Zmarł Henryk Samsonowicz – jeden z najwybitniejszych polskich mediewistów

W piątek 27 maja, w wieku 91 lat zmarł w Warszawie prof. Henryk Samsonowicz, jeden z najwybitniejszych polskich mediewistów, autor wielu cennych opracowań dotyczących średniowiecznych miast, także historii Kościoła. O jego śmierci poinformował Wydział Historii Uniwersytetu Warszawskiego.

„Całą swoją zawodową karierę związał z Instytutem Historycznym UW. Pełnił funkcję Dziekana Wydziału Historycznego (1969–1974), Dyrektora Instytutu Historycznego (1975–1980) oraz Rektora Uniwersytetu Warszawskiego (1980–1982)” – czytamy we wpisie Dziekana i Społeczności Wydziału Historii w mediach społecznościowych.

Henryk Samsonowicz ur. 1930. Ukończył studia wyższe w 1950 roku na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i rozpoczął pracę w charakterze asystenta. W 1954 r. uzyskał stopień kandydata nauk historycznych, a w 1960 – stopień naukowy doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1971 r., a w 1980 – został profesorem zwyczajnym nauk humanistycznych. W 1967 roku został prodziekanem Wydziału Historycznego, a w latach 1970-1973 był dziekanem tegoż wydziału. Od 1975 do 1978 roku pełnił funkcję dyrektora Instytutu Historycznego w Wydziale Historycznym. Od 1 października 1980 do 8 kwietnia 1981 roku był Rektorem Uniwersytetu Warszawskiego. W pierwszym niekomunistycznym rządzie III Rzeczpospolitej w latach 1989-91 pełnił funkcję Ministra Edukacji Narodowej, to on podjął decyzję o powrocie religii do polskiej szkoły. Członek Towarzystwa Historycznego oraz wielu towarzystw regionalnych.

Był działaczem “Solidarności”, w roku 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. Otrzymał także kilka doktoratów honoris causa.

Autor szeregu publikacji naukowych i popularno-naukowych m.in.: Złota jesień polskiego średniowiecza, Miejsce Polski w Europie, Powstawanie Europy, Polska – losy państwa i narodu.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski w 1998. W 2010 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Orderem Orła Białego, a 25 lutego 2011 powołał go w skład kapituły tego orderu. Wyróżniony również Odznaką Honorową „Zasłużony dla Mazowsza” oraz Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości. W czasach PRL otrzymał też Krzyż Kawalerski, Oficerski i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi i Medal Komisji Edukacji Narodowej. W 1984 wyróżniony francuskim Krzyżem Oficerskim Orderu Narodowego Legii Honorowej.