Zmarł bp Bolesław Taborski z Przemyśla

W przemyskim szpitalu zmarł w wieku 87 lat bp Bolesław Taborski, emerytowany biskup pomocniczy archidiecezji przemyskiej. Uroczystości pogrzebowe odbędą się w sobotę – w Przemyślu i w Przeworsku.

W katedrze w Przemyślu została wystawiona trumna z ciałem zmarłego, przy której zostanie odprawiona msza w jego intencji. Msza święta pogrzebowa zostanie odprawiona w archikatedrze przemyskiej w sobotę, 20 listopada o godz. 13.00, a po jej zakończeniu, trumna z ciałem zmarłego zostanie przewieziona do Przeworska. Tam w Bazylice Grobu Pańskiego zostanie odprawiona msza święta, po której wyruszy kondukt pogrzebowy na miejscowy cmentarz. Ciało zmarłego biskupa spocznie obok jego rodziców w rodzinnym grobowcu.
Bp Taborski urodził się 18 października 1917 roku w Jarosławiu, w rodzinie robotniczej (ojciec był maszynistą PKP). W latach 1928-1935 pobierał nauki w Gimnazjum w Przeworsku. Po złożeniu egzaminu dojrzałości, w latach 1935-1938 studiował filozofię i teologię w Instytucie Teologicznym w Przemyślu, będąc alumnem Wyższego Seminarium Duchownego, a ostatni rok 1938/1939 studiował na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. 10 września 1939 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp Franciszka Bardy, już podczas działań wojennych.
Po święceniach został aresztowany przez gestapo, internowany w Przeworsku i Jarosławiu, 15 października 1939 został wywieziony przez policję niemiecką za San, gdzie znalazł się pod okupacją sowiecką. Podjął pracę duszpasterską, jako wikariusz w Sądowej Wiszni – 1939-1945 (obecnie archidiecezja lwowska, Ukraina). W latach 1945-1947 był wikariuszem we Frysztaku k. Jasła (obecnie diecezja rzeszowska).
W roku 1947 został skierowany na studia specjalistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył z tytułem magistra licencjata prawa kanonicznego. Po studiach był krótko wikariuszem w rzeszowskiej farze, a następnie od 1950 roku – katechetą Liceum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu (obecnie diecezja sandomierska), skąd został usunięty przez władze szkolne w 1951 roku.
Następnie pełnił funkcję prefekta Niższego Seminarium Duchownego w Przemyślu 1951-1953 i notariusza Kurii Biskupiej w Przemyślu (od 1953 – tylko notariusza, aż do roku 1958). Podjął też zlecone mu prace w Sądzie Biskupim w Przemyślu: najpierw jako notariusz (1952-1953), obrońca węzła małżeńskiego (1953-1958), wiceoficjał (1958-1960) i oficjał (1960-1972). Tę ostatnia funkcję od 1964 roku pełnił jako biskup pomocniczy diecezji.
W Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu był wykładowcą liturgiki i prawa kanonicznego (1955-1972)
31 października 1963 został mianowany biskupem pomocniczym, tytularnym Diceńskim. Za swoją dewizę biskupią przyjął słowa: „In veritate” („W prawdzie”), co starał się realizować przez całe życie. Na jego tarczy herbowej widnieje rycina przedstawiająca św. Łukasza Ewangelistę.
Święcenia biskupie otrzymał z rąk bp. Franciszka Bardy. Jako młodemu biskupowi powierzono funkcję wikariusza generalnego, nadal też spełniał obowiązki oficjała Sądu Biskupiego. Był uczestnikiem Soboru Watykańskiego II, podczas jego III i IV sesji (1964-1965).
W Episkopacie Polskim spełniał następujące funkcje: w latach 1964-1969 był członkiem Komisji Episkopatu ds. Środków Społecznego Przekazu, 1969-1974 – członkiem Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Emigracji, 1974-1984 – członkiem Komisji Episkopatu ds. Trzeźwości. 27 lutego1993 przeszedł na emeryturę, nadal chętnie służąc pomocą w archidiecezji, dopóki mu zdrowie pozwalało.