Zmarła s. Agnes Timar- znana opatki i historyk Kościoła

W wieku 92 lat zmarła „niewzruszona obserwatorka i badaczka historii Kościoła na Węgrzech”, siostra Agnes Timar, świadek czasów i jedna z najbardziej znanych zakonnic węgierskich. Opatka cystersek „w znacznym stopniu przyczyniła się do opracowania najnowszej historii Kościoła w czasach panowania reżimu komunistycznego na Węgrzech”, wspominał Zmarłą dyrektor wykonawczy dzieła pomocy katolików niemieckich Renovabis, ks. Christian Hartl w specjalnej nocie opublikowanej we Fryzyndze.

S. Timar zmarła 31 sierpnia w swoim macierzystym klasztorze Kismaros. Przez wiele lat kierowała kościelnym Instytutem Historycznym na Węgrzech i prowadziła badania nad historią Kościoła węgierskiego w czasach komunizmu. Jej praca spotkała się z dużym uznaniem, ale też i z oporami. Zwracano uwagę, że ocena akt policyjnych, tajnych służb oraz sądów z czasów komunizmu może ukazać nie tylko prześladowania Kościoła, ale także powiązania niektórych duchownych z systemem.

Agnes Timar urodziła się w 1928 roku w Budapeszcie. Po ukończeniu studiów teologicznych chała zostać inżynierem budownictwa, zaczęła więc studia na politechnice. W 1950 roku złożyła śluby w zakonie cystersek, a w 1955 założyła w Budapeszcie podziemne “niewidoczne opactwo” Boldogasszony Haza (Dom Świętej Dziewicy). Opiekę duchowną sprawował ksiądz ze zgromadzenia pijarów Ödön Lenard. Opatka, podobnie jak pijarski zakonnik, była dwukrotnie więziona: w latach 1961-1963 i ponownie w latach 1966-1968, ponieważ mimo obowiązującego w tamtych czasach zakazu w dalszym ciągu była aktywna jako zakonnica.

Założony przez o. Lenarda Instytut Historii Kościoła swoją siedzibę miał początkowo w klasztorze cystersek w Kismaros, gdzie przez wiele lat opatką była s. Timar, a obecnie działa w Vác. W swojej pracy węgierski Instytutu kieruje się troską o wypracowanie obiektywnego obrazu okresu prześladowań Kościoła na Węgrzech w latach 1945-1990. Następczynie s. Timar pragną też przekazywać posiadaną wiedzę szerszemu gronu, a zwłaszcza młodszemu pokoleniu katolików węgierskich. Czynią to poprzez wizyty w szkołach, przygotowywanie materiałów do nauczania oraz wystawy.