Abp Guzdek: Trzeba ucałować krzyż

„To ten krzyż – swój krzyż – trzeba ucałować w Wielki Piątek. Pocałunek złożony na nim jest o wiele trudniejszy niż ten w czasie liturgicznej adoracji krzyża, gdyż jest znakiem zgody i akceptacji woli Bożej” – mówił do zgromadzonych kapłanów i wiernych abp Józef Guzdek podczas Liturgii Męki Pańskiej w bazylice archikatedralnej w Białymstoku. Dziś Kościół rozważa mękę Chrystusa, modli się o zbawienie całego świata, adoruje Krzyż i wspomina swoje narodziny z przebitego boku Zbawiciela.

W homilii metropolita białostocki zaznaczył, że krzyż Chrystusa i wartości, na które wskazuje, stawały się inspiracją do poświęcenia i wielkich czynów w wymiarze życia społecznego i narodowego, a w życiu osobistym krzyż staje się także źródłem przemieniającej i oczyszczającej mocy.

„Każdy, kto stanie pod krzyżem i otworzy swoje serce, doświadczy spływającej z niego łaski zbawienia. Ten niezwykły znak przypomina cenę naszego wyzwolenia z niewoli grzechu i zła. Ukazuje, jak wielką wartość ma w oczach Bożych każdy człowiek, skoro Bóg umiłował go aż po krzyż (…). Czy można pozostać obojętnym wobec takiego dowodu miłości?” – pytał.

Wskazał także, że prawdziwym potwierdzeniem wiary jest podjęcie własnego krzyża codziennych obowiązków wynikających z realizacji życiowego powołania, obowiązków zawodowych i społecznych, samotności czy ograniczeń wynikających z podeszłego wieku, choroby i cierpienia, i dźwiganie go razem z Chrystusem.

Przypominając gest przytulenia się św. Jana Pawła II do krzyża w jego ostatni Wielki Piątek, abp Guzdek stwierdził, że tym geście kryło się przyjęcie z miłością woli Bożej i zawierzenie się Bożym miłosiernym dłoniom.

„Tylu z nas ugina się pod ciężarem własnego krzyża – mówił metropolita białostocki. –  Mam na myśli chorych i cierpiących w rodzinnych domach i szpitalach, samotnych i opuszczonych przez własne dzieci. Tych, którzy w ostatnim czasie przeżyli śmierć swoich bliskich. Myślę o obowiązkach i codziennym trudzie, jaki podejmują rodzice w trosce o wychowanie dzieci. Ale także o młodych małżeństwach i rodzinach, które nie mają własnego mieszkania, o tych, którym przyszło zmagać się z biedą… Pamiętam o wszystkich, którzy dźwigają swój krzyż” – zapewniał abp Guzdek.

Centralnym wydarzeniem liturgii wielkopiątkowej jest adoracja krzyża. Przed ołtarz wniesiony został krzyż zasłonięty fioletowym suknem. Metropolita stopniowo odsłaniał jego ramiona, trzykrotnie śpiewając: „Oto drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”, na co wierni odpowiadali: „Pójdźmy z pokłonem”.

Choć w Wielki Piątek Kościół nie sprawuje Eucharystii, to uczestnicy liturgii mogą przyjąć Komunię św. – prawdziwe Ciało Chrystusa, wydane za ludzi na drzewie krzyża.

Ostatnią częścią liturgii Wielkiego Piątku była procesja do Grobu Pańskiego. W bocznej kaplicy archikatedry wystawiony został Najświętszy Sakrament w monstrancji okrytej białym welonem – symbolem całunu, w który owinięto ciało zmarłego Chrystusa. Wierni będą adorować tam Najświętszy Sakrament do późnych godzin wieczornych.