Abp Galbas: ani chrześcijaństwo, ani konsekracja nie są faktem, ale aktem

Spotykamy się tu, aby odnowić w sobie ducha. Na Jasnej Górze z udziałem wyższych przełożonych zakonów, zgromadzeń i instytutów świeckich drugi dzień trwa Sympozjum Czterech Konferencji Życia Konsekrowanego. Dzisiaj jednym z głównych punktów było spotkanie ze świeckimi, którzy podzielili się swoimi refleksjami o życiu konsekrowanym i oczekiwaniami.

Abp Adrian Galbas, przewodniczący Rady ds. Apostolstwa Świeckich podkreślał w kazaniu podczas Mszy św., że choć łatwiej jest o Ewangelii mówić i z Ewangelią działać, to najważniejsze jest „być” czyli żyć konsekracją.
– Jeśli tego bycia w nas nie ma, to ludzie, zwłaszcza ci zdystansowani do Kościoła, czują się rozczarowani, ale nie tylko nami, lecz Ewangelią – powiedział.

Zauważył, że ani chrześcijaństwo, ani konsekracja nie są faktem, ale aktem, a to znaczy, że domagają się działania.

Kaznodzieja zachęcał do nieustannego czuwania i wierności w małych rzeczach. – Niewzdychanie do rzeczy wielkich, które być może nigdy nie przyjdą, nie tęsknota za miejscami, w których mnie nie ma, nie marzenia o tym, że ludzie których mam wokół siebie wreszcie jakoś sporządnieją, żeby Kościół się trochę obudził i otrzeźwił, ale wierność w tym co mam, w małym szczególiku życia – mówił.

Za papieżem Franciszkiem abp Galbas przestrzegał osoby konsekrowane przed światowością, która jest „potworem, nowotworem, nieszczęściem”. – Światowość jest wtedy, gdy w moim byciu przyjmuję tak naprawdę wszystkie standardy bycia świata. Mówię sobie jedz, pij i upijaj się, kiedy doczesność wypełnia wszystko – wyjaśniał i podkreślał, że wtedy ludzie widząc to niewykształcone „bycie” tracą zaufanie do Ewangelii. Ale, jak dodawał, kaznodzieja, kiedy to bycie jest jędrne, prawdziwe, to ludzie są podniesieni, zbudowani i dlatego najważniejsze jest to, by żyć w konsekracji, mieć uformowane serce do bycia świadkiem Ewangelii”.

Jako wzór wskazał na Maryję czuwającą, zafascynowaną Chrystusem, czerpiącą ze zdrojów zbawienia, która tak niewiele mówiła, a jest świadkiem Ewangelii. „Ciebie Maryjo prosimy, żebyśmy byli, bo jakby nas nie było, gdy mamy być, to lepiej żeby nas nie było” – modlił się abp Adrian Galbas.

Dzisiaj podczas sympozjum jednym z głównych punktów było spotkanie ze świeckimi, którzy podzielili się swoimi refleksjami o życiu konsekrowanym i oczekiwaniami.

Państwo Teresa i Wojciech Kaczmarek z Lublina zauważyli, że od osób konsekrowanych oczekujemy tego samego czego od siebie, czyli tego by „być”. – Na pewno osoby konsekrowane są na świeczniku, bardziej dotyka ich ta krytyka i niechęć, która dzisiaj widoczna jest wobec Kościoła, tym większym wyzwaniem jest świadectwo – powiedziała pani Teresa.

Jasnogórskie sympozjum jest próbą szukania odpowiedzi na pytanie: jak formować serce do bycia świadkiem Ewangelii i okazją do modlitwy i namysłu nad formacją ludzką i duchową sióstr zakonnych, klauzurowych, zakonników i tych, którzy wybrali instytuty świeckie.

– Spotykamy się tu, by odnowić w sobie ducha – powiedział ks. Dariusz Wilk, przewodniczący Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich. Wyjaśnił, że spotykają się tu nie dla demonstracji, pokazania siły czy kolorytu habitów, ale żeby odnowić w sobie ducha i poczuć jedność. – Każdego z nas początek jest ten sam, jest to powołanie pochodzące od Chrystusa i koniec jest ten sam, to rzeczywistość zbawienia, a drogi są różne w zależności od charyzmatu – zauważył.

Podczas spotkania podkreślono, że niezależnie od oczekiwań świata odpowiedzią na potrzeby współczesnego Kościoła jest przede wszystkim modlitwa osób konsekrowanych. – My, tak naprawdę, to intuicyjnie wiemy, że prymat modlitwy jest najistotniejszy i najważniejszy, najbardziej oczekiwany w świecie. Ale jest to temat trudny do realizacji w rzeczywistości codziennej. Świat nie widzi tak, jak widzi Bóg i wydaje się, że bardziej trzeba działać niż modlić się – powiedziała Joanna Wójtowicz, przewodnicząca Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich, przedstawicielka organizatorów.

Na program sympozjum złożyły się liczne konferencje m.in. o drodze dojrzałości w życiu konsekrowanym, o formacji ludzkiej i duchowej, intelektualnej i do posługi. Mowa była także o Team Pope czyli Papieskiej Światowej Sieci Modlitwy. Dziś praca w grupach dotyczyła dyskusji o współczesnych wyzwaniach formacji permanentnej w życiu konsekrowanym.

Podobne sympozja Czterech Konferencji Życia Konsekrowanego – Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych, Konferencji Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych, Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich i Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich – odbywają się co trzy lata, zawsze w innym miejscu.