Zmarła biskupka-elektka Kazimiera M. Alma Białkowska z Kościoła Katolickiego Mariawitów

W wieku 77 lat zmarła 13 października po ciężkiej chorobie biskupka-elekta Kazimiera M. Alma Białkowska, długoletnia proboszczka parafii Przenajświętszego Sakramentu Kościoła Katolickiego Mariawitów w Grzmiącej w gminie Brzeziny (woj. łódzkie). Od ponad 28 lat była biskupką-elektką, gdyż ze względu na stan zdrowia odmówiła przyjęcia sakry.

Kazimiera M. Alma Białkowska urodziła się w 1943 roku. W sierpniu 1960 rozpoczęła nowicjat w klasztorze sióstr mariawitek w Felicjanowie koło Płocka, gdzie mieszczą się władze tego Kościoła. W 1962 złożyła trzyletnie śluby zakonne, a w 2 lata później śluby wieczyste i przyjęła święcenia diakonatu. W 1965 ówczesny zwierzchnik Kościoła abp Józef M. Rafael Wojciechowski udzielił jej święceń kapłańskich. W 1979 kapłanka obroniła na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie pracę magisterską nt. „Problem kapłaństwa kobiet w teologii współczesnej”.

W 1970 rozpoczęła posługę duszpasterską w parafii MB Nieustającej Pomocy w Warszawie, ale już w rok później objęła parafię w Grzmiącej, którą prowadziła już do końca życia.

Podczas Kapituły Kościoła we wrześniu 1992 wybrano ją na biskupkę, jednakże s. M. Alma nie zgodziła się na przyjęcie sakry z powodów zdrowotnych.

Uroczystości pogrzebowe zmarłej odbędą się w sobotę 24 bm. w kaplicy Przenajświętszego Sakramentu Parafii w Grzmiącej, a następnie na miejscowym cmentarzu.

Parafia Kościoła Katolickiego Mariawitów w Długiej Kościelnej w pięknym wspomnieniu o zmarłej napisała: „Zawsze cicha, skromna, pracowita, pomocna, ale najważniejsze – zawsze pobożna i wierna Dziełu Wielkiego Miłosierdzia oraz ideom Świętego Mariawityzmu. Prawdziwa córka duchowa Najświętszej Mateczki. Siostra Biskupka Elekta Alma nie dzieliła, ale łączyła, łączyła wszystkich bez względu na wyznanie i przekonania religijne. Nie dzieliła ludzi na lepszych i gorszych, na zasłużonych i niegodnych. Potrafiła pochylić się nad każdym problemem, każdemu potrzebującemu podała rękę. Ciągle wybaczała, przepraszała i prosiła o wybaczenie. Jej problemy i kłopoty osobiste nigdy nie były na pierwszym miejscu. Zawsze liczył się ktoś inny, ktoś potrzebujący, ktoś, komu życie rzucało kłody pod nogi. Nigdy nie użalała się nad sobą, nie martwiła się o siebie, o swoje zdrowie. Była dostępna dla swoich parafian dwadzieścia cztery godziny na dobę”.

Wiadomość o śmierci s. M. Almę poruszyła nie tylko jej współwyznawców, ale również wielu wiernych z Kościoła Starokatolickiego Mariawitów i chrześcijan z innych Kościołów.

Istniejący obecnie Kościół Katolicki Mariawitów wyłonił się w 1935 wyniku rozłamu w ruchu mariawickim, powstałym w 1893 w wyniku objawień s. Marii Franciszki (w świecie Feliksy Magdaleny) Kozłowskiej (1862–1921), zwanej „Mateczką”. Zmiany zarówno organizacyjne, jak i w nauczaniu, jakie ona i grupa popierających ją księży, zaczęli wprowadzać w ówczesnym Kościele katolickim na przełomie XIX i XX w., szybko doprowadził to grono osób do konfliktu z Kościołem katolickim i w efekcie w 1906 powstał odrębny Kościół mariawicki. Dalsze zmiany, dokonujące się już w jego łonie, m.in. wprowadzenie kapłaństwa i biskupstwa kobiet, spowodowały nowy rozłam, którego owocem są dwa istniejące obecnie Kościoły mariawickie: Starokatolicki z siedzibą władz w Płocku i Katolicki w Felicjanowie (18 km od Płocka).

Ten drugi jest obecnie niewielką wspólnotą wyznaniową, liczącą niespełna 2 tys. wiernych i dzieli się na dwie kustodie: płocką i warszawską. Istnieje 19 placówek, z których 15 to parafie, w których pracuje 15 duchownych, w tym 2 biskupki i 5 kapłanek oraz 5 liderów z tzw. kapłaństwa ludowego (powszechnego). Największe skupiska wyznawców tego nurtu mariawityzmu znajdują się w okolicach Łodzi, Strykowa, Łowicza, Płocka, Warszawy i Sulejówka. Głową Kościoła jest od maja 2005 s. biskupka Maria Beatrycze Szulgowicz (ur. w 1935).