Zwyczajni-niezwyczajni

„Przyjmując wszystkich najmniejszych, dotkniętych upośledzeniem umysłowym, rozpoznaliście w nich szczególnych świadków Bożej czułości, od których możemy się wiele nauczyć i którzy powinni zająć szczególne miejsce w Kościele” – te słowa Jana Pawła II, skierowane w 2002 r. do odpowiedzialnych Wspólnoty Wiara i Światło, z powodzeniem można przytoczyć także dziś w kontekście walki o godność ludzkiego życia, która z impetem przetacza się przez internetowe fora i sejmowe korytarze. Tym bardziej że „czułość Boga” to także jedno z ulubionych sformułowań papieża Franciszka.

Pretekstem do przytoczenia tych słów jest obchodzony niedawno jubileusz 40-lecia obecności w Polsce Wspólnoty Wiara i Światło, która powstała jako odpowiedź na brak zrozumienia osób niepełnosprawnych umysłowo i niedostateczną troskę o ich rozwój duchowy.

Jubileuszowe uroczystości przeniknięte atmosferą wdzięczności za „zwykłą” i zarazem Bożą codzienność kontrastują z medialno-polityczną zażartą walką na argumenty „za” i „przeciw” życiu. I prowokują pytanie, czy w dyskusji o wartości ludzkiego życia – nienarodzonego, albo „nie tak narodzonego, jak byśmy chcieli” – bardziej cenimy dziś siłę argumentów czy siłę świadectwa.

Bo o ile w mediach nie brak dziś stanowczych głosów z obu stron barykady, o tyle chyba wciąż zbyt małą uwagę przykłada się do niemedialnego, ale też niemożliwego do zakwestionowania świadectwa, jakie o sobie samych dają ci, o których toczy się batalia. Nie tylko ci, którym, pomimo mutacji genetycznej, udaje się wystąpić w reklamie albo przed gremium światowych polityków. Ale też ci zwyczajni-niezwyczajni, jak członkowie Wspólnoty Wiara i Światło, którzy codziennym życiem, krok po kroku, pokazują, że w Bożej perspektywie życie po prostu ma Sens. Nawet jeśli nie ma taryfy ulgowej.

Dorota Abdelmoula

Dziennikarka Katolickiej Agencji Informacyjnej. Niegdyś rzeczniczka Światowych Dni Młodzieży Kraków 2016. Obecnie pracuje w watykańskiej Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia