Przemówienie Benedykta XVI do maronitów 6 czerwca 2010.

Rok: 2010
Autor: Benedykt XVI

Drodzy bracia i siostry w Chrystusie,

Bardzo się cieszę, odwiedzając katedrę Matki Bożej Łaskawej. Dziękuję arcybiskupowi Youssefowi Soueifowi za jego miłe słowa powitania w imieniu społeczności maronickiej na Cyprze. Witam was wszystkich serdecznie słowami Apostoła: „Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa!” (1 Kor 1,3).

Odwiedzając tę świątynią odbywam w swym sercu duchową pielgrzymkę do każdego kościoła maronickiego na wyspie. Zapewniam was, że kierowany ojcowską troską jestem blisko wszystkich wiernych tych starożytnych wspólnot.

Ten kościół katedralny w pewien sposób przedstawia bardzo długie i bogate – a niekiedy burzliwe – dzieje wspólnoty maronickiej na Cyprze. Maronici przybywali do tych brzegów w różnych okresach i często dochowali wierności swemu, wyróżniającemu ich dziedzictwu chrześcijańskiemu, mimo wielu prześladowań. Chociaż ich wiara była próbowana jak złoto w ogniu (por. 1 P 1,7), to jednak wytrwali oni w wierze swych ojców, w wierze, która teraz została przekazana wam, współczesnym Cypryjczykom maronickim. Wzywam was, abyście strzegli tego wielkiego dziedzictwa, tego cennego daru.

Budynek tej katedry przypomina nam o ważnej prawdzie duchowej. Święty Piotr mówi nam, że my, chrześcijanie, jesteśmy żywymi kamieniami, które są budowane na duchową świątynię, „by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2,4-5). Razem z chrześcijanami na całym świecie jesteśmy częścią tej wielkiej świątyni, która jest Mistycznym Ciałem Chrystusa. Nasz kult duchowy, sprawowany w wielu językach, w wielu miejscach i w pięknym zróżnicowaniu liturgii, jest wyrazem jednego głosu ludu Bożego, zjednoczonego w wielbieniu i dziękczynieniu Jemu i w trwałej komunii ze sobą. Komunia ta, która jest nam tak droga, skłania nas do niesienia Dobrej Nowiny naszego nowego życia w Chrystusie całej ludzkości.

Ιδου η πρόκλησις που σας αφήνω σήμερα: εγώ προσεύχουμαι ώστε η εκκλησία σας, με ενότητα μαζύ με τους ποιημένες σας και με τον Επίσκοπον Ρώμης, να αυξάνεται εις την αγιοσύνη, εις την πίστην του Ευαγγελίου και εις την αγάπη γιά τον Κύριον και για τον πλησίον. (Pozostawiam wam dzisiaj następujące zadanie: modlę się, aby wasz Kościół w jedności ze wszystkimi waszymi pasterzami i Biskupem Rzymu mógł wzrastać w świętości, w wierności Ewangelii i w miłości do Pana oraz w miłości wzajemnej, jedni wobec drugich).

Polecając was i wasze rodziny, a zwłaszcza wasze umiłowane dzieci wstawiennictwu św. Marona, z radością udzielam wam wszystkim Apostolskiego Błogosławieństwa.

Tłum. Stanisław Tasiemski OP (KAI)