni w misterium Jezusa Chrystusa? Czy nasze instytucje kościelne wystarczająco się troszczą, by człowiek mógł żyć w świecie będąc innym od świata? – pytał.

Następnie apelował do duszpasterzy, by prowadzili w parafiach formację katechumenalną. – Nasze wspólnoty stają się bezpłodne, gdy nie pozwalają na poczęcie nowego życia przez obwieszczanie Ewangelii – mówił.

Przed Eucharystią wzorem starożytnych biskupów bp Kiernikowski wygłosił katechezę mistagogiczną, w której wyjaśnił sens zgromadzenia oraz znak łamanego chleba i rozdzielanego kielicha. – Łamany chleb wyprowadza człowieka z niewoli zamknięcia się w sobie. Jezus podczas wieczerzy wziął chleb – znak udręczenia – i powiedział „To jest ciało moje”, abyśmy, my, rozproszeni przez grzech mogli wejść w logikę jednego ciała. Aby ta jedność faktycznie zaistniała, konieczne jest złamanie mojego „ja”. Nikt sam tego nie uczyni. Możemy tylko w posłuszeństwie Słowu wejść w wody śmierci i zobaczyć, że faraon tej wody nie przejdzie. Ta paschalna tajemnica jest ukryta w łamanym chlebie. Bóg przez śmierć otwiera mi drogę życia i topi mego faraona. Drugi ważny znak to kielich. Jezus wziął kielich wypowiadając błogosławieństwo. Psalmy mówią, że Bóg daje swoim nieprzyjaciołom do picia wino z kielicha, by wylać na nich swój gniew. Ten kielich wypił Jezus Chrystus – jedyny sprawiedliwy za niesprawiedliwych i dał go Kościołowi jako kielich zbawienia. Pijąc z kielicha podczas Eucharystii śmiertelny człowiek wyraża swoją gotowość na wejście w umieranie, by objawiała się w nim moc przebaczenia – mówił.

Ukoronowaniem spotkania była uroczysta Eucharystia w sanktuarium św. Józefa pod przewodnictwem biskupa siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego. W homilii ksiądz biskup podkreślił, że zmartwychwstały Chrystus przychodzi do nas i podobnie jak uczniom z Emaus stale wyjaśnia nam Pisma oraz łamie dla nas chleb. – Uczniowie z Emaus odkryli Chrystusa jako prawdziwego Mistagoga, który wyjaśnił im Pisma i wprowadził ich w przeżywanie Eucharystii. Dzięki temu spotkaniu otworzyły im się oczy i zobaczyli, że ukrzyżowany Jezus zmartwychwstał i żyje. Nie było to takie otwarcie oczu jakiego doświadczyli Adam i Ewa, gdy wybrali swoje poznanie dobra i zła. Uczniowie zostali wprowadzeni w tajemnicę Jezusa Chrystusa i wrócili do Jerozolimy, miejsca ukrzyżowania, od którego wcześniej uciekali – nauczał.

Wspólna agapa zakończyła sympozjum.

Sympozja liturgiczne diecezji siedleckiej zostały zainicjowane przez biskupa siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego jesienią 2004 r. Skierowane są one głownie do przedstawicieli Kościoła Siedleckiego i gromadzą od 300 do 350, zarówno duszpasterzy, alumnów seminarium duchownego, członków instytutów życia konsekrowanego, jak również świeckich reprezentantów parafii, ruchów i wspólnot kościelnych. Zagadnienia podejmowane na sympozjum publikowane są w kolejnych tomach noszących tytuły odpowiadające tematom poszczególnych sympozjów. Nad organizacją sympozjów czuwa biskup siedlecki wraz z Wydziałem Duszpasterskim Kurii oraz Diecezjalną Szkołą Liturgiczną.