Kardynałowie nominaci – biogramy, 20 października 2010 r.

Rok: 2010
Autor: KAI

Publikujemy biogramy nowo mianowanych kardynałów.

Pracownicy Kurii Rzymskiej:

Abp Angelo Amato z Włoch, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Urodził się 8 czerwca 1938 r. w mieście Molfetta na południu Włoch. Święcenia kapłańskie przyjął w Zgromadzeniu Salezjańskim 22 grudnia 1967. 19 grudnia 2002 Jan Paweł II mianował go sekretarzem Kongregacji Nauki Wiary (a więc najbliższym współpracownikiem ówczesnego prefekta kard. Josepha Ratzingera do chwili jego wyboru na papieża) i jednocześnie biskupem tytularnym. Papież udzielił mu również osobiście sakry 6 stycznia następnego roku. Jako sekretarz głównej kongregacji watykańskiej uchodził za jednego z autorów deklaracji „Dominus Iesus” o jedyności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła z 2000 roku.

Abp Mauro Piacenza z Włoch, prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa. Urodził się 15 września 1944 r. w Genui. Tam też przyjął święcenia kapłańskie 21 grudnia 1969 r. Jest specjalistą w zakresie prawa kanonicznego. Jako kapłan pracował w swej rodzimej archidiecezji, m.in. jako spowiednik w Wyższym Arcybiskupim Seminarium Duchownym i kapelan uniwersytecki, wykładał prawo kanoniczne na Wydziale Teologicznym Północnych Włoch. Był też sędzią w sądach kościelnych różnych szczebli, rzecznikiem prasowym archidiecezji. Od 1986 r. był kanonikiem katedry metropolitalnej w Genui. W 1990 r. rozpoczął pracę w Kongregacji ds. Duchowieństwa, w której od 25 listopada 1997 r. był szefem biura, a od 11 marca 2000 r. – podsekretarzem. 13 października 2003 r. Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji Dóbr Kulturalnych Kościoła i biskupem tytularnym Victoriany. Sakrę nowy biskup przyjął 15 listopada tegoż roku z rąk ówczesnego arcybiskupa Genui kard. Tarcisio Bertonego. 28 sierpnia 2004 r. papież powołał go na stanowisko przewodniczącego Papieskiej Komisji Archeologii Sakralnej, skąd 7 maja 2007 r. Benedykt XVI przeniósł go znów do Kongregacji ds. Duchowieństwa, tym razem na stanowisko sekretarza, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa. Od 7 października br. jest prefektem tego urzędu.

Abp Gianfranco Ravasi z Włoch, biblista, przewodniczący Papieskiej Rady Kultury oraz Papieskich Komisji: ds. Dóbr Kulturalnych Kościoła i ds. Archeologii Sakralnej. Urodził się 18 października 1942 w Merate w Lombardii na północy Włoch. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1966, po czym kontynuował studia teologiczne i biblijne w Rzymie, Mediolanie i w innych ośrodkach. Jest wybitnym biblistą, znawcą języka hebrajskiego. Był prefektem Biblioteki-Pinakoteki Ambrozjańskiej w Mediolanie i wykładał teologię biblijną na Wydziale Teologicznym Północnych Włoch w tym mieście. Od 1995 jest członkiem Papieskiej Komisji Biblijnej. Benedykt XVI powierzył mu przygotowanie rozważań Drogi Krzyżowej w rzymskim Koloseum w Wielki Piątek 2007. 3 września tegoż roku mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady Kultury oraz Papieskich Komisji: ds. Dóbr Kulturalnych Kościoła i ds. Archeologii Sakralnej. Sam też udzielił mu sakry 29 tegoż miesiąca. G. Ravasi jest znanym we Włoszech popularyzatorem Pisma Świętego. Wypowiada się na te tematy w radiu, telewizji i prasie. Od lat osiemdziesiątych wydał wiele książek na temat Biblii, w tym komentarze do większości ksiąg biblijnych. Prawie 20 takich prac ukazało się po polsku, a od 2007 jego artykuły biblijne zamieszcza co tydzień poznański „Przewodnik Katolicki”.

Abp Fortunato Baldelli z Włoch, wielki penitencjarz apostolski. Urodził się 6 sierpnia 1935 r. we włoskim miasteczku Valfabrica koło Perugii w Umbrii. Święcenia kapłańskie przyjął 18 marca 1961 r. Jest doktorem prawa kanonicznego. W 1966 podjął pracę w dyplomacji watykańskiej, na placówkach na Kubie i w Egipcie. Następnie pracował w watykańskim Sekretariacie Stanu – w Radzie ds. Publicznych Kościoła i jako specjalny wysłannik – stały obserwator Stolicy Apostolskiej w Radzie Europy w Strasburgu. 12 lutego 1983 Jan Paweł II mianował go delegatem apostolskim w Angoli, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa (sakrę nowy hierarcha przyjął 23 kwietnia 1983). 4 maja 1985 doszło do tego stanowisko pronuncjusza na Wyspach św. Tomasza i Książęcej. Następnie był nuncjuszem kolejno w Dominikanie (1991-94), Peru (1994-99) i we Francji (1999-2009). 2 czerwca 2009 Benedykt XVI powołał go na wielkiego penitencjarz apostolskiego.

Abp Velasio De Paolis CS z Włoch, przewodniczący Prefektury Spraw Gospodarczych Stolicy Apostolskiej, delegat papieski dla zgromadzenia Legionistów Chrystusa. Urodził się 19 września 1935 w Sonnino koło Rzymu. Święcenia kapłańskie przyjął 18 marca 1961 w Zgromadzeniu Misjonarzy św. Karola (skalabrynianów; CS). Ukończył cztery uniwersytety rzymskie, w tym dwa papieskie, jest specjalistą w zakresie prawa kanonicznego i teologii moralnej. W latach 1965-74 pełnił różne stanowiska w swym zgromadzeniu zakonnym, ostatnio jako jego prokurator generalny. Od 1971 pracował na uczelniach papieskich, m.in. od 1998 jest dziekanem wydziału prawa kanonicznego „Urbanianum”. 30 grudnia 2003 Jan Paweł II mianował go sekretarzem Trybunału Sygnatury Apostolskiej i biskupem tytularnym Thelepte. Sakrę biskup-nominat przyjął 21 lutego 2004 r. 12 kwietnia 2008 Benedykt XVI powołał go na przewodniczącego Prefektury Spraw Gospodarczych Stolicy Apostolskiej, a 9 lipca 2010 mianował go swym delegatem ds. Legionu Chrystusa z bardzo szerokim zakresem władzy wobec zgromadzenia. Kardynał-nominat jest autorem licznych książek, artykułów i innych opracowań, przede wszystkim dotyczących prawa kanonicznego oraz bierze czynny udział w życiu naukowym z tej dziedziny we Włoszech i za granicą. Jednocześnie jest bardzo aktywny na płaszczyźnie życia duchowego, prowadził kursy z tego zakresu.

Abp Raymond Leo Burke z USA, prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. Urodził się 30 czerwca 1948 w Richland Center w stanie Wisconsin (USA). Ukończył m.in. Uniwersytet Katolicki Ameryki w Waszyngtonie i uczelnie papieskie w Rzymie. Święcenia przyjął 29 czerwca 1975 w bazylice św. Piotra w Rzymie jako kapłan diecezji La Crosse. Do 1989 pełnił następnie różne funkcje w swej diecezji z przerwą na lata 1980-84, gdy doktoryzował się z prawa kanonicznego w Rzymie. W latach 1989-94 był obrońcą węzła małżeńskiego w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej w Watykanie. 10 grudnia 1994 Jan Paweł II mianował go biskupem La Crosse i osobiście konsekrował go 6 stycznia następnego roku. 2 grudnia 2003 Ojciec Święty przeniósł amerykańskiego hierarchę na stanowisko arcybiskupa Saint Louis, skąd 27 czerwca 2008 Benedykt XVI odwołał go do Rzymu, powierzając mu urząd prefekta Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej – najwyższej sądowniczej władzy odwoławczej w Kościele katolickim. Jest on pierwszym nie-Europejczykiem, który objął to stanowisko. 7 października tegoż roku abp Burke stanął również na czele Komisji dla Adwokatów Kurii Rzymskiej.

Abp Kurt Koch ze Szwajcarii, przewodniczący Papieskiej Rady Popierania Jedności Chrześcijan. Urodził się 15 marca 1950 r. Emmenbrücke w pobliżu Lucerny. Studiował teologię na Uniwersytecie Ludwika-Maksymiliana w Monachium i na Uniwersytecie w Lucernie. Studia ukończył w 1975 roku. Początkowo pracował jako świecki teolog w Sursee. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1982 r. w Bazylei. Przez trzy lata był wikariuszem w parafii Matki Boskiej w Bernie. W 1986 r. został wykładowcą dogmatyki i teologii moralnej w Instytucie Katechetycznym w Lucernie, w 1987 r. doktoryzował się, a w dwa lata później habilitował, po czym został profesorem dogmatyki, etyki, liturgiki i teologii ekumenicznej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu w Lucernie. 21 sierpnia 1995 r. został wybrany biskupem diecezji Bazylea, a Jan Paweł II zatwierdził ten wybór 6 grudnia tego samego roku. Miesiąc później papież osobiście udzielił mu sakry biskupiej w bazylice watykańskiej. Bp Koch był on w latach 2007-09 przewodniczącym episkopatu swego kraju. Ogłosił ponad 60 książek i pism, również już jako biskup.

Abp Robert Sarah z Gwinei, przewodniczący Papieskiej Rady „Cor Unum”. Urodził się 15 czerwca 1945 r. w miejscowości Ourous w Gwinei. Święcenia kapłańskie przyjął 20 lipca 1969 r., po czym pracował w archidiecezji Conakry. 13 sierpnia 1979 r. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem stolicy – nominat miał wówczas nieco ponad 34 lata i był najmłodszym biskupem na świecie. Sakrę przyjął 8 grudnia tegoż roku. W ponad 22 lata później papież powołał go 1 października 2001 r. na sekretarza Kongregacji Ewangelizacji Narodów. Zarówno na swym poprzednim urzędzie – w Gwinei, jak i później, w Watykanie, dał się poznać jako gorliwy obrońca wiary, zwłaszcza w zderzeniu z islamem. Szczególnie znane stały się jego słowa z 1 września br., ostro krytykujące przywódcę libijskiego Muammara Kadafiego, nawołującego Europejczyków do przechodzenia na islam. Abp Sarah oświadczył wówczas, że wypowiedź ta jest obraźliwa dla papieża i katolickich Włoch, a mówienie o nawracaniu jest pozbawione sensu, gdyż to sami ludzie mają świadomie decydować, jaką religię chcą wyznawać.

Abp Paolo Sardi z Włoch, wicekamerling Kamery Apostolskiej, pro-patron Suwerennego Wojskowego Zakonu Maltańskiego. Urodził się 1 września 1934 w Ricaldone w Piemoncie, w północno-wschodnich Włoszech. Na początku lat dziewięćdziesiątych rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej. 10 grudnia 1996 Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskich do specjalnych poruczeń i arcybiskupem tytularnym i osobiście udzielił mu sakry 6 stycznia następnego roku w Watykanie. 23 października 2004 Ojciec Święty powołał go na wicekamerlinga Kamery Apostolskiej, a 6 czerwca 2009 Benedykt XVI powierzył mu dodatkowo stanowisko pro-patrona Zakonu Maltańskiego.

Abp Francesco Monterisi z Włoch, archiprezbiter bazyliki św. Pawła za Murami. Urodził się 28 maja 1934 w miejscowości Barletta (w Apulii na południu Włoch). Święcenia kapłańskie przyjął 16 marca 1957. W latach siedemdziesiątych rozpoczął pracę dyplomatyczną w Stolicy Apostolskiej. 24 grudnia 1982 Jan Paweł II mianował go pronuncjuszem apostolskim w Korei Południowej, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa i osobiście udzielił mu sakry 6 stycznia następnego roku w Watykanie. W 1987 abp Monterisi powrócił do Watykanu i pracował w Sekretariacie Stanu. 11 czerwca 1993 Ojciec Święty powołał go na nuncjusza apostolskiego w Bośni i Hercegowinie – pierwszego od czasu nawiązania stosunków dyplomatycznych między obu stronami w sierpniu 1992. 7 marca 1998 papież mianował go sekretarzem Kongregacji Biskupów, z czym wiązała się godność sekretarza Świętego Kolegium Kardynalskiego, dzięki czemu mógł on – nie będąc kardynałem – uczestniczyć w kwietniu 2005 w konklawe, które wybrało obecnego papieża. 3 lipca 2009 Benedykt XVI powołał go na archiprezbitera rzymskiej bazyliki św. Pawła za Murami.

Kardynałowie wśród arcybiskupów diecezjalnych:

Abp Paolo Romeo z Włoch, metropolita Palermo. Urodził się 20 lutego 1938 r. w Acireale koło Katanii na Sycylii. Uczęszczał do rzymskiego seminarium duchownego Almo Collegio Capranica i studiował teologię na papieskich uniwersytetach: Gregoriańskim i Laterańskim. Święcenia kapłańskie przyjął 18 marca 1961. Ukończył Papieską Akademię Kościelną, kształcącą dyplomatów watykańskich. W 1967 rozpoczął posługę w dyplomacji Stolicy Apostolskiej, pracując w nuncjaturach na Filipinach, w Belgii i Luksemburgu, Wenezueli, Rwandzie i Burundi. 17 grudnia 1983 Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskim na Haiti, wynosząc jednocześnie do godności arcybiskupa i osobiście udzielił mu sakry 6 stycznia następnego roku. 24 kwietnia 1990 został powołany na podobny urząd w Kolumbii, a 5 lipca 1999 – w Kanadzie. Od 17 kwietnia 2001 reprezentował papieża we Włoszech i Republice San Marino. 19 grudnia 2006 Benedykt XVI mianował go arcybiskupem Palermo.

Abp Reinhard Marx z Niemiec, metropolita Monachium i Fryzyngi. Urodził się 21 września 1953 w miejscowości Geseke na terenie archidiecezji Paderborn w środkowych Niemczech. Studiował na Wydziale Teologicznym w Paderborn i w Paryżu. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 czerwca 1979 z rąk arcybiskupa Paderborn Johannesa Joachima Degenhardta, przyszłego kardynała. W latach 1981-89 kontynuował studia na uniwersytetach w Bochum i Münster, kończąc je doktoratem z teologii. W 1993 otrzymał tytuł Kapelana Jego Świątobliwości. W 1996 został profesorem nadzwyczajnym chrześcijańskiej nauki społecznej na Wydziale Teologicznym w Paderbornie. 23 lipca 1996 otrzymał nominację na biskupa pomocniczego Paderbornu. Sakry udzielił mu 21 września tegoż roku abp Degenhardt. 20 grudnia 2001 przeniesiony na biskupstwo Trewiru. 30 listopada 2007 został następcą kardynała Friedricha Wettera w Monachium i Fryzyndze.

Abp Donald Wuerl z USA, arcybiskup Waszyngtonu. Urodził się w Pittsburghu 12 listopada 1940 r. Studia, rozpoczęte w seminarium duchownym w Cincinnati i na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie, kontynuował w Rzymie w Papieskim Kolegium Północnoamerykańskim oraz na Papieskich Uniwersytetach Gregoriańskim i św. Tomasza, gdzie uzyskał doktorat z teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 17 grudnia 1966 r. Po krótkiej pracy wikariusza parafii św. Rozalii w Pittsburghu, został w 1968 r. sekretarzem ówczesnego biskupa tej diecezji Johna Wrighta, który rok później został kardynałem i prefektem Kongregacji Duchowieństwa. Ks. Wuerl pracował w tej dykasterii w latach 1969-80. Następnie do 1985 r. był rektorem seminarium w Pittsburghu. 30 listopada 1985 r. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Seattle i udzielił mu sakry 6 stycznia 1986 r. w Watykanie. Biskupem Pittsburgha został 12 lutego 1988 r. Od 2005 r. jest członkiem Rady Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów. Jest zdecydowanym obrońcą życia oraz małżeństwa i rodziny. We wrześniu br. Kongregacja Nauki Wiary mianowała go swym delegatem w sprawach związanych z przejściem grup byłych anglikanów do Kościoła katolickiego i tworzeniem dla nich specjalnych ordynariatów personalnych na terenie USA.

Abp Laurent Monsengwo Pasinya, arcybiskup Kinszasy z Demokratycznej Republiki Konga. Urodził się 7 październia 1939 w Mongobele (prowincja Bandundu w środkowo-zachodniej części dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga). Pochodzi z jednej z królewskich rodzin w Basakata, a jego nazwisko “Monsengwo”, znaczy „wnuk tradycyjnego wodza”. W 1951 jako 12-latek wstąpił do niższego seminarium duchownego w Bokoro w diecezji Inongo, z którą był związany do 1957. Przeszedł wówczas do wyższego seminarium w Kabwe, w którym studiował filozofię, po czym w 1960 wyjechał na studia teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Urbanianum w Rzymie. Tam też przyjął 21 grudnia 1963 święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego prefekta Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, ormiańskiego patriarchy kard. Petrosa Agagianiana. Inteligencja i duże zdolności czarnoskórego kapłana sprawiły, że przebywał on w Rzymie do 1970, studiując na Papieskim Instytucie Biblijnym, gdzie jako pierwszy Afrykanin uzyskał doktorat z biblistyki. Po powrocie do kraju przez kilka lat pracował duszpastersko i jako wykładowca na Wydziale Teologicznym i w wyższym seminarium duchownym im. Jana XXIII w Kinszasie. 13 lutego 1980 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji Inongo i osobiście udzielił mu sakry 4 maja tegoż roku w czasie swej pierwszej podróży do DRKonga (wówczas Zairu). 7 kwietnia 1981 papież przeniósł go na podobne stanowisko w archidiecezji Kisangani, a 1 września 1988 powierzył mu kierowanie tą jednostką kościelną. 6 grudnia 2007 Benedykt XVI mianował go arcybiskupem Kinszasy – stolicy kraju. W latach 1984-92 był i od 2004 ponownie jest przewodniczącym episkopatu swego kraju. Ponadto w latach 1997-2003 abp Monsengwo był przewodniczącym Sympozjum Konferencji Biskupich Afryki i Madagaskaru (SECAM), a w latach 2007-10 był współprzewodniczącym Pax Christi International – międzynarodowej katolickiej organizacji pokojowej.

Abp Medardo Joseph Mazombwe z Zambii, emerytowany metropolita Lusaki. Urodził się 24 września 1931 w miejscowości Chundamira na terenie diecezji Chipata na wschodzie kraju. Święcenia kapłańskie przyjął 4 września 1960 r., po czym pracował w swej diecezji i uzupełniał wiedzę za granicą, m.in. w Rzymie. Po powrocie do kraju pełnił różne stanowiska w miejscowym Kościele. 11 listopada 1970 Paweł VI mianował go biskupem jego rodzinnej diecezji Chipata – sakrę nowy hierarcha przyjął 7 lutego następnego roku z rąk ówczesnego arcybiskupa Lusaki Emmanuela Milingo, dziś zawieszonego w czynnościach kapłańskich i de facto stojącego poza Kościołem. 30 listopada 1996 Jan Paweł II powołał 65-letniego wówczas bp. Mazombwe na nowego arcybiskupa Lusaki – na stanowisku tym pozostawał prawie 10 lat – do 28 października 2006, gdy miał 75 lat. Obecna nominacja arcybiskupa-seniora na kardynała przypada w roku 50-lecia jego kapłaństwa i w 40. rocznicę nominacji biskupiej.

Abp Malcolm Ranjith Patabendige Don z Sri Lanki, arcybiskup Kolombo. Urodził się 15 listopada 1947 w mieście Polgahawela koło prowincji Kurunegala w środkowej części Sri Lanki. Kształcił się na wyspie, m.in. w seminarium duchownym w Kandy, a także na Papieskim Uniwersytecie Urbanianum w Rzymie i tam – w bazylice św. Piotra – przyjął 29 czerwca 1975 święcenia kapłańskie z rąk Pawła VI. Kontynuował następnie studia w Wiecznym Mieście i w Jerozolimie, wieńcząc je w 1978 doktoratem z biblistyki. Po powrocie do kraju pracował duszpastersko w swych stronach rodzinnych, m.in. w ubogich rejonach rybackich, co uwrażliwiło go na problemy społeczne. Założył np. „Seth Sarana” – ośrodek pomocy dla biednych w archidiecezji Kolombo. W 1983 został dyrektorem krajowym Papieskich Dzieł Misyjnych Sri Lanki, których działalność bardzo ożywił, zwłaszcza Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci. 17 czerwca 1991 Jan Paweł II mianował ks. Patabendige biskupem pomocniczym Kolombo (sakrę nowy biskup przyjął 31 sierpnia tegoż roku). W łonie episkopatu swego kraju pełnił różne stanowiska, m.in. zajmował się duszpasterstwem świeckich, przygotowywał też wizytę Ojca Świętego w swym kraju w styczniu 1995. W 1995 został sekretarzem generalnym Konferencji Biskupów Katolickich Sri Lanki. Gdy 2 listopada tegoż roku papież utworzył nową diecezję Ratnapura, pierwszym jej zwierzchnikiem został właśnie bp Patabendige. Spotkało się to z powszechną aprobatą w całym kraju, a do hierarchy napłynęły życzenia od zwierzchników wszystkich religii, obecnych na wyspie. Na stanowisku tym zastała go papieska nominacja z 1 października 2001 na podsekretarza Kongregacji Ewangelizacji Narodów i przewodniczącego Najwyższej Rady Papieskich Dzieł Misyjnych – był pierwszym Lankijczykiem, obdarzonym tak wysokim stanowiskiem w Kurii Rzymskiej. 29 kwietnia 2004 Ojciec Święty mianował go nuncjuszem apostolskim, również jako pierwszego syna Sri Lanki, w Indonezji i Timorze Wschodnim, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa. 10 grudnia 2005 Benedykt XVI ponownie ściągnął hierarchę do Rzymu, tym razem na sekretarza Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Dał się tam poznać m.in. jako obrońca dawnego obrządku rzymskiego i przeciwnik komunii św. na rękę i na stojąco. A 16 czerwca 2009 papież powołał go na arcybiskupa stolicy Sri Lanki – Kolombo. Arcybiskup biegle włada 10 językami, łącznie z łaciną, greką i hebrajskim.

Abp Raymundo Damasceno Assis z Brazylii, arcybiskup Aparecidy. Urodził się 15 lutego 1937 roku w Capela Nova w stanie Minas Gerais w Brazylii. W 1955 roku wstąpił do niższego seminarium duchownego w Mariana, gdzie studiował również filozofię. Studia teologiczne kontynuował we Włoszech i Niemczech. 19 marca 1968 roku otrzymał święcenia kapłańskie w Conselheiro Lafaiete. Jako kapłan był m.in. koordynatorem katechezy oraz proboszczem a następnie kanclerzem kurii biskupiej archidiecezji Brasilia i rektorem tamtejszego wyższego seminarium duchownego. 18 czerwca 1986 został Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Brasilii i wikariuszem generalnym stołecznej archidiecezji. W latach 1995-2003 był sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Brazylii. 28 stycznia 2004 roku Ojciec Święty mianował go arcybiskupem Aparecidy. W latach 1995-2003 był sekretarzem generalnym episkopatu Brazylii. Od 2007 r. jest przewodniczącym CELAM – Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej Ameryki Łacińskiej i Karaibów.

Abp Raúl Eduardo Vela Chiriboga z Ekwadoru, emerytowany arcybiskup Quito. Urodził się 1 stycznia 1934 w Riobamba w środkowym Ekwadorze. Uczęszczał do szkoły średniej, prowadzonej przez salezjanów w swym mieście rodzinnym, a następnie wstąpił do wyższego seminarium duchownego św. Józefa w Quito. 28 lipca 1957 przyjął święcenia kapłańskie, po czym pracował duszpastersko i jako wykładowca w seminarium w swej rodzimej diecezji. 20 kwietnia 1972 Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym Guayaquil, 21 maja tegoż roku przyjął sakrę. W latach 1972-75 był sekretarzem generalnym episkopatu swego kraju. 29 kwietnia 1975 papież przeniósł go na samodzielną placówkę, mianując go biskupem diecezji Azogues. 8 lipca 1989 Jan Paweł II mianował go biskupem polowym Ekwadoru. Ze stanowiska tego ustąpił 7 marca 1998, pozostając nadal biskupem Azogues. 21 marca 2003 Ojciec Święty powołał go na arcybiskupa-metropolitę Quito, urząd ten piastował do 11 września br., gdy ustąpił, mając ponad 76 lat. Hierarcha brał czynny udział w publicznym życiu kraju, m.in. jako biskup polowy był delegatem arcybiskupa stolicy do Grupy Obrony Narodowej.

Patriarcha Antonios Naguib z Egiptu, patriarcha Aleksandrii dla katolików koptyjskich. Urodził się 18 marca 1935 r. w miejscowości Samalut na terenie eparchii (diecezji) Minya w Egipcie. Po nauce w koptyjskim seminarium duchownym w Maadi koło Kairu odbył jeszcze w latach 1953-58 studia teologiczne w Kolegium Urbanianum Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (Propaganda Fide) w Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął 30 października 1960 r., po czym przez rok był proboszczem w miejscowości Fikrija na terenie swej rodzimej eparchii, a następnie kontynuował studia w Rzymie, uzyskując w 1962 r. licencjaty z teologii i w 2 lata później z biblistyki. Po powrocie do kraju wykładał biblistykę w swym dawnym seminarium w Maadi do chwili wybrania go 26 lipca 1977 r. biskupem Minii; sakrę przyjął 9 września tegoż roku. Zajmował się szczególnie ożywianiem duszpasterstwa w swej eparchii i formacją katechetów. Organizował doroczne spotkania z licznym udziałem świeckich i duchowieństwa. 9 września 2002 ustąpił z urzędu i prawie 4 lata pozostawał w stanie spoczynku aż do wybrania go 3 kwietnia 2006 r. na głowę swego Kościoła.

Abp Kazimierz Nycz, metropolita warszawski. Urodził się 1 lutego 1950 r. w Starej Wsi koło Oświęcimia. W roku 1967 rozpoczął studia w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk bp. Juliana Groblickiego 20 maja 1973 r. w Kaniowie. Przez dwa lata pracował jako wikariusz w parafii pw. św. Elżbiety w Jaworznie-Szczakowej, a następnie w parafii pw. św. Małgorzaty w Raciborowicach. W 1976 r. uzyskał licencjat z teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. Rok później został skierowany na studia doktoranckie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1981 r. uwieńczył studia katechetyczne rozprawą doktorską „Realizacja odnowy katechetycznej Soboru Watykańskiego II w archidiecezji krakowskiej” napisaną pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. M. Majewskiego.

Po zakończeniu studiów podjął pracę w Wydziale Katechetycznym Kurii Metropolitalnej w Krakowie i pomagał w duszpasterstwie w skawińskiej parafii pw. Miłosierdzia Bożego. (W 1999 r. władze Skawiny nadały biskupowi Nyczowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Skawina). Przez sześć kolejnych lat wykładał też katechetykę na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W 1987 r. został wicerektorem krakowskiego seminarium duchownego. Funkcję tę sprawował zaledwie rok, gdyż 16 kwietnia 1988 r. papież Jan Paweł II mianował ks. Nycza biskupem pomocniczym metropolity krakowskiego i biskupem tytularnym Villa Regis. W chwili nominacji miał on zaledwie 38 lat. Jako dewizę biskupiego posługiwania przyjął słowa Ex hominibus, pro hominibus (Z ludu i dla ludu). Konsekracji na Wawelu przewodniczył 4 czerwca 1988 r. kard. Franciszek Macharski, współkonsekratorami byli abp Jerzy Ablewicz i abp Stanisław Nowak. W latach 1988-2004 bp Nycz pełnił urząd wikariusza generalnego archidiecezji krakowskiej. Organizował trzy ostatnie pobyty Jana Pawła II w Krakowie podczas pielgrzymek Ojca Świętego, dzięki czemu dał się poznać jako dobry organizator.

Od 26 listopada 1999 r. bp Nycz jest przewodniczącym Komisji Wychowania Katolickiego. Głównym przedmiotem jego zainteresowań jest poszukiwanie sposobów wykorzystania możliwości, jakie stwarza szkoła dla działalności katechetycznej oraz poszukiwanie form katechezy parafialnej. Jako przewodniczący Komisji Wychowania Episkopatu Polski w centrum swojej działalności postawił zadanie dostosowania polskiej katechezy do posoborowych dokumentów katechetycznych Kościoła, zwłaszcza „Katechizmu Kościoła Katolickiego” i „Dyrektorium ogólnego o katechizacji”, a także skorelowanie nauczania religii w szkole z wymaganiami reformowanej szkoły. Pod jego kierunkiem zostały opracowanie i zatwierdzone przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 20 czerwca 2001 r.: „Podstawa programowa katechezy Kościoła katolickiego w Polsce”, „Dyrektorium katechetyczne Kościoła katolickiego w Polsce” i „Program nauczania religii”.

9 czerwca 2004 r. został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem diecezjalnym koszalińsko-kołobrzeskim. Wprowadził przy parafiach katechezę pozaszkolną w małych grupach w ramach przygotowania młodzieży gimnazjalnej do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Wspólnotom parafialnym polecił także troskę o kontakt z młodzieżą studiującą. Znany jest z otwartości zarówno na duchownych, jak i świeckich. Chętnie podejmuje też dialog ze światem mediów.

Od grudnia 2004 r. jest członkiem Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski. W Episkopacie pełni także funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej i członka Komisji Duszpasterstwa, Rady ds. Środków Społecznego Przekazu i Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla.

Kardynałowie powyżej 80. roku życia mianowani „za szczególne zasługi dla Kościoła”:

Abp Manuel Estepa Llaurens z Hiszpanii, emerytowany biskup polowy Hiszpanii. Urodził się 1 stycznia 1926 w miejscowości Andújar w diecezji Jaén na południu kraju. Święcenia kapłańskie przyjął 27 czerwca 1954, po czym kontynuował studia w Salamance, Rzymie i Paryżu. 5 września 1972 Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji madryckiej (sakrę przyjął 15 października tegoż roku). Po 11 latach posługi w stolicy, gdzie m.in. był rektorem seminarium duchownego, zajmował się duszpasterstwem uniwersyteckim i odpowiadał za południowy region archidiecezji, został 30 czerwca 1983 mianowany polowym wikariuszem generalnym dla posługi duszpasterskiej w wojsku hiszpańskim z wyniesieniem do godności arcybiskupa tytularnego. Gdy w 1986 ukazała się konstytucja apostolska Jana Pawła II „Spirituali Militum Curae”, zmieniająca porządek prawny dotychczasowych wikariatów polowych, nadając im charakter diecezji personalnych, abp Estepa został biskupem polowym swego kraju. W tym charakterze odwiedził m.in. Polskę w 1995, gdy w Warszawie odbywało się europejskie spotkanie duszpasterstw wojskowych i ich szefów. Swój urząd abp Estepa sprawował do 30 października 2003. Mimo odejścia ze służby czynnej w Kościele i w wojsku nadal udziela się na różnych płaszczyznach, m.in. sprawuje opiekę duchową nad zachodniohiszpańskim oddziałem Zakonu Grobu Bożego z Jerozolimy (bożogrobców) i nad wojskowymi-weteranami.

Abp Elio Sgreccia z Włoch, emerytowany prezes Papieskiej Akademii Życia. Urodził się 6 czerwca 1928 w miejscowości Nidestore koło Arcevia w prowincji Ankona w środkowej Włoszech jako najmłodsze z 6 dzieci w ubogiej rodzinie wiejskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1952. Przez wiele lat – do r. 1972 był wicerektorem a następnie rektorem Papieskiego Seminarium Regionalnego im. Piusa XI w Fano (region Marche w środk. Włoszech). Oprócz właściwego kapłanom przygotowania teologicznego i filozoficznego zdobył w Bolonii wykształcenie w zakresie literatury i filozofii. W 1973 wyjechał do Rzymu, gdzie został asystentem kościelnym wydziału medycznego stołecznego Uniwersytetu Katolickiego. Tu w ciągu 8 lat pełnienia tej posługi tak bardzo wciągnął się w sprawy medycyny, a zwłaszcza jej wymiaru etycznego, że z czasem stał się ekspertem w tej dziedzinie. Poznał wówczas osobiście Jana Pawła II, gdy przechodził on leczenie po zamachu z 13 maja 1981. Zawarte wówczas znajomości zaowocowały tym, że Sekretariat Stanu zaproponował mu pozostanie w Rzymie i zajmowanie się pismem „Medicina e morale” (Medycyna i moralność). Wyjeżdżał także jako obserwator do Parlamentu Europejskiego w Strasburgu, gdzie w owym czasie rozpoczynały się dyskusje nt. bioetyki, sztucznego zapłodnienia i inżynierii genetycznej. W 1984 stanął na czele pierwszej katedry bioetyki, w 1990 zdał egzamin potwierdzający go na tym stanowisku. Napisał fundamentalny „Podręcznik bioetyki”, przetłumaczony później na 6 języków. W uznaniu coraz większego autorytetu włoskiego kapłana w tej dziedzinie Jan Paweł II mianował go 5 listopada 1992 biskupem tytularnym i 6 stycznia następnego roku osobiście go konsekrował. Został wówczas wiceprzewodniczącym Papieskiej Akademii Życia, świeżo utworzonej przez Ojca Świętego, ale w rzeczywistości kierował nią. A 3 stycznia 2005 Jan Paweł II już formalnie powołał bp. Sgreccię na szefa tej instytucji i urząd ten sprawował on do 17 czerwca 2008. Nowy kardynał jest autorem prawie 3 tys. książek, artykułów i innych publikacji, tłumaczonych na wiele języków. Jest także kawalerem Wielkiego Krzyża Orderu Zasługi Republiki Włoskiej.

Abp Domenico Bartolucci z Włoch, kompozytor, „maestro perpeuto” (wieczysty mistrz) Papieskiej Sysktyńskiej Kapeli Muzycznej. Urodził się 7 maja 1917 w Borgo San Lorenzo (w Toskanii). Zaraz po szkole średniej wstąpił do seminarium duchownego we Florencji i już tam dał się poznać jako miłośnik śpiewu i muzyki kościelnej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1939 i niebawem został dyrektorem chóru katedry florenckiej. W tym czasie – na początku lat czterdziestych – zaczął również komponować: msze, motety, utwory organowe, madrygały i muzykę kameralną. Pod koniec 1942 przeniósł się do Rzymu, aby pogłębić tam studia w zakresie muzyki sakralnej. Był wicedyrektorem chóru w bazylice św. Jana na Lateranie, a w 1947 został mistrzem (maestro) Kapeli Muzycznej Liberiańskiej przy bazylice Matki Bożej Większej. W 1952 dzięki poparciu ówczesnego mistrza Kaplicy Sykstyńskiej Lorenzo Perosiego trafił do tego słynnego zespołu jako jego zastępca, a po jego śmierci w 1956 Pius XII powierzył mu stanowisko wieczystego dyrektora „Sykstyny”. W 1997 – wbrew dotychczasowej praktyce – przestał pełnić swe obowiązki, a jego miejsce zajął mons. Giuseppe Liberto. Zmiana ta, która wywołała duże poruszenie we włoskim i watykańskim środowisku muzyki liturgicznej, była, jak się wydaje, spowodowana chęcią zmiany stylu Kapeli, aby bardziej odpowiadało to masowym celebrom eucharystycznym, które tak lubił Jan Paweł II. Wśród tych, którzy najsilniej sprzeciwiali się tej decyzji, był kard. Joseph Ratzinger. Gdy sam został papieżem, poprosił sędziwego muzyka, aby poprowadził we Kaplicy Sykstyńskiej 24 czerwca 2006 koncert z utworami polifonicznymi Giovanniego P. Palestriny, którego prał. Bartolucci jest wielkim miłośnikiem i największym współczesnym znawcą. Wykonano wówczas także kilka kompozycji samego dyrygenta, w tym motet modlitewny za obecnego papieża. W ciągu ponad 40 lat kierowania Kapelą Sykstyńską kapłan ten wniósł wielki wkład w przywrócenie jej dawnej wielkości i sławy. Zespół podróżował po całym świecie, m.in. w 1977 odwiedził ZSRR, występując z wielkim sukcesem w Moskwie i Leningradzie. Grał również także w Polsce. Ks. Bartolucci, ogromnie przywiązany do dawnej muzyki sakralnej, był przeciwny usuwaniu łaciny z liturgii, uważając, że wpłynie to niekorzystnie na rolę i jakość muzyki w Kościele. Kapłan jest również kompozytorem, a jego dorobek twórczy obejmuje ponad 40 tomów dzieł: motety, msze, madrygały, hymny, psalmy, muzykę symfoniczną i kameralną, organową.

Abp Walter Brandmüller z Niemiec, emerytowany przewodniczący Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych. Urodził się 5 stycznia 1929 w Ansbach (w Bawarii, w pobliżu Norymbergi). Jest kapłanem archidiecezji bamberskiej, od 17 lipca 1983 nosi tytuł honorowego prałata Jego Świątobliwości. W 1963 obronił doktorat na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium, a w 4 lata później przeprowadził tamże habilitację jest teologiem i historykiem, specjalizującym się w dziejach Kościoła, zwłaszcza soborów. Był m.in. współzałożycielem w 1969 i długoletnim wydawcą czasopisma „Annuarium historiae conciliorum”, ukazującego się w Paderbornie i serii „Konziliengeschichte” (wydawanej od 1979, dotychczas ukazało się 37 tomów). Pod jego kierunkiem wydano także w latach 1991-99 „Podręcznik historii Kościoła bawarskiego” (3 tomy w 4 częściach). Od 1971 do przejścia na emeryturę w 1997 był kierownikiem zakładu nowej i średniowiecznej historii Kościoła na Uniwersytecie w Augsburgu. W 1981 został członkiem Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych w Watykanie, a 13 czerwca 1998 Jan Paweł II mianował go przewodniczącym tej instytucji. Przewodniczył również Międzynarodowej Komisji Porównawczej Historii Kościoła. Stanowisko szefa Komitetu piastował dwie pełne 5-letnie kadencje do 3 grudnia 2009, gdy Benedykt XVI powołał na jego miejsce francuskiego premostratensa o. Bernarda Ardurę.

kg, st, tom (KAI) / Watykan