Białystok: 13 nowych kapłanów

6 czerwca 13 diakonów przyjęło święcenia prezbiteratu z rąk abp. Edwarda Ozorowskiego. Metropolita białostocki przypomniał o godności kapłaństwa, dzięki któremu Chrystus uobecniany jest we współczesnym świecie.

W uroczystościach w białostockiej bazylice archikatedralnej pw.Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wziął udział abp. senior Stanisław Szymecki oraz kapłani białostockiego prezbiterium, władze i alumni seminarium duchownego, rodziny księży neoprezbiterów, zaproszeni goście oraz niezwykle licznie przybyli wierni.

W homilii metropolita białostocki wskazał na charakter i godność sakramentu kapłaństwa. W słowie zaś kończącym zwrócił uwagę, iż w kapłaństwie bardziej liczy się to, co kapłani mają z Chrystusa niż to, co mają z siebie. Powiedział między innymi: „Chrystus wciąż potrzebuje ludzi, aby mu dostarczali swoich ust, swoich rąk, aby starali się być jego ambasadorami, aby go uobecniali w codziennym ludzkim życiu. Cieszymy się dzisiejszą uroczystością, i pragniemy jeszcze bardziej zespolić się w wierze, aby ci młodzi ludzie idąc do świata spotykali, nie wrogów lecz przyjaciół, aby sami słyszeli co mówi świat, i jednocześnie, aby świat słyszał to co oni mówią, bo są wzięci ze świata i posłani do świata. Niech ten dzień dla całej naszej archidiecezji, a poprzez nią dla całego Kościoła Powszechnego będzie dniem nowej nadziei i nowego zapału do życia, bowiem zostaliście wezwani do pełni życia i do pełni miłości!” –powiedział abp Ozorowski.

W dniu święceń nowi kapłani zostali rozesłani na parafie. Pracę duszpasterską na wyznaczonych placówkach rozpoczną po wakacjach. W międzyczasie podejmą wakacyjne zastępstwa starszych kolegów na parafiach archidiecezji. W dniu jutrzejszym natomiast (07. 06) najmłodsi stażem księża odprawią swoje pierwsze Msze św. prymicyjne w rodzinnych parafiach.

Nowi kapłani przygotowywali się do święceń poprzez sześć lat pobytu w seminarium duchownym. W czasie studiów dzięki, wysiłkowi moderatorów i wykładowców formowani byli na trzech płaszczyznach – intelektualnej, pastoralnej i duchowej. W ramach formacji intelektualnej uczestniczyli w sześcioletnim cyklu wykładów obejmujących zagadnienia z dziedziny filozofii i teologii. Uwieńczeniem tego etapu formacji są prace magisterskie obronione przez wszystkich nowo wyświęconych kapłanów.
Formacja duszpasterska – obok teorii zdobywanej na wykładach, a obejmującej takie zagadnienia jak homiletyka (nauka głoszenia kazań), katechetyka czy spowiednictwo, to także zdobywanie praktyki pastoralnej. Najważniejszym doświadczeniem neoprezbiterów były półroczne praktyki odbyte przed święceniami w parafiach archidiecezji.

Formacja duchowa obejmowała codzienną Mszę św., regularną spowiedź, modlitwy indywidualne, rozważanie Pisma Świętego i pogłębianie osobistej więzi z Chrystusem.

Jako klerycy byli stopniowo włączani do posługiwania w Kościele. Kolejnymi etapami były obłóczyny (pierwsze założenie stroju duchownego – sutanny), lektorat (pogłębiający uczestnictwo w misji nauczycielskiej Kościoła), akolitat (umożliwiający udzielanie Komunii św. wiernym) oraz diakonat – pierwszy stopień sakramentu święceń. Bezpośrednie, duchowe przygotowanie do kapłaństwa stanowiły tygodniowe, zamknięte rekolekcje odbyte przez kandydatów tuż przed dniem święceń.

Prezbiterzy, obok biskupów, uczestniczą w posłudze kapłańskiej Chrystusa. Chociaż w Kościele Katolickim uznaje się trzystopniowy sakrament święceń obejmujący diakonat, prezbiterat i biskupstwo, to jednak, jak zaznacza Katechizm Kościoła Katolickiego, na diakonów „nakłada się ręce nie dla kapłaństwa lecz dla posługi” (KKK 1569).