Zmarł ks. infułat Jan Górny – najstarszy kapłan archidiecezji warszawskiej

Tłumy mieszkańców Pruszkowa z władzami miasta i powiatu oraz liczni kapłani towarzyszyli w ostatniej drodze ks. infułata Jana Górnego. Wieloletni proboszcz parafii św. Kazimierza zmarł 14 kwietnia w wieku niemal stu lat. Uroczystościom pogrzebowym przewodniczył metropolita warszawski kard. Kazimierz Nycz.

Jan Górny urodził się w Warszawie 22 sierpnia 1912 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 czerwca 1938 roku z rąk abp. Józefa Galla. Pracował w kilku parafiach archidiecezji warszawskiej i w samej Warszawie. W latach 1953-1960 był proboszczem w Lipcach Reymontowskich, po czym przez 33 lata – do 28 czerwca 1993 roku – sprawował opiekę duszpasterską nad parafią św. Kazimierza w Pruszkowie. Przez 20 lat był też kanonikiem dekanatu pruszkowskiego.

W 1967 roku ks. Górny otrzymał przywilej rokiety i mantoletu. W 1973 został Kapelanem Jego Świątobliwości, a w rok później – członkiem Rady Prymasowskiej ds. budowy kościołów. Od 1979 roku ks. Górny był kanonikiem Prymasowskiej Kapituły Łowickiej.

„Całe swoje życie głęboko wierzyłem w Boga w Trójcy Jedynego i sądzę, że mimo moich grzechów przyjmie mnie kiedyś do siebie” – napisał ks. Górny w swoim krótkim, lakonicznym testamencie. Prosił, by na jego pogrzebie nie wygłaszać przemówień, nie składać kwiatów. „Proszę Was wszystkich, przyjmujcie jak najczęściej Komunię świętą i kochajcie Matkę Najświętszą, usilnie też proszę o modlitwę za moją duszę”, prosił w swoim testamencie kapłanów i wiernych.

Ks. infułat Jan Górny był niestrudzonym kaznodzieją. Po swojej wieloletniej pracy duszpasterskiej pozostawił pokaźny dorobek. Jego kazania, katechezy i okolicznościowe rozważania zostały zebrane w ponad dziesięciu pozycjach książkowych. Są wśród nich pozycje wspomnieniowe, jak np. „Sługa boży Prymas Tysiąclecia w życiu jednego kapłana”, w której ks. Górny wyznał, że przy kaplicy kardynała Wyszyńskiego „nadal rozmawia jak ojciec z synem”. Osobny tom jest poświęcony homiliom i katechezom w Roku Wielkiego Jubileuszu 2000. Mimo podeszłego już wieku opublikował w 2005 roku swoje, liczący ponad 600 stron „Homilie nowego tysiąclecia” – wszystkie pisane nienaganną polszczyzną. Publikował to wszystko z nadzieją, że „może któraś z myśli zawartych w tych homiliach będzie przydatna ich czytelnikom w życiu osobistym, rodzinnym, społecznym”.