Zakroczym: 125 lat istnienia Zgromadzenia Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych

Zgromadzenie Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych rozpoczęło dziś w Zakroczymiu obchody roku jubileuszowego. To bezhabitowe zgromadzenie zostało założone 125 lat temu przez bł. o. Honorata Koźmińskiego. W swym charyzmacie ma modlitwę za dusze w czyśćcu cierpiące oraz apostolstwo mające doprowadzić wierzących do zbawienia.

Koncelebrowanej Eucharystii w kościele Braci Mniejszych Kapucynów w Zakroczymiu,która rozpoczęła rok jubileuszowy przewodniczył biskup płocki Piotr Libera. W homilii zaznaczył, że wraz z jubileuszem 125-lecia istnienia Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych, należy wspomnieć 150. rocznicę kasat klasztorów, które miały miejsce po upadku Powstania Styczniowego.

W nocy z 27 na 28 listopada 1864 roku, po wielowiekowej obecności w diecezji płockiej, swoje klasztory musieli pośpiesznie opuścić: augustianie, franciszkanie, karmelici, reformaci, księża misjonarze, bernardyni. Pozostawiono tylko dwa: w Oborach i właśnie w Zakroczymiu, do którego trafił o. Honorat Koźmiński.

„W tej świątyni lepiej odczytujemy, jakie talenty daje nam dobry Bóg i jaka powinna być nasza odpowiedź. Patrzmy na bł. ojca Honorata – choć ten gorliwy zakonnik i żarliwy patriota, trafił do Zakroczymia przymuszony carskim ukazem, to jednak nie zwątpił, nie poddał się, nie zakopał duchowych darów. Oto jego talent, który w tym klasztorze szczególnie rozwijał – rozeznanie i pełnienie woli Bożej. Do swoich współbraci często wtedy powtarzał: `Tu nas Pan Bóg chce mieć, a więc i tu pracować będziemy`”, przypominał biskup płocki.

Przytoczył również to, co o. Honorat napisał w „Pierwszych Ustawach” zgromadzenia: „Wspomożycielki naśladując Chrystusa Pana, przenoszą się duchowo do czyśćca, aby ratować dusze tam cierpiące”. Dodał, że siostry wspomożycielki zapewne boleśnie odczuwają „tragedię” Stwórcy, bezgranicznie zakochanego w człowieku „błąkającym się nieustannie po bezdrożach grzechu”.

Bp Libera dziękował siostrom wspomożycielkom za to, że od pokoleń, dyskretnie i pokornie przypominają człowiekowi, że ma duszę nieśmiertelną, że za bólem rozstania z najbliższymi i śmiercią stoi nadzieja spotkania z Chrystusem Zmartwychwstałym. Wyrażał także wdzięczność za to, że wielkodusznie przyjęły one „talent wiary i powołania od Boskiego Oblubieńca”, że odpowiadają na Jego świętą wolę i że pomnażają zakonny charyzmat przez to, iż wspierają modlitwą i ofiarą tak wiele dusz czyśćcowych.

Podczas Eucharystii śpiewy gregoriańskie wykonywał chór złożony z sióstr wspomożycielek

W uroczystości uczestniczyły siostry wspomożycielki z Polski i Łotwy, z przełożoną generalną s. Ireną Złotkowska. Wśród zaproszonych gości byli m.in. Bracia Mniejsi Kapucyni z o. Grzegorzem Filipiukiem OFM Cap., sekretarzem prowincjalnym Prowincji Warszawskiej kapucynów i o. dr. Grzegorzem Bartoszewskim OFM Cap., dyrektorem wydziału instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego w Kurii Archidiecezji Warszawskiej. Był też obecny dziekan dekanatu zakroczymskiego ks. kan. Andrzej Redmer, proboszcz parafii św. Józefa w Zakroczymiu ks. Witold Godleś, burmistrz miasta Henryk Ruszczyk, a także rodzice z dziećmi uczącymi się w przedszkolu prowadzonym przez siostry wspomożycielki w Zakroczymiu.

Po Mszy św. odbyła się projekcja filmu o historii oraz charyzmacie zgromadzenia.

Zgromadzenie Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych powstało 10 listopada 1889 r. w Zakroczymiu w diecezji płockiej (miało przerwę w latach 1892-1949). Założył je kapucyn bł. o. Honorat Koźmiński, charyzmatyczny założyciel 26 zgromadzeń zakonnych (z których 17 nadal istnieje i działa w Kościele), internowany przez władze carskie w kapucyńskim klasztorze. Inicjatorką była młoda dziewczyna Wanda Maria Olędzka, która zapragnęła oddać Chrystusowi swoje życie dla ratowania dusz cierpiących w czyśćcu. W tym celu chciała wyjechać do Francji, gdzie już 30 lat istniało Zgromadzenie Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych, założone przez Eugenię Smet (bł. Marię od Opatrzności).

Chcąc upewnić się co do słuszności podjętej przez siebie decyzji, udała się po radę do rozsławionego w tamtych czasach spowiednika i kierownika duchownego – ojca Honorata. Ten, po odprawieniu nowenny Mszy św. w tej intencji, zamiast wyjazdu, polecił jej pozostać w kraju i na uciskanych przez zaborców ziemiach polskich dać początek nowej wspólnocie zakonnej, której celem byłoby wspomaganie zmarłych cierpiących w czyśćcu. W ten sposób Olędzka wraz z kilkoma koleżankami z lat szkolnych, które również nosiły w sercu pragnienie życia zakonnego, utworzyły zgromadzenie polskich Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych.

Wspólnie oddały się posługiwaniu ludziom chorym, cierpiącym i najbardziej opuszczonym na ziemi, a trudy związane z tą działalnością ofiarowywały w intencji zmarłych cierpiących w czyśćcu. Swą heroiczną, służebną miłość Wanda przypłaciła utratą własnego zdrowia, co uniemożliwiło jej kontynuowanie życia zakonnego. Dlatego też została zabrana przez rodzinę. Na jej następczynię o. Honorat wybrał spośród pierwszych wspomożycielek Natalię Nitosławską, która pociągnięta przykładem matki Wandy, wiernie kontynuowała zapoczątkowane przez nią dzieło. Po kilku latach życia zakonnego i posługiwania wśród chorych i ubogich zachorowała na różę w nodze. Zmarła w opinii świętości w 1900 r. w Nowym Mieście n. Pilicą.

Obecnie do Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych należy kilkadziesiąt sióstr. Realizują one Apostolskie Dzieło Pomocy dla Czyśćca oraz Młodzieżowe Dzieło Pomocy dla Czyśćca. W Zakroczymiu służą miejscowej społeczności przez prowadzenie przedszkola oraz pracując w kapucyńskim Ośrodku Apostolstwa Trzeźwości. W innych placówkach m.in. spełniają swój charyzmat prowadząc dom dla osób w podeszłym wieku.