Zmarł o. Hugolin Langkammer OFM, wybitny polski biblista

Był wybitnym biblistą, dziekanem Wydziału Teologii KUL w latach 1987-1993. Jest autorem ponad 60 książek, w tym obcojęzycznych, i ponad 500 artykułów. Odszedł do Pana w wieku 90 lat.

Urodził się 19 grudnia 1930 r. w Bytomiu-Bobrku. Był synem Józefa i Marii z Tomiczków. Na chrzcie otrzymał imiona Helmut Teodor. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Bobrku. Czas szkolnej edukacji przypadł na lata II wojny światowej i trudnej rzeczywistości powojennej. W latach 1946-1950 uczył się w Collegium Seraphicum w Nysie – szkole średniej prowadzonej przez Zakon Braci Mniejszych (franciszkanów) Prowincji Wrocławskiej pw. św. Jadwigi. Maturę uzyskał w 1950 r. i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Prowincji Wrocławskiej, przyjmując imię zakonne Hugolin. Nowicjat odbył w klasztorze w Borkach Wielkich. Pierwsze śluby zakonne złożył 16 czerwca 1951 r. Studia filozoficzno-teologiczne odbywał początkowo w zakonnym seminarium duchownym we Wrocławiu, a po jego likwidacji przez władze państwowe w 1954 r. (decyzja władz państwowych z dnia 9 kwietnia 1954 r., ostatecznie wykonana dnia 6 czerwca 1954 r.) kontynuował je w Kłodzku, dokąd seminarium zmuszone było się ewakuować. Wieczyste śluby zakonne złożył 1 sierpnia 1954 r., a święcenia kapłańskie przyjął w Częstochowie 18 grudnia 1955 r.

Jeszcze przed przyjęciem święceń kapłańskich, bo już z początkiem roku akademickiego 1955/56 diakon Langkammer rozpoczął studia biblistyki w KUL, które uwieńczył w 1961 r. doktoratem z teologii. Wcześniej w 1959 r. uzyskał magisterium, a w 1960 r. licencjat. Coroczne zdobywanie kolejnego stopnia naukowego dobrze świadczyło o zdolnościach, jak i o pracowitości młodego adepta nauki. W latach 1961-1963 był rektorem zakonnego seminarium duchownego w Kłodzku i zarazem wykładowcą biblistyki. W latach 1963-1965 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie w 1964 r. uzyskał licencjat nauk biblijnych, a w 1966 r. – doktorat nauk biblijnych. Przez rok przebywał w Ziemi Świętej, poznając archeologię i topografię Palestyny. W Katolickim Uniwersytecie Lubelskim został zaangażowany jako adiunkt od 1 października 1967 r. W 1969 r. habilitował się, w 1970 r. uzyskał docenturę, w 1975 r. tytuł profesora nadzwyczajnego (zatwierdzony przez władze państwowe 16 lipca 1976 r.), a w 1982 r. – profesora zwyczajnego.

Równocześnie w latach 1967-1970 o. Langkammer ponownie był rektorem zakonnego seminarium duchownego w Kłodzku. Angażował się w pracę administracyjną jako prodziekan Wydziału Teologii KUL od 1975 do 1985 r. Założył w 1977 r. Instytut Biblijny w KUL przez przekształcenie dotychczasowej Szkoły Biblijnej i był jego pierwszym dyrektorem (1977-1986).

Pracy dydaktycznej i organizacyjnej ojciec Langkammer nie ograniczał do KUL. Równocześnie cały czas wykładał w seminarium duchownym swego zakonu w Kłodzku (od 1997 r. we Wrocławiu), dokąd systematycznie dojeżdżał z Lublina, wykładał też od 1970 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu i od 1996 r. na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. W 1976 r. został wybrany przewodniczącym Sekcji Biblistów Polskich przy Konferencji Episkopatu Polski i pełnił ten obowiązek do 1988 r., a tym samym spadało na niego organizowanie dorocznych zjazdów wykładowców biblistyki.

Był autorem ponad 60 książek, w tym obcojęzycznych, i ponad 500 artykułów. Był redaktorem lub współredaktorem wielu książek i czasopism. Wypromował 55 doktorów i ponad 350 magistrów. Prowadził wykłady w wielu uczelniach zagranicznych, m.in. w Austrii, Belgii, Francji, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Włoszech. Był członkiem wielu stowarzyszeń naukowych, m.in. członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego KUL i International New Testament Studies Societas. W 1994 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.