Coraz bliżej beatyfikacji ks. Władysława Korniłowicza

Dekret o heroiczności cnót ks. Władysława Korniłowicza, współtwórcy i kierownika duchowego Dzieła Niewidomych w Laskach ogłosiła wczoraj Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych z zgodą papieża Franciszka. Do jego beatyfikacji potrzebne jest już tylko uznanie cudu za jego wstawiennictwem.

Ksiądz Władysław Korniłowicz urodził się 5 sierpnia 1884 roku w Warszawie. Wychowany w środowisku radykalnej inteligencji, porzucił studia przyrodnicze w Zurichu, podjęte na życzenie ojca, wybitnego psychiatry, i wstąpił w 1905 roku do Seminarium Duchownego w Warszawie. W latach 1906-1914 studiował filozofię i teologię we Fryburgu Szwajcarskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 6 kwietnia 1912 roku w Krakowie z rąk bp. Adama Sapiehy.

W latach 1914-1916 był kapelanem Zakładu Generałowej Jadwigi Zamoyskiej w Zakopanem, gdzie szczególnie apostołował wśród młodzieży. W latach 1916-1918 pracował już w swojej archidiecezji jako wikariusz, prefekt szkół warszawskich, archiwista i notariusz w Kurii Metropolitalnej. W latach 1918-20 pełnił funkcję kapelana wojskowego, odprawiał Mszę św. w okopach wojny polsko-bolszewickiej, spowiadał żołnierzy.

Na przełomie lat 1920/1921 jako sekretarz arcybiskupa Sapiehy odbył dwumiesięczną podróż do Austrii, Włoch, Francji i Belgii. Poznał wówczas osobiście wybitnych przedstawicieli tomizmu – kard. Desire Merciera oraz Jacques’a Maritaina. Po powrocie do Warszawy zapoczątkował w oparciu o zespół zwany „Kółkiem” szerszą pracę apostolską wśród młodej inteligencji.

Początki „Kółka” sięgają 1918 roku, kiedy to wokół ks. Korniłowicza zaczęło skupiać się grono młodzieży uniwersyteckiej zainteresowanej pogłębieniem wiedzy religijnej i życia wewnętrznego. Grono to nie stanowiło organizacji, lecz było grupą przyjaciół złączonych wspólnymi zainteresowaniami. Byli to m.in. Zofia Landy (późniejsza franciszkanka – s. Teresa), Zofia Sokołowska (późniejsza franciszkanka – s. Katarzyna), Franciszek Tencer, Rafał Blüth, Zygmunt Serafinowicz, Jerzy Liebert. Ks. Korniłowicz był inspiratorem i duchowym opiekunem „Kółka”. W centrum zainteresowań członków „Kółka”, poza pogłębieniem formacji intelektualnej, znajdowały się konkretne problemy życiowe, społeczne, filozoficzne i zawodowe.

W 1918 roku ks. Władysław poznał Matkę Elżbietę Czacką. Po śmierci pierwszego kierownika duchowego Zgromadzenia – ks. Krawieckiego – podjął dalej jego misję z czasem coraz bardziej angażując się w Dzieło Matki Czackiej i zostając członkiem Zarządu Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi. Wzbogacił duchowość Zgromadzenia o apostolstwo względem ludzi będących daleko od Boga.

W 1930 roku przeniósł się na stałe do Lasek, gdzie w ścisłej współpracy z Matką Czacką kształtował duchowość Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Jednocześnie prowadził intensywną pracę spowiednika i rekolekcjonisty obejmując nią szerokie kręgi młodej inteligencji katolickiej, a także kapłanów i siostry zakonne. Szczególną gorliwość wykazywał wobec ludzi niewierzących lub religijnie obojętnych. Za pośrednictwem jego kapłańskiej posługi dokonał się cały szereg konwersji ludzi niewierzących i wyznawców innych religii.

W pierwszych latach pobytu w Laskach z jego inicjatywy powstał Dom Rekolekcyjny, w którym przez cały rok odbywały się rekolekcje indywidualne lub grupowe dla ludzi pragnących pojednać się z Bogiem lub pogłębić swe życie wewnętrzne. Ojciec – jak go powszechnie nazywano w Laskach był inspiratorem ruchu liturgicznego w Polsce, przekazywał otoczeniu swoją miłość do Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa.

W środowisku związanym z Dziełem Lasek rosła potrzeba apostolstwa słowa pisanego. Odpowiedzieć jej miały powstałe w 1931 roku Księgarnia i Wydawnictwo „Verbum” oraz czasopismo o tej nazwie. Pozostawało ono pod bezpośrednim kierownictwem ks. Korniłowicza i wychodziło w latach 1934-1939.

Okupacja nie przerwała żarliwej aktywności duszpasterskiej Ojca Korniłowicza. Zmuszony do ukrywania się przed Niemcami i wyjazdu do Żułowa odwiedzał stamtąd wiele zaprzyjaźnionych dworów, które stały się miejscem zebrań, wykładów i rekolekcji. Z rekolekcjami docierał nawet do Warszawy, Krakowa i Lublina. Przez cały czas okupacji prowadził dla Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża i paru innych osób studium tomistyczne.

W 1942 roku na głowie Ojca wystąpił guz od uderzenia o niskie odrzwia, rozpoznany później jako nowotwór. Operacji dokonano w Warszawie w kwietniu 1944 roku. Po przejściu frontu, 24 lutego 1945 roku ks. Korniłowicz wrócił do pracy duszpasterskiej w Laskach wznawiając jednocześnie działalność rekolekcyjną. W grudniu 1945 roku ponowił się atak choroby. W kwietniu 1946 roku nastąpiła druga operacja. Zmarł 26 września 1946 roku w Laskach w opinii świętości.

W dniu 27 września 1978 roku na podstawie Dekretu Kongregacji do Spraw Świętych Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński dokonał otwarcia procesu informacyjnego o życiu i cnotach Sługi Bożego. Dnia 11 listopada 1981 roku doczesne szczątki Sługi Bożego zostały przeniesione do kościoła św. Marcina w Warszawie. W czerwcu 1995 roku proces na szczeblu diecezji został zakończony i akta przesłano do Kongregacji w Rzymie.